Θεωρώ την συζήτηση για τους κινδύνους αλλοίωσης του αποτελέσματος για την εκλογή του Επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέα λόγω του κινδύνου να επιχειρήσουν να διπλοψηφίσουν κάποιοι σε τυχόν ψηφοφορία εξ αποστάσεως από απλοϊκή έως αποπροσανατολιστική. Το θέμα δεν είναι τεχνικό ούτε καν πολιτικό. Είναι εθνικό. Εξηγούμαι.
Ο όποιος κίνδυνος δεν θα προσέλθει από κάποιον νέο σε ηλικία πολίτη από την Άνω Ραχούλα, φανατικό οπαδό η πληρωμένο όργανο κάποιου υποψηφίου, που θα πάρει την ταυτότητα και τη πιστωτική κάρτα του παππού του ώστε να ψηφίσει και ηλεκτρονικά αυτόν που μπορεί να να ψηφίσει με την φυσική του παρουσία σε κάποιο εκλογικό κέντρο σε μια γειτονική κωμόπολη.
Αντίθετα αυτός ο φανατικός ή δωροδοκημένος νέος μπορεί να πάρει μαζί του και άλλους είκοσι κολλητούς του αδιάφορους για το όλο θέμα για να ψηφίσουν τον εκλεκτό του.
Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τους «Ηρακλείς» της διαφάνειας:
Πώς εξασφαλίζουν ότι, εφόσον δεν υπάρχει μητρώο μελών-ψηφοφόρων, δεν θα πάνε να ψηφίσουν μαζικά οργανωμένοι οπαδοί άλλων κόμματων, όποιον υποψήφιο θεωρούν βολικότερο μελλοντικό αντίπαλο; Ή ότι κάποιοι άλλοι δεν θα πάνε να ψηφίσουν για πλάκα, όπως έχει γίνει ενιοτε ακόμα και σε εθνικές εκλογές; Ονόματα δεν λέμε, ούτε οικογένειες θίγουμε.
Είναι προφανές λοιπόν ότι ούτε η αυτοπρόσωπη παρουσία των ψηφοφόρων στερείται προβλημάτων. Το θέμα της παροχής απρόσκοπτου δικαιώματος συμμετοχής στην ψηφοφορία εξ αποστάσεως, χωρίς αστερίσκους και εξωπραγματικές ή περιττές προϋποθέσεις, αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό και αποτελούν ένα ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο.
Η διατήρηση ή η αναβίωση του ενδιαφέροντός τους για τα ελληνικά πολιτικά δρώμενα, ως μέρους του ομφάλιου λώρου που τους κρατά συνδεδεμένους με την πατρίδα και διατηρεί ζωντανή την πιθανότητα επιστροφής τους κάποια στιγμή, είναι θέμα εθνικό. Ούτε τεχνικό ούτε στενά πολιτικό.
Καμία άλλη χώρα δεν έχει τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, που όχι μόνο αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση, αλλά έχει στερηθεί το πιο δυναμικό κομμάτι του έμψυχου δυναμικού της και πρέπει πάση θυσία να καλλιεργεί όσο το δυνατό περισσότερους δεσμούς μαζί του. Η οποιαδήποτε σύγκριση λοιπόν με την Γερμανία και την Εσθονία είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι «πολίτες ψηφοφόροι ή τηλεψηφοφόροι μιας μέρας» αλλά το αν οι Έλληνες της διασποράς έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα πολιτικά δρώμενα και κατά συνέπεια στη διαδικασία εθνικής ανασυγκρότησης. Άλλωστε η συμμετοχή τους στη διαδικασία εκλογής του επικεφαλής της νέας παράταξης πρέπει να θεωρηθεί πρόκριμα και για την παροχή δικαιώματος ψήφου στις επόμενες εθνικές εκλογές, από την οποία μόνο οφέλη μπορούν να προκύψουν τόσο για τη χώρα μας όσο και για τη νέα παράταξη.
Είναι βέβαιο ότι από τεχνική άποψη μπορεί να βρεθούν λύσεις που ουσιαστικά εκμηδενίζουν τους όποιους κινδύνους. Σε τελευταία ανάλυση πάντως σχεδόν όλα στη ζωή είναι θέμα σύγκρισης ωφελειών και κόστους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η διαφορά μεταξύ των δύο σεναρίων είναι τόσο προφανής που μόνο τυφλοί ή εμμονικοί τυπολάτρες ή βαλτοί ή εκ πεποιθήσεως συντηρητικοί είναι δυνατόν να μην την βλέπουν.
10°
