Ο Μόσκοβος

«Έρχονται. Πάει τελείωσε. Έρχονται με τους άξεστούς τρόπους τους, με τις αμαξάρες, με το πιοτό και την φασαρία τους. Έρχονται με τα λεφτά τους να κλέψουν τις ομορφιές της ασύγκριτης πατρίδας μας. Έρχονται για να μας διώξουν από τις παραλίες μας, από τις ψαροταβέρνες μας, από τα Νάμος μας. Πρέπει ν’ αντισταθούμε, δεν επιτρέπεται ν’ αφήσουμε την Ελλάδα έρμαιο αυτών των εισβολέων.» Η παραπάνω διακήρυξη είναι φανταστική, αλλά σίγουρα ακούστηκε παραλλαγμένη πάνω από τραπεζώματα του τριημέρου, και κάποτε θα αφορούσε τους Άγγλους, τους Αμερικανούς κι αργότερα τους Γερμανούς. Σήμερα όμως είθισται ν’ ακούγονται τέτοιοι αφορισμοί για τους Ρώσους, για το «ξανθό γένος», όπως με αγάπη αναφέρονται σ ’αυτούς πάρα πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας. Ε μα φυσικά, υπάρχουν και οι φανατικοί ρωσόφιλοι, όπως άλλοτε υπήρξαν και αγγλόφιλοι, γερμανόφιλοι και αμερικανόφιλοι. Η επαναστατημένη Ελλάδα του Αγγλικού, Γαλλικού και Ρωσικού κόμματος  είναι πάντα κοντά μας.

Πρόσωπο εμβληματικό της όποιας Ρωσικής διείσδυσης είναι ο Ιβάν Σαββίδης, ένας μεσαίος ολιγάρχης φυσικά σχετιζόμενος με το Κρεμλίνο. Έγινε γνωστός όταν ουσιαστικά επέβαλε την ετήσια τέλεση λειτουργίας στην παλιά Παναγία Σουμελά. Έχει πραγματοποιήσει διάφορες επενδύσεις στην ΒΕ, σε ακίνητα και επιχειρήσεις. Θεωρείται από τους παλιννοστούντες ως ο φυσικός ηγέτης και προστάτης τους, οπότε αναπόφευκτα αντιμετωπίζεται φιλικά από όλους σχεδόν τους πολιτικούς της ΒΕ. Συμμετείχε στον διαγωνισμό για τα κανάλια ως "λαγός", κατά δήλωσή του, ενώ  πρόσφατα φιλοξένησε στη σουίτα του στην Τούμπα τον Τσακαλωτο, με συνέπεια να θεωρείται φίλος της κυβέρνησης . Η προσπάθεια του για παρουσία στον μιντιακό χώρο φαίνεται πως τελικά καρποφορεί, καθώς μάλλον μπαίνει στη μετοχική σύνθεση του Μέγκα. Η μειοψηφική συμμετοχή του στο σχήμα αγοράς του ΟΛΘ παραδόξως προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, παρά το ότι-ως ποσό-ήταν μικρότερη εκείνης του Κοπελουζου για τα αεροδρόμια. Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να τον απαλλάξει από πρόστιμο της ΣΕΚΑΠ, οφειλόμενο σε αδίκημα τελεσθέν πριν την πώλησή της. Το εν λόγω πρόστιμο επεβλήθη με τεράστια καθυστέρηση, χάρη στη γνωστή  βραδυκινησία των ελληνικών υπηρεσιών, το δε ύψος του ήταν αδύνατον να είχε προσδιορισθεί κατά την περίοδο της μεταβίβασης από την ΑΤΕ.

