Δυστυχώς όλα εξελίχθηκαν όπως επέβαλλαν οι προδιαγραφές μιας εκλογικής διαδικασίας με ένα προαναγγελθέν αποτέλεσμα. Το κλειδί της υπόθεσης είχε κρυφτεί πίσω από μία ψηφιακή έννοια. Την «ηλεκτρονική ψηφοφορία». Ο κυβερνοχώρος εκδικήθηκε και η Κεντροαριστερά «τιμωρήθηκε» με μία ετυμηγορία στην οποία το 40% των συμμετεχόντων σε αυτήν ήταν άνω των 65 ετών και το 3% μόλις μεταξύ 18-25. Τα εκλογικά κέντρα όπου 210.000 πολίτες προσήλθαν θύμιζαν κάτι μεταξύ ΚΑΠΗ και παραθεριστικής καφετέριας στα Μέθανα ή την Αιδηψό. Μόνο που η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δεν ανήκει στον κόσμο των ιαματικών λουτρών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βεβαίως πανηγυρίζει αφού εκείνοι που δεν ψήφισαν τη Φώφη ή τον Νίκο Ανδρουλάκη στην πλειοψηφία τους θα «ρίξουν δαγκωτό» στη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ χαμογελά διότι η Φώφη ή ο Νίκος δεν πρόκειται να «παρασύρουν» τους ψηφοφόρους που μετοίκησαν από το ΠΑΣΟΚ στην Κουμουνδούρου αφού αυτές οι 210.000 ήταν πολίτες κυρίως της «Σιωπής», εκείνοι που δεν συμμετείχαν σε καμία εκ των πολιτικών δυναμικών που αναπτύχθηκαν από το 2010 έως το 2015. Ήταν οι ΠΑΣΟΚΟΙ του καναπέ, μικροαστοί προς το μεσαίο οι οποίοι κινητοποιήθηκαν άλλοι από καημό, άλλοι από περιέργεια και άλλοι από φιλότιμο αλλά μέχρις εκεί. Το «Νέο ΠΑΣΟΚ» της Φώφης ή του Νίκου θα κινηθεί μεταξύ των μονοψηφίων ποσοστών που έχει συνηθίσει ο οργανισμός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η αναμενόμενη «αιμοδοσία» από τα αριστερά και τα δεξιά της θα είναι αναιμική, σχεδόν ανεπαίσθητη. Το νέο κόμμα που θα είναι το παλιό, θα υποδυθεί το «δεκανίκι» θέλει δεν θέλει του ενός ή του άλλου ανάλογα με τα ποσοστά στις εκλογές και μάλιστα υπό δυσμενείς, σχεδόν καταναγκαστικούς όρους. Η Κεντροαριστερά, όπως αρθρώθηκε από το 1996 έως το 2004, εκείνη δηλαδή η στρατηγική ενσωμάτωσης της χώρας σε μία ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση του συνόλου της κοινωνίας, αυτή η Κεντροαριστερά στριμώχτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αποτελεί ήδη αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης των πολιτικών επιστημόνων ή πιο απλά ίσως να λειτουργεί ως μία ανάμνηση με νοσταλγική διάσταση. Για τους παραπάνω λόγους εκφράζεται και η κάθετη διαφωνία με τα συμπεράσματα του φιλτάτου Σπύρου Βούγια, όπως τα διατύπωσε στο άρθρο του της Δευτέρας στην A.V. Για τους ίδιους λόγους εκφράζεται και η κάθετη διαφωνία με τους «Ταλιμπάν» όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται, του περιβάλλοντος Γιώργου Παπανδρέου το οποίο θεωρεί, περίπου ως μεταφυσική βεβαιότητα, πως η όποια Φώφη ή ο όποιος Ανδρουλάκης είναι «μία χαψιά για τον Γιώργο».
Το δίδυμο της Χαριλάου Τρικούπη ομού μετά των Μανιάτη, του αποχωρήσαντος λόγω μηνίσκου Κωνταντινόπουλου, και ορισμένων άλλων, ακόμη και του αιωνίως χαμογελαστού Ραγκούση, κατάφεραν να συγκεντρώσουν περί τις 150.000 ψήφους. Οι υπόλοιποι πολίτες που μετείχαν της διαδικασίας εκφράστηκαν ήδη μέσω του καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας του κυβερνοχώρου. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ψηφίσουν στο β΄ γύρο. Δεν έχουν κανένα λόγο, άλλωστε. Θα γυρίσουν στην καθημερινότητά τους, στις εργασίες τους ή στο καφενείο τους, αναμένοντας κάποιον άλλο γύρο αντιπαράθεσης εντός του ιστορικά γόνιμου χώρου της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Η ιστορία ούτε αρχίζει ούτε και τελειώνει με τη Φώφη ευτυχώς. Ενδεχομένως το εναπομείναν παρακλάδι του ΠΑΣΟΚ να μην ανήκει καν στην ιστορία, πράγμα που σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται. Όπως στην Πολιτική και την Οικονομία, και η Ιστορία διαθέτει την… «Παραϊστορία» της, αδόκιμος σίγουρα επιστημονικός όρος αλλά υπαρκτός, η κυρία Ρεπούση ως καθηγήτρια θα μπορούσε να διαλευκάνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ Ιστορίας και Παραϊστορίας έτσι για να ευθυμήσουμε και λίγο μέσα στην πολιτική ξηρασία που μας περιβάλλει.
