Υπουργούς να λένε ότι η πολιτική που εφαρμόζουν στο υπουργείο τους είναι η κυβερνητική, προκειμένου να μοιραστούν ευθύνες, έχω ακούσει. Υπουργούς να λένε πως απλώς εκτελούν εντολές του πρωθυπουργού προκειμένου να διώξουν τις ευθύνες εντελώς, έχω ακούσει. Υπουργούς να λένε πως συναποφασίζουν με τον πρωθυπουργό, έχω ακούσει. Υπουργό που να ξεφτιλίζει τον πρωθυπουργό, να τον γράφει στα ... (βάζετε ό,τι θέλετε), να λέει πως η πολιτική του υπουργείου του είναι δική του υπόθεση και να παραμένει στη θέση του, ποτέ. Μέχρι χτες το πρωί που είδα τον Καμμένο τον Πάνο στην εκπομπή του Παπαδάκη.
Χάρη στην Πρωτη Φορά Αριστερά με Ολίγη από Εθνικιστική Δεξιά, απόλαυσα τον υπουργό της Άμυνας να υποτιμά απροκάλυπτα την πολιτική του πρωθυπουργού του και να την αντιμετωπίζει ως κάτι που δεν τον πολυαφορά. Και χάρη στο πάθος του Αλέκση για εξουσία απολαμβάνω έναν ταπεινωμένο πρωθυπουργό να κάνει γαργάρα τις μαγκιές του Πάνου για λίγους μήνες παραπάνω εξουσία. Έναν πρωθυπουργό να αποδεικνύει ότι εκτός από απατεώνας (με την πολιτική έννοια) και εκτός από ανίκανος (με την πολιτική έννοια) είναι και καρπαζοεισπράκτορας (με την πολιτική έννοια). Ένα ανθρωπάκι έτοιμο να σκύψει το κεφάλι και να φάει σφαλιάρες απαξίωσης αρκεί να του επιτραπεί να κρατήσει την κουτάλα της εξουσίας λίγο καιρό ακόμα.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι οι καρπαζιές από τους αναγκαίους συνεταίρους μπορεί να είναι η μοίρα κάθε απατεώνα και ανίκανου (με την πολιτική έννοια). Μετά σκέφτομαι ότι μπορεί όσοι ανεβαίνουν σπέρνοντας ψέμα, μίσος και διχασμό να καταλαβαίνουν πως η πτώση θα είναι μάλλον δυσάρεστη και να προσπαθούν να την καθυστερήσουν όσο γίνεται. Και μετά αναρωτιέμαι αν ακόμα και όλα αυτά αρκούν για να δικαιολογηθεί ο πρωθυπουργικός εξευτελισμός. Δεν έχω ιδέα. Αλλά συνεχίζω να περιγράφω, γιατί ο εξευτελισμός του φουκαρά του Αλέκση δεν τελειώνει με το «εγώ κάνω κουμαντο τον υπουργείο μου». Συνεχίζεται με τον Καμμένο Πάνο να μιλάει για «ομηρία» των στρατιωτικών που κρατούνται στην Αδριανούπολη, ενώ η κυβερνητική γραμμή είναι άλλη και ολοκληρώνεται πάλι με τον Καμμένο Πάνο να εκβιάζει ευθέως τον πρωθυπουργό με πτώση της κυβέρνησης σε περίπτωση που συμφωνηθεί με την Π.Γ.Δ. της Μακεδονίας η χρήση του όρου Μακεδονία.
Το αν θα κάνει τον εκβιασμό πράξη δεν έχει και τόσο σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι ένας εκβιασμός τον οποίο ο Αλέκσης δέχεται αδιαμαρτύρητα. Και ταπεινώνεται. Και δείχνει πόσο μικρός είναι. Ο καημένος ο Αλέκσης.
Έχω πει και έχω γράψει πολλά γι’ αυτόν και τίποτα δεν είναι καλό. Όσο, όμως, περνάει ο καιρός δυσκολεύομαι. Γιατί όσο περνάει ο καιρός και όσο οι πωποί σφίγγουν τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται πως πρώτα και πάνω από όλα είναι ένας φουκαράς. Ενα ανθρωπάκι τόσο ανήμπορο που μπορεί ο κάθε Καμμενος Πάνος να τον κάνει το γιο-γιο* του. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Με τον όρο «γιο-γιο» αναφέρομαι στο παιχνίδι με τον σπάγγο. Αν καταλάβατε το καθικάκι κάνατε λάθος παρότι και αυτή η έννοια είναι απολύτως κατάλληλη να περιγράψει αυτό που θέλω να πω.
