To 18 καθώς γυρνούσα εδώ και κει

Όνειρα, πια, σκιά μου,
που σου φοβίζαν τις νύχτες
δεν θα ξαναρθούν, οι νύχτες
μικρύναν κι αλαφρώσαν, κι εμείς,
δεν το αισθάνθηκες ακόμη; ―γινήκαμε
οι ήρωες ενός καλού μεγάλου Ονείρου.
Τάκης Παπατσώνης

---

Το δικό μας όνειρο είναι η ανάπτυξη. Μόνο που είναι ομιχλώδες και δυσανάγνωστο. Γιατί δεν είναι δικό μας, ζούμε σε όνειρο άλλου. Εκεί οι προσδοκίες πέφτουν από τον ουρανό, μια μάγισσα καλή μας χτυπά με το ραβδί της και νάσου δουλειές, παροχές, υπηρεσίες, χρήμα, καταθέσεις, αγορές και ταξίδια. Όλα αυτά είναι ο άλλος κόσμος που είναι εφικτός και που το κράτος μπορεί να μας παρέχει. Αρκεί οι υπουργοί του να θέλουν και να ξέρουν τη συνταγή τη πονηρή. Κι εμείς, γεννημένοι δύσπιστοι, διαμαρτυρόμαστε αενάως ζητώντας το πολλαπλάσιο.

Το 2018 δεν έχει προσδοκίες. Τέτοιες είχαμε στα τέλη του 70 όταν ξεμυτίζαμε στη φτωχή Ελλάδα που ανακάλυπτε την Ευρώπη και τα πακέτα της, το φθηνό δανεικό χρήμα, το σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων. Το 2018 ξέρουμε, ότι το 2009 είναι πολύ μακρινό και για να το φτάσουμε πρέπει να πάμε στο 25 ή το 30. Αργή ανάκαμψη με πισωγυρίσματα, βήματα χελώνας. Κι αυτά υπό το φόβο μιας διεθνούς κρίσης, ενός περιφερειακού πολέμου, ενός νέου μαζικού μεταναστευτικού ρεύματος, ενός κινέζικου πατατράκ.  Αδύναμα βήματα ελέω αναιμικής παραγωγικής βάσης που μπορούν και να αντιστραφούν. Τα ελληνικά χρεόγραφα απέχουν επτά βαθμίδες από το χαρακτηρισμό «επενδύσιμα». Στων ονείρων μας τη μακρινή Πορτογαλία.

Γιατί αν δεν στηρίζεσαι πρωτίστως στις δικές σου υλικές και πνευματικές δυνάμεις, μην περιμένεις να σε σώσει η μεγαλοψυχία (;) των άλλων. Και να σου χαρίσουν όλο το χρέος θα κάνεις καινούργιο. Αν στην ψηφιακή και τέως σοσιαλιστική Εσθονία χρειάζεσαι, ως ξένος, μία (1) ώρα για να ιδρύσεις επιχείρηση,  στην Τσεχοσλοβακία η ανεργία «τρέχει» με 3% και σε ένα χρόνο κατασκευάστηκαν 1,3 εκατομμύρια οχήματα. Τσέχοι και Σλοβάκοι έχουν μεγάλο πονοκέφαλο. Ζητούν απεγνωσμένα εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Ήδη εκτός των άλλων προσλαμβάνουν και Γερμανούς. Μήπως να το σκεφτούν και οι Έλληνες;

Γιατί η μοίρα της χώρας, που δεν θέλει να καβαλήσει το άρμα του καπιταλισμού και να τρέξει ελεύθερα, είναι να βαλτώνει στις μαρξιστικές ιδεοληψίες και να βυθίζεται στη διαφθορά και την αβελτηρία. Να αναζητά δρόμους και καλά αριστερούς και να βρίσκει τοίχο. Μήτρα όλων των δεινών  της το κράτος των κολλητών. Αφράτο διακομματικό κράτος που ρουφάει ανεξέλεγκτα το αίμα των πολιτών του για να τρέφει τους ξενιστές.

Το πρόσφατο φιάσκο της ΣΕΚΑΠ δεν είναι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και των τριών κομμάτων που κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Κλασσικό δείγμα διαπλεκόμενου κρατισμού σε μια κρατική εταιρία με διορισμένα στελέχη που τιμωρείται από το ίδιο το κράτος για λαθρεμπορία. Η πρώην διοίκηση των ημετέρων κυκλοφορεί ελεύθερη. Σήμερα, 170 θέσεις εργασίας μοστράρονται ως όμηροι. 2000 εργαζόμενοι της «Ελληνικός Χρυσός» μάλλον κατούρησαν στο πηγάδι. Ίσως η Ελλάδα ανασάνει από την απελευθέρωση του επαγγέλματος «ιδιοκτήτης φαρμακείου». Βλέπεις έχουμε τόσο λίγα.

