Είναι λίγο κουρασμένος, περισσότερο μπαϊλντισμένος, αισθάνεται απομονωμένος –αν όχι παρατημένος– από την Αυλή του, βλέπει παιχνίδια συνωμοσίας γύρω του, παρατηρεί την κατάρρευση της εικόνας του, αναλογίζεται το μέγεθος της αποτυχίας του. Ο Κώστας Καραμανλής εισήλθε στη φάση της ακύρωσης του πολιτικού κεφαλαίου που συσσώρευσε το όνομα του θείου του. Απέναντι βλέπει τον αντίπαλό του, έναν Παπανδρέου, να προαλείφεται για πρωθυπουργός και να κεφαλαιοποιεί το δικό του οικογενειακό πολιτικό κεφάλαιο. Δεν κατάφερε να αναβαθμίσει τη «Ραφήνα» σε επίκεντρο πολιτικών διαδικασιών. Το «σπλάχνο» του δημοσίευσε τις μύχιες σκέψεις του για αποχώρηση από το κόμμα και τα αίσθημα της κούρασης που τον διακατέχει. Στην αρχή πήγαν να το εκμεταλλευτούν για να συσπειρώσουν το κοπάδι των αμνών μέσα στη στρούγκα της Ρηγίλλης. Μετά τους ξέφυγε. Τον έστειλαν να επισκεφτεί τα βουνά και τα λαγκάδια για να αποδείξει το πολιτικό του σφρίγος, αλλά εις μάτην. Εισήλθε στην περίοδο της πολιτικής anorexia nervosa, ασθένεια που οδηγεί μαθηματικά στην πολιτική κατάθλιψη. Η μικρή πικρή ιστορία κράτησε 12 χρόνια, με μία πενταετία στο Μαξίμου. Δεν θα καταγραφεί στην Ιστορία, η οποία δεν φημίζεται για την ανοχή της.
Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας
Στον περίγυρο της κουρασμένης πια Αυλής του Μαξίμου προσπαθούν να διαχειριστούν τις απώλειες. Όχι βεβαίως για να κερδίσουν, αλλά για να ηττηθούν αξιοπρεπώς. Το τι σημαίνει αξιοπρέπεια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σχετικό. Πιθανώς να σημαίνει να μη διασπαστεί το κόμμα με την άνοδο στην κομματική εξουσία της Ντόρας Μπακογιάννη, που κατάφερε, ελέω πατρός, να διασφαλίσει μια «ανίερη συμμαχία» από τον Προκόπη Παυλόπουλο έως τον Κιλτίδη. Πιθανότατα αξιοπρέπεια να σημαίνει πως ο Γιώργος Σουφλιάς θα πρέπει να διασφαλίσει την ενότητα του κόμματος έως ότου ο Μεσσήνιος Αντώνης Σαμαράς ξεπροβάλλει από την κομματική χοάνη και διεκδικήσει την αρχηγία, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ωστόσο, που οφείλει την καριέρα του στην εύνοια της οικογενείας Μητσοτάκη, προσπαθεί να πείσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό πως είναι ο κληρονόμος του καραμανλισμού. Δεν φαίνεται να πείθει ιδιαίτερα το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο κινείται. Αλλά η Νέα Δημοκρατία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ακόμη κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την άλωσε, συντρίβοντας τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Γιώργο Ράλλη, τον Κώστα Στεφανόπουλο και τους Βαρβιτσιώτηδες, τους Έβερτ και τους άλλους πρίγκιπες της Δεξιάς. Αφού τα κατάφερε ο Μητσοτάκης, γιατί να μην τα καταφέρει ο άνθρωπος που κατέστρεψε πλήρως το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλά γέμισε την Αθήνα με φανοστάτες και κάγκελα; Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη.
