Στην αναζήτηση ενός (ακόμη) επώδυνου συμβιβασμού με τους δανειστές βρίσκεται η κυβέρνηση. Παράλληλα, η δεινή θέση στην οποία βρίσκεται τόσο απέναντι στην κοινή γνώμη όσο και στο εσωκομματικό ακροατήριο την ωθεί να αναζητήσει πολιτικές διεξόδους, που θα υποκαταστήσουν το «αφήγημα» του χρέους και θα αντισταθμίσουν τις συνέπειες του όποιου συμβιβασμού.
Καθώς οι ημερομηνίες τρέχουν, η κυβέρνηση αναζητά τρόπους τακτοποίησης των εκκρεμοτήτων (προαπαιτούμενα) για να διασφαλίζει κατ' αρχάς την εκταμίευση της δόσης για τις δανειακές υποχρεώσεις του Ιουλίου αλλά και κάποιας μορφής διατύπωση για τη μελλοντική πλέον υπόθεση διευθέτησης του χρέους, μετά και τη θέση που πήρε το ΔΝΤ στο θέμα.
Η εσωκομματική πίεση εκδηλώθηκε και κατά τη συζήτηση που έγινε παρουσία του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ − όχι όμως κατ' ανάγκην με τρόπο δυσάρεστο για τη θέση του πρωθυπουργού να αναζητηθεί πάση θυσία συμβιβαστική λύση στο Eurogroup. Ο λόγος; Υπήρξε διάσταση απόψεων και σε αυτούς που εκπροσωπούν τη λεγόμενη «κίνηση των 53». Πλέον μια τάση της κίνησης θεωρεί απαραίτητη την επίτευξη συμβιβασμού αλλά με σαφή οριοθέτηση των όποιων δεσμεύσεων αναληφθούν στο μέλλον για το χρέος. Υπάρχει βέβαια και η αντίρροπη τάση που εκτιμά ότι πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμού, αλλά πρέπει να υπάρξει σκληρή απάντηση της κυβέρνησης. Είναι οι λεγόμενοι «οπαδοί της ρήξης», με τους οποίους συντάσσονται στο παρασκήνιο και ορισμένοι βουλευτές ακόμα και υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που στην ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας επαναδιατυπώνεται η άποψη πως «στο βαθμό που το ΔΝΤ αναβάλλει την απόφασή του για συμμετοχή και χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος, και εν τέλει δεν αποφασίσει τη συμμετοχή του, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα εφαρμόσει το μείγμα πολιτικής που το Ταμείο απαίτησε κατά την τελευταία διαπραγμάτευση».
Η τάση για συμβιβασμό παραμένει κυρίαρχη καθώς οι άλλες πολιτικές επιλογές τη κυβέρνησης εμφανίζουν μεγάλες δυσκολίες. Η σκέψη για σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το χρέος −που «έριξε» ο κ. Δημ. Παπαδημούλης και η κυβέρνηση την απέκλεισε «προς το παρόν»− δεν βρήκε ανταπόκριση, καθώς η ΝΔ αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευση εμφανίζονται αντίθετα στην ανάληψη ανάλογης πρωτοβουλίας, με το σκεπτικό ότι δεν πρόκειται να διευκολύνουν την κυβέρνηση να επιμερίσει τις δικές της ευθύνες για το χειρισμό του θέματος. Ίσως αυτή η στάση ώθησε την κυβέρνηση στην αναζωπύρωση της επίθεσης κατά της ΝΔ για τη διαφθορά, με αφορμή μια συνέντευξη του κ. Μαρτίνη, πρώην διοικητή του «Ερρίκος Ντινάν»...
Αλλά και η «έξοδος κινδύνου» με προσφυγή στις κάλπες −αν και ποτέ δεν μπορεί να αποκλειστεί− βρίθει προβλημάτων και προσκομμάτων. Η κυβέρνηση ψήφισε επώδυνα μέτρα, βλέπει τους δανειστές να ψαλιδίζουν τις όποιες προσδοκίες της για «καθαρή λύση» για το χρέος και, βεβαίως, η «έξοδος στις αγορές» −όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας ως αντίβαρο στην «επιτροπεία και τα μνημόνια»− δεν αρκεί για να αμβλύνει τη δυσφορία της κοινής γνώμης, που βιώνει τη «γκρίζα ζώνη» μιας οικονομίας σε στασιμότητα.
16°
