«Τρελή επινόηση» με «τοξικές» πολιτικές συνέπειες, χαρακτηρίζει σε άρθρο του το περιοδικό Economist την απόφαση του Eurogroup να φορολογηθούν οι τραπεζικές καταθέσεις στην Κύπρο. Το περιοδικό επισημαίνει ότι είχε προτείνει την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών, σε ξεχωριστή βάση ανάλογα με κάθε περίπτωση, απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται όταν αδύναμα οικονομικά κράτη διασώζουν αδύναμες τράπεζες. Σημειώνει, επίσης, ότι είχε υποστηρίξει την ανάγκη να προστατευθούν οι καταθέτες και οι ομολογιούχοι υψηλής διαβάθμισης, όχι λόγω κάποιας ιδιαίτερης αγάπης στους πλούσιους Ρώσους, αλλά εξ αιτίας του φόβου αναλήψεων καταθέσεων σε μεγαλύτερες αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι περίεργη, επειδή οι καταθέσεις αποτελούν σχεδόν το σύνολο του παθητικό των τραπεζών της. Ωστόσο, προσθέτει ο Economist, σε καμία από τις 147 τραπεζικές κρίσεις μετά το 1970 που έχει καταγράψει το ΔΝΤ, δεν έχουν επιβληθεί ζημιές σε όλους τους καταθέτες, ανεξαρτήτως του ύψους των καταθέσεων τους και των τραπεζών στις οποίες τις διατηρούσαν. Το περιοδικό θεωρεί ότι ευθύνη για τις εξελίξεις έχουν τόσο η Κύπρος όσο και οι πιστωτές της. Την ευθύνη της Κύπρου εντοπίζει στο ότι καλοδέχθηκε τους Ρώσους και επέτρεψε στις τράπεζες να γίνουν τόσο μεγάλες, ώστε το ενεργητικό τους να φθάσει το 800% του ΑΕΠ της το 2011. Οι κυπριακές τράπεζες, αναφέρει, είχαν πρόβλημα και πριν από την αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων, η οποία δημιούργησε την «τρύπα» των 4 δισ. ευρώ στους ισολογισμούς τους. «Όσον αφορά στους πιστωτές, η προτεραιότητα της Μέρκελ φαίνεται ότι ήταν να φανεί αυστηρή πριν από τις εκλογές ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συνυπόγραψε ένα σχέδιο που κατέληξε να ην υπονομεύει τον ίδιο της το ρόλο που δεν είναι άλλος από την προστασία της χρηματοπιστωτικής σταθερότηταςι».
Στο ερώτημα τι πρέπει να κάνουν τώρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ο Economist απαντά ότι το χειρότερο αποτέλεσμα θα ήταν να επιτρέψουν την έξοδο της Κύπρου από την Ευρωζώνη αγνοώντας τον κίνδυνο λόγω του μεγέθους της. «Η αξιοπιστία του ευρώ βασίζεται στην αντίληψη ότι η συμμετοχή σε αυτό είναι αμετάκλητη». Το περιοδικό θεωρεί ότι είναι προτιμότερη μια αναθεωρημένη συμφωνία της Κύπρου με την Ευρωζώνη. Καθώς το ενδεχόμενο μίας άμεσης ανακεφαλαιοποίησης από τον ΕΜΣ δεν είναι στο τραπέζι, το καλύτερο σενάριο είναι η προστασία των ασφαλισμένων καταθετών, η συμβολή άλλων πιστωτών των τραπεζών και η αύξηση του ποσού της βοήθειας από την Ευρωζώνη.
Ο Economist θεωρεί ότι είναι πλέον ξεπερασμένες οι οικονομικές παραδοχές, στις οποίες βασίστηκε το πρόγραμμα βοήθειας που απορρίφθηκε από την κυπριακή Βουλή. Προμηνύει τη φυγή κεφαλαίων όταν ανοίξουν οι τράπεζες και το μεγάλο πλήγμα που έχει δεχθεί ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο. Το καλύτερο σχέδιο για την οικονομία της θα ήταν μία συμφωνία με τους Τουρκοκύπριους για την επανένωση του νησιού, που θα αύξανε τον τουρισμό και το ΑΕΠ.
«Οι πολιτικές συνέπειες είναι τοξικές». Η Κύπρος είναι η τελευταία χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης που αισθάνεται ότι υφίσταται κακή μεταχείριση από τις πιστώτριες χώρες. Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι στάσιμη. Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν δημοτικότητα. Το ευρώ υποτίθεται ότι ήταν η εκδήλωση ενός μεγάλου πολιτικού σχεδίου. Φαίνεται περισσότερο σαν ένα γάμο χωρίς αγάπη, ο οποίος διατηρείται μόνο από το κόστος που θα έχει η διάλυσή του, καταλήγει το άρθρο. Ενδιαφέρον έχει και εισαγωγή του όρου Cyprussia (Κυπρασία) σε ένα σημείο του άρθρου.
12°