Μαυτά και τα ίδια το όνειρο της επιβίωσης εγκλωβίζεται στον τουρισμό λες και πρόκοψαν ποτέ χώρες που επένδυσαν αποκλειστικά σ’ αυτόν. Αλλά ακόμα και τον τουρισμό δεν φαίνεται να τον θέλουμε. Ο δήμαρχος της πόλης του Παρθενώνα είναι υπερήφανος που η πόλη του είναι βρώμική, ατσούμπαλη, αφιλόξενη και σκοτεινή μιας και αυτό την κάνει να διαφέρει από τις «αποστειρωμένες»  πόλεις της Ευρώπης, της δίνει μια εναλλακτική πατίνα. Την κάνει ελκυστική στο διεθνές μπαχαλοριάτο.  Γι αυτό, εξάλλου, οργισμένοι τιμωροί την πέφτουν ελεύθερα σε πρεσβείες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημόσια καταστήματα και πανεπιστήμια προσφέροντας διαφημιστικές υπηρεσίες στο τουριστικό μας προϊόν. Ζήσε το όνειρο της εξέγερσης στην Αθήνα, σπάσε και κάψε  ότι θέλεις ατιμώρητα και άφησε τον οβολό σου στα σουβλατζίδικα.

Και όλα αυτά με κάποια χάρη εθνικιστικού παραληρήματος, για να ξεχνιόμαστε καθώς σκύβουμε το κεφάλι πάνω από φόρους και τέλη κυκλοφορίας. Χτες ήταν ο προσκεκλημένος Ερντογάν που ζητά αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης και οι ταγοί μας του απάντησαν καταλλήλως, υπερήφανα. Σήμερα είναι το όνομα της Μακεδονίας του Βαρδάρη που προσφέρεται για εθνικές συναινέσεις, μια ακόμη αφορμή για να τα βρουν οι έχοντες μέλημα την αριστερή κατεύθυνση και τη «δίκαιη ανάπτυξη». Την ανάπτυξη της κομματικής νομενκλατούρας, δηλαδή. Και επειδή ακόμα και ο εθνικισμός βιώνεται ως παρωδία το ξανασκέφτηκαν και προσπαθούν να γυρίσουν πίσω τους Τούρκους φυγάδες πού ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Όταν δεν μπορείς, φαίνεται, σύντροφοι.      

Κι όμως θα ζήσουμε και το 18, παίκτες μου. Σε πείσμα του πολιτικού προσωπικού που πασχίζει να θολώνει τον ορίζοντα με έωλα ιδεολογήματα και αριστερούς ή δεξιούς άξονες. Άξονες βολικούς, που μας φέρνουν πίσω στον εμφύλιο, στη φωλιά του κτήνους, εκεί όπου τρέφονται και αναπαράγονται οι ουτιδανοί, δεξιοί και αριστεροί. Θα ζήσουμε γιατί πρέπει να τραβήξουμε το δρόμο μας. Έχουμε δουλειές.

Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να τους δώσουμε σύγχρονη και δημοκρατική παιδεία σε πείσμα της καταστροφικής αριστερής ιδεοληψίας. Να φτιάξουμε άξιους τεχνίτες και επαγγελματίες μπας και κάνουν το θαύμα. Να στηρίξουμε τους γέροντες και τις γριές μας μιας και το κοινωνικό κράτος έγινε πια αντικοινωνικό και θέλει να τους ξεπαστρέψει. Να σώσουμε τις επιχειρήσεις και τα επαγγέλματά μας, από τη φορολογική λεηλασία.

Να βελτιώσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες με την αδιάφθορη και πατριωτική μας στάση, κάνοντας όπου και όσο μπορούμε το σωστό, βοηθώντας το συνάνθρωπο να βρει το νήμα μέσα στη σκοπίμως δαιδαλώδη γραφειοκρατία. Να βρούμε λύσεις για τον πρόσφυγα και το μετανάστη σε πείσμα όλων αυτών των ντεμέκ αλληλέγγυων με το αζημίωτο. Να θεραπεύσουμε τους αρρώστους μας με την αυταπάρνηση των άξιων γιατρών μας. Να φροντίσουμε τις πόλεις, τα πάρκα, τα δάση και τις ακτές μας με την υπεύθυνη καθημερινή μας  συμπεριφορά.  Να μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε τις αλήθειες από τα παραμύθια. Να κρατηθούμε στη Δύση και στην Ευρώπη.

Έχουμε δουλειές σύντροφοι. Η συλλογική ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να είναι  συνέπεια της ατομικής προόδου. Είμαστε ακόμα ελεύθεροι πολίτες σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πίσω μας η πλούσια ιστορία και γραμματεία. Δίπλα μας τα χιλιάδες δικά μας παιδιά που προοδεύουν στο εξωτερικό. Μπροστά μας η πρόκληση της απαλλαγής από το κοινωνικό άγος. Και έχουμε δύναμη, ατόφια ανθρώπινη έλλογη δύναμη. Μπορούμε να λέμε, να γράφουμε και να κάνουμε το σωστό. Είμαστε άτομα δεν είμαστε μάζα δεν είμαστε πολτός.

Και το 2018 που μπαίνει θα ξορκίζουμε το θάνατο και θα γελάμε με τους τιποτένιους. Καλή χρονιά.