«Μεγάλη» στιγμή της πολιτικής ζωής του τόπου μας και χρονικά «επίκαιρη» η συζήτηση στη Βουλή περί... της «νόμιμης» χρήσης της κάνναβης για ιατρικούς λόγους. Συζήτηση ακόμα και για το αν θα μπορέσει ο πολίτης, μέσα στη δυστυχία της καθημερινότητας, να έχει το «γλαστράκι» του στο μπαλκόνι, του υπό κατάσχεση πιθανώς διαμερίσματός του. Δεν λέω. Κάποτε η κουβέντα αυτή έπρεπε να γίνει. Είχε νόημα. Αλλά... τώρα;
Βέβαια, στην περίεργη εποχή που ζούμε, ίσως για να επαναφέρουμε τις αξίες ή να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, μάς χρειάζεται το «κάτι τις» μας. Μία καλή... τζούρα δηλαδή. Κατά τον τρόπο αυτό, η πραγματικότητα που θα επιθυμούμε θα εμφανίζεται κατ' επιλογή μέσα από την ανάδειξη της προσωπικής «καλλιέργειας» κάνναβης. Της εικονικής πραγματικότητας, δηλαδή, που ο κάθε πολίτης οδηγείται εξ ανάγκης να πλάθει για τον εαυτό του. Αφού λοιπόν το ψωμί και τα θεάματα λείπουν λόγω γενικότερης φτώχιας ή φτωχοποίησης, η ανάδειξη μίας «φτιαγμένης» πραγματικότητας φαίνεται να είναι πλέον η νέα πολιτική στόχευση.
Μίας πραγματικότητας φαινομενικά ήρεμης. Μία περίεργη ηρεμία όμως, που ίσως προκαλείται από τα καθημερινά και απανωτά χτυπήματα που δέχεται ο πολίτης. Βέβαια, η οικονομία, η ανεργία και οι δυσκολίες της καθημερινότητας, αποτελούν τη μία πτυχή του σοκ που δέχεται η κοινωνία. Η άλλη, που δυστυχώς καθημερινά διογκώνεται, αφορά τη συνεχή πληροφόρηση για διαφθορά που επικρατούσε τόσα χρόνια και που φαίνεται να επικρατεί ακόμα. Το γνωστό «λαδάκι», επί το λαϊκότερων. Δυστυχώς, όσο μεγαλώνει ο κατάλογος των πραγματικών ή πλασματικών σκανδάλων και αυξάνονται και οι «λίστες» του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής, τόσο εντείνεται η απάθεια και η μοιρολατρική αποδοχή των πολιτών μίας λυπηρής πραγματικότητας για τη χώρα. Και ο αέναος κύκλος αντιπαραθέσεων για το επίπεδο της διαφθοράς θα ταλανίζει ακόμα την καθημερινότητα.
Αυτή η απώλεια ηθικής δίνει βάση στην προσπάθεια πολιτικής ανέλιξης και μονιμοποίησης εκείνων που κατέλυσαν κάθε κώδικα αξιών μετατρέποντας τη βάση επιτυχίας ως «ζύγι» χρηματικών δεδομένων, καταγγελιών και ειδικού τύπου «ελαίου». Μία προσωποπαγής προσέγγιση, προκειμένου ο καθένας να «κάνει τη δουλειά» του. Αλλά η κρίση, κρίση. Με αυτό ως βάση, η κοινωνική διαφοροποίηση έχει αρχίσει να μεταλλάσσεται από τη μία παραδοσιακή πλευρά σε φτωχούς και πλούσιους. Από την άλλη, σε όσους διέφυγαν τους ελέγχους του πόθεν έσχες και εκείνους τους προνομιούχους που «δεν πρόλαβε» το σύστημα να καταγράψει. Εκείνους που πρόλαβαν να κρυφτούν, πολλοί εκ των οποίων σήμερα από τις ασφαλείς καρέκλες τους εμφανίζονται ως οι ανανεωτές της κοινωνικής ευαισθησίας. Ένα σύστημα όμως που τίποτα δεν κάνει για να μας απαλλάξει από αυτά που σήμερα μας ταλανίζουν. Εκτός από το να βασίζεται στη συνεχή καταστολή μέσω ίσως της νόμιμης... κάνναβης.
Μέσα από αυτή τη νέα «φτιαγμένη» πραγματικότητα, μας παρουσιάζονται εικόνες για την ανάπτυξη, τη μείωση της ανεργίας, τις επενδύσεις, την ενίσχυση της οικονομίας, νέα πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπίτια πλουσίων μόνον που πλειστηριάζονται, τράπεζες που σώζονται, αλλά και κυριαρχικά μας δικαιώματα που αμφισβητούνται. Την ίδια στιγμή που οι «μπαχαλάκηδες» με αναρχικό μανδύα και «κουκούλες» βανδαλίζουν, καίνε, διαλύουν περιουσίες και εκφοβίζουν πολίτες μέσα σε ένα περιβάλλον που, ως μαύρη τρύπα, εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των περισσότερων πολιτών. Την ίδια στιγμή που δύο στρατιώτες μας κρατούνται σε Τουρκικές φυλακές. Οι «μπαχαλάκηδες» κυβερνούν λοιπόν. Το «έλαιον» ραίει και η κάνναβης... ομορφαίνει. Όλα καλά...
10°
