Αφού έκλεισε, όπως έκλεισε, το ζήτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, φτάσαμε «επιτέλους», με τα πολλά, στην καθαυτό πολιτική συζήτηση και έτσι, μέσα από συγκεκριμένες συζητήσεις, αρχίζει να σχηματοποιείται η πολιτική φυσιογνωμία του νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας. Ας τοποθετηθούμε λοιπόν κι εμείς οι «αγωνιούντες» πολίτες.
Πράγματι της σοσιαλδημοκρατίας; Γιατί μας τα έχουν κάνει τούμπανο με τον όρο κεντροαριστερά. Όπου ο πρώτος όρος παραπέμπει σ’ ένα συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο, ενώ ο δεύτερος σε μια πολιτική στρατηγικών ή τακτικών συμμαχιών, π.χ. συνασπίζονται οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς, δηλαδή διαφορετικά κόμματα διαφορετικού ιδεολογικού στίγματος, που όμως αναφέρονται σ’ ένα κοινό ιδεολογικό τόπο.
Έτσι προκύπτει ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα, ύψιστης πολιτικής σημασίας, αλλά και σχέσης με την πραγματικότητα. Αναφερόμαστε στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας ο οποίος θα δημιουργηθεί αφού εκλεγεί πρώτα ο πρόεδρος. Δηλαδή θα εκλεγεί πρόεδρος ενός κόμματος ή πρόεδρος μιας συμμαχίας κομμάτων και κινήσεων; Ωστόσο όμως, η πλειονότητα των υποψηφίων προέδρων, όλης αυτής της διαδικασίας ήταν ή είναι μέλη ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Η πρόεδρος μάλιστα του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι δεν πρέπει με την εκλογή του προέδρου αυτής της κίνησης να διαλυθούν τα επί μέρους κόμματα. Συγγνώμη, αλλά μήπως δεν έχουμε καταλάβει, επαρκώς: το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύεται, αλλά μαζί με το ΠΟΤΑΜΙ τη ΔΗΜΑΡ και κάποιες άλλες κινήσεις, αλλά και δικά του μέλη, θα εκλέξουν νέο πρόεδρο για ποιον; Τι θα είναι το νέο σχήμα;
Από σπασμένες κουβέντες έχουμε καταλάβει ότι το νέο σχήμα, είναι και δεν είναι. Πράγμα που μπορεί και να σημαίνει για κάποιους κακούς: παιδιά, περιμένετε γιατί ακόμα δεν τα έχουμε βρει με τα μαγαζάκια μας και τους μηχανισμούς.
Ξανά λοιπόν από την αρχή να σκεφτούμε ποια είναι η πραγματικότητα: διαφορετικά κόμματα συνασπίζονται σε μια πολιτική της λεγόμενης κεντροαριστεράς, για να εκλέξουν εκείνον που θα ηγηθεί αυτής της κίνησης. Ακριβώς λοιπόν επειδή πρόκειται για πολιτική κίνηση, τακτικού τύπου, δεν διαλύουμε τα κόμματά μας, τα οποία εξάλλου δεν θέλουμε και να διαλύσουμε, για διάφορους λόγους. Έτσι θα κατέβουμε στις εκλογές με το νέο σχήμα της, λεγόμενης πλέον, κεντροαριστεράς, γιατί διαφορετικά «θα μας φάει το μαύρο το φίδι»! Δηλαδή ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Οκ, τώρα συνεννοηθήκαμε, γιατί εμείς οι άλλοι οι «απέξω» θεωρούσαμε ότι πάτε να ανασυστήσετε τη σοσιαλδημοκρατία.
Βέβαια θα μπορούσε να υπάρχει και μια άλλη πολιτική διάσταση. Να πουν καθαρά στον κόσμο ότι: εμείς συνασπιζόμαστε για τις εκλογές και μετά θα δούμε. Όμως φαίνεται ότι η κουτοπονηριά, τόσα χρόνια έχει μπει πια στο αίμα μας και δυστυχώς το αίμα νερό δεν γίνεται.
Τελικά σε ποια πραγματικότητα αναφερόμαστε;
Σ’ εκείνη όπου η φαντασίωση του καθένα προβάλλει ως η απόλυτη αλήθεια, μ’ έναν και μόνο στόχο: να παραπλανήσει τον άλλον, το συνάνθρωπο, εκείνον για τον οποίον υποτίθεται ότι κόπτεται!
Μαγκιά δε λέω, αλλά δε τρώμε και κουτόχορτο, βρε αδελφέ!
ΥΓ.1. Νομίζω ότι το άρθρο του Κ. Σημίτη στα Νέα (14/10/2017) ξεκαθαρίζει απολύτως τα πράγματα. Τουλάχιστον είναι μια σοβαρή πολιτική τοποθέτηση και όχι «αέρα πατέρα».
ΥΓ. 2. Ο Δήμαρχος τι δουλειά έχει εκεί, και δείχνει και κουρασμένος.
11°