Το «ανορεξικό γεύμα»
Το γεύμα στο Χίλτον ήταν μια μπλόφα. Ο τα πάντα αφουγκραζόμενος, παρά τα περί του αντιθέτου φημολογούμενα, συνέφαγε μετά της θυγατρός του πατέρα της μπροστά στα μάτια του κόσμου. Όταν ο αρχηγός είναι κουρασμένος, οι υπαρχηγοί οφείλουν να εμφανίζονται ως δραστήριοι συνεχιστές του έργου του. Δεν πρέπει να ειπώθηκε τίποτε λιγότερο ή τίποτε περισσότερο σε αυτό το «δημόσιο» γεύμα από όσα λέγονται σε καθημερινή βάση μεταξύ της Ντόρας και του Θεσσαλού πολιτικού. Απλά «έπρεπε» να τους δουν να συντρώγουν, ώστε η κοινή γνώμη να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ακόμη και χωρίς Καραμανλή υπάρχει μέλλον και στιβαρή κομματική ηγεσία. Έπρεπε να βγει από το χορό ο βαρονέτος Αβραμόπουλος και να πεισθεί να περιμένει τη σειρά του ο Σαμαράς. Άλλωστε, ο πάλαι ποτέ golden boy της Δεξιάς ρώτησε και έμαθε. Το στραπάτσο τού πρόσθεσε πολιτικά χρόνια. Τώρα ξέρει πως ο λύκος δεν είναι πάντα αυτός που γρυλίζει αλλά και εκείνος που χαμογελά καλοκάγαθα. Και ο Γιώργος Σουφλιάς χαμογελά καλοκάγαθα. Ονειρεύτηκε κάποτε πως θα αναρριχηθεί στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και έκτοτε το έδεσε. Ο επόμενος Πρόεδρος θα προέρχεται από τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας, αν όπως φαίνεται ο Κάρολος Παπούλιας αρνηθεί μια δεύτερη θητεία. Αυτά λένε οι γραφές του δικομματισμού και οι παραδόσεις. Προφανώς και δεν τον ενδιαφέρει η μεταβατική πρωθυπουργία, η αρχηγία στο κόμμα. Είναι πολύ έμπειρος για να πιστέψει σε παραμύθια. Ήδη κέρδισε το στοίχημά του. Έχασε, τον έδιωξαν, τον ξανάφεραν και τώρα κάνει κουμάντο και μοιράζει υπουργεία. Εξήντα πέντε βουλευτές παρακολούθησαν το show στο grand bazaar που σκηνοθέτησε ο Σαρακατσάνος. Για όσους δεν κατάλαβαν, είναι περισσότεροι από όσους διαθέτει η Ντόρα στην κοινοβουλευτική ομάδα.
Στα ριζά του Λυκαβηττού –που κατά τον Δημήτρη Φύσσα πιθανώς και να σημαίνει «το μαστάρι της γης», από μια ρίζα πελασγική χαμένη στο προελληνικό μας παρελθόν–, στην Ιπποκράτους, ο Γιώργος Παπανδρέου, που και αυτός ρώτησε κι έμαθε, φροντίζει να καταλαγιάζει τον «πυρετό της δόξας» που έχει προσβάλλει τα στελέχη του. Διαφόρων ειδών Πασόκοι έχουν ξεμυτίσει εσχάτως στα καντούνια της πόλης και διαλαλούν την πραμάτεια τους. Είχαν κουρνιάσει στις τρύπες τους καταδικάζοντας τον Σημίτη μπας και επιβιώσουν. Μετά χειροκροτούσαν τον Καραμανλή και τώρα ανέβηκαν στην επιφάνεια. Στην Ιπποκράτους οι συνετοί προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν την ευφορία. Στο επιτελείο μελετούν τις δημοσκοπήσεις. Αυτές που στέλνονται για εσωτερική κατανάλωση. Τα πράγματα δείχνουν πως η κοινή γνώμη προσανατολίζεται αργά αλλά σταθερά σε μία επανάληψη του 1993. Αυτό δείχνουν οι τάσεις του εκλογικού σώματος, με μία ειδοποιό διαφορά. Το πλαφόν αυτή τη φορά περιορίζεται στο 44% και όχι στο 47,2% του 1993. Δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να δώσει στο ΠΑΣΟΚ και 41 και 42 και 43%, αλλά όχι πάνω από 44%. Τι σημαίνει αυτό; Πως η αυτοδυναμία αποτελεί στοίχημα και πως δεν διασφαλίζεται παρά μόνο μετά τη λήξη της εκλογικής διαδικασίας. Αυτά υποστηρίζουν οι «συνετοί» στην Ιπποκράτους. Για τους άλλους, μη συνετούς, έχει αρχίσει το παζάρεμα. Η έκπληξη ωστόσο αφορά την αιφνιδιαστική ανάκαμψη της εσωκομματικής επιρροής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και της Άννας Διαμαντοπούλου. «Το προτιμότερο θα ήταν οι εκλογές να διεξαχθούν το 2010» αναφώνησε γνωστό στέλεχος τις προάλλες σε μια κατ’ ιδίαν κουβέντα, για να συμπληρώσει: «Το ζήτημα είναι αν θα αντέξει ο Καραμανλής, η οικονομία και η κοινωνία». Το στέλεχος ανήκει στην κατηγορία των «συνετών» που ξέρουν πώς «γεμίζει η κάλπη». Όμως τα κουρασμένα παλικάρια του Μαξίμου προβαίνουν σε άλλους λογαριασμούς. Είπαμε. Το πρόβλημα συνίσταται στο να ηττηθούν με αξιοπρέπεια. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορούν να περιμένουν ούτε καν μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις τότε, και είναι κάτι που το απεύχονται. Στο Μαξίμου κατοικούν πλέον οι «αναποφάσιστοι της νευρικής ανορεξίας».
9°