Το μείζον ωστόσο ζήτημα που προκύπτει εκ του αποτελέσματος της Κυριακής που μας πέρασε περικλείεται στο ερώτημα στο οποίο ορισμένοι αντιδρούν σχεδόν με θυμό.
Είναι ή όχι τελικά ο Τσίπρας ο οποίος αργά ή γρήγορα, ενδεχομένως συντομότερα του αναμενομένου, θα είναι σε θέση λόγω αδυναμίας της κεντροαριστερής δυναμικής να εκφράσει την Κεντροαριστερά ως κυρίαρχο πολιτικό χώρο στην κοινωνία;
Είναι ο Τσίπρας ο φυσικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου; Για πολλούς αυτή η διατύπωση είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσει αταβιστικού τύπου αλλεργία. Αν όμως ο «λαϊκισμός» είναι η κινητήριος δύναμη και η γενεσιουργός αιτία του αρχιτεκτονήματος της ελληνικής κοινωνίας, τότε γιατί ο Τσίπρας να μην είναι η ενσάρκωση του Ανδρέα στις αρχές του 21ου αιώνα; Οι διαφορές ως προς τον πολιτικό λόγο που αρθρώνεται δημόσια προκύπτουν σχεδόν αποκλειστικά ως προς τη χρονική στιγμή που διατυπώνονται. Στην ουσία και στο μεδούλι της πολιτικής τους τακτικής και στρατηγικής, Τσίπρας και Ανδρέας ακολούθησαν την ίδια πεπατημένη. Σκεφτείτε. Ο Τσίπρας συνεργάζεται με έναν Καμμένο. Ο Ανδρέας συνεργαζόταν με έναν Χαραλαμπίδη ή έναν Σγουρίδη. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό σωματότυπο. Ο κάθε Τσίπρας διαθέτει τον… Τσακαλώτο του. Ο κάθε Ανδρέας τον Αρσένη του. Ο κάθε Τσίπρας αναγκαστικά χρησιμοποιεί τον... Παππά του. Ο κάθε Ανδρέας διαθέτει τον Κουτσόγιωργά του. Οι ποιοτικές διαφορές επί της ουσίας είναι ελάχιστες.
Μένει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως συμπλήρωμα σε έναν πολιτικό χάρτη ο οποίος έχει διαμορφωθεί και απλά υπόκειται σε ορισμένες ανακατατάξεις τακτικής. Η ηγετική ομάδα της ΝΔ για να ανταπεξέλθει στο κατενάτσιο του Μαξίμου καταφεύγει πια και σχεδόν μεθοδολογικά σε δεξιότερες επιλογές. Ο λόγος είναι απλός. Η Πειραιώς αντιλαμβάνεται πως για να εξουδετερώσει το Σαμαρικό μπλοκ διατηρώντας τους ψηφοφόρους του οφείλει να επιδείξει τις υπερσυντηρητικές της διαθέσεις. Αντίθετα για να «κυκλώσει» το καραμανλικό μπλοκ οφείλει να προπαγανδίσει τις λαϊκιστικές της καταβολές. Το ίδιο το Μητσοτακικό μπλοκ βρίσκεται σε μία ιδεολογική απόγνωση και στελέχη αυτής της ομάδας δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους συζητώντας εκτός κομματικού πλαισίου.
Υπό τις διαφαινόμενες συνθήκες, λοιπόν, η επερχόμενη εκλογική μάχη θα δοθεί μεταξύ δύο κυρίαρχων μπλοκ, της Νέας Δημοκρατίας και του Μαξίμου με διακύβευμα την επιβολή ενός σαρωτικού διπολισμού. Η συνθηματολογία που θα επικρατήσει θα είναι της κατηγορίας «εσείς οι ψεύτες» και «εσείς των Paradise papers» ή το δίπολο «εμείς οι έντιμοι» και «εσείς οι δουλοπρεπείς». Μεταξύ Mareva, Siemens, Σαουδικής Αραβίας και γηπέδων με ολίγη τρομοκρατία, θα κινηθεί ιδεολογικά η εκλογική μάχη. Οι ενδιάμεσοι πολιτικοί χώροι θα κονιορτοποιηθούν. Και τα δύο κυρίαρχα μπλοκ θα συντηρικοποιηθούν, η Νέα Δημοκρατία προς τα δεξιά της, ο Τσίπρας προς τα δεξιά του επίσης. Οι «53» θα αυτοαναιρεθούν και ο Τσακαλώτος θα γυρίσει στο πανεπιστήμιό του. Όλα καλά. Η Κεντροαριστερά θα αναμείνει στο ακουστικό της μέχρι την επόμενη ευκαιρία για το δικό της Epinay. Τότε δεν θα είμαστε απλώς μεσήλικες, όμως. Θα είμαστε απλώς παρελθόν.
17°