Ο Σαββίδης είναι όλα τα παραπάνω, μια προσωπικότητα λογικά με πολιτική ατζέντα. Δε βλέπω όμως να είναι χειρότερος σε κάτι από άλλους εγχώριους επιχειρηματίες και "επιχειρηματίες", ούτε να απολαμβάνει πρωτοφανών προνομίων. Δεν είναι ο πρώτος που αντιμετωπίζεται ευνοϊκά ως αθλητικός παράγοντας, ξεχάσαμε δα τον Κοσκωτά; Ούτε είναι ο πρώτος που αντιμετωπίζεται με ελαστικότητα ώστε να διευκολυνθεί μια επένδυση, τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά και με το Αλουμίνιον της Ελλάδος, και με την ΜΕΤΚΑ, και με τον Σκαραμαγκά, και με την Ολυμπιακή, και με την ΒΦΛ, και με τα Σπάτα. Έχοντας ένα τόσο περίπλοκο, τόσο αδιαφανές πλαίσιο αδειοδότησης και φορολόγησης των επιχειρήσεων, αναγκαζόμαστε ως χώρα συχνά να προσφέρουμε γη και ύδωρ ώστε να ξεκολλήσουν μεγάλες επενδύσεις (οι μικρές ξεκολλάνε ευκολότερα, απλά δια της αγνόησης των διατάξεων). Αν ο Σαββίδης είναι διαπλεκόμενος, βρίσκεται στο στάδιο της εκκόλαψης. Όταν-και αν-πάρει κάποιες μεγάλες δημόσιες συμβάσεις, τότε το ξανασυζητάμε.

Ε τότε γιατί τόση φασαρία αυτές τις μέρες; Την αφορμή έδωσε η ΝΔ, όταν ζήτησε η επίμαχη τροπολογία να φέρει υπουργική υπογραφή και να συνοδεύεται από έκθεση του ΓΛΚ. Υπερβολική αντίδραση; Δε θα το’λεγα. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει θεσμικό ρόλο, οφείλει να μεριμνά για την τήρηση της νομιμότητας. Και πέραν αυτού, ο τρόπος κατάθεσης της τροπολογίας για θέμα της Ξάνθης από βουλευτή Κοζάνης μύριζε-τί μύριζε, έζεχνε-μεθόδευση. Η τροπολογία θα μπορούσε να γίνει μέσο απαλλαγής πάσης φύσεως λαθρεμπόρων, κι ας μη ξεχνάμε πως ο Τσίπρας έχει πάθει αμνησία για την εκκρεμότητα της μαύρης διακίνησης πετρελαιοειδών. Αφήστε που κι ο Ιβάν, με τα τόσα κολλητηλικια που έχει στο Μαξίμου, λογικό είναι να θεωρείται χαϊδεμένος, ως ένα νέο τζάκι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η ερμηνεία της πολιτικής πτυχής της υπόθεσης είναι τελικά απλή. Ο απλός κόσμος όμως γιατί αντιδρά έτσι;

Υπάρχει οργή, όχι όμως η γνώριμη της εποχής των Αγανακτισμένων, μα μια καινούργια, απροσδόκητη. Είναι η οργή όσων έχουν σιχαθεί την Ελλάδα των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς, της πολιτικής εύνοιας, την βαλκανική Ελλάδα που θεσμικά έχει μείνει πιο πίσω κι από τους βόρειους γείτονές μας. Είναι η οργή όσων  θέλουν μια χώρα «κανονική», ευνομούμενη, ασφαλή, συνεπή και υποστηρικτική των ατομικών προσπαθειών για ευημερία. Είναι η οργή όσων πίστεψαν πως τα Μνημόνια θα έπαιζαν τον καταλυτικό τους ρόλο, κι αντι αυτού, παρκάρουν σήμερα τα παλιά ψιλοτρακαρισμενα αμάξια τους δίπλα σε ολοκαίνουρια υβριδικά SUVs με ανατολικοευρωπαϊκές πινακίδες. Στο πρόσωπο του Σαββίδη βλέπουν την διαιώνιση της άπληστης ολιγαρχίας, αυτής που φέρει τεράστιες ευθύνες για το τωρινό μας κατάντημα. Μοιάζει όντως να ταυτίζεται με το πρότυπο αυτό ο διαβόητος ομογενής, σε ένα βασικό σημείο όμως διαφέρει. Τολμά να επενδύει στην Ελλάδα, όταν οι εγχώριοι κρατούν στο εξωτερικό τα γιγαντιαία κεφάλαια που κέρδισαν εδώ. Κι αυτός είναι ο λόγος που είναι αγαπητός σε τόσους βορειοελλαδίτες, κατοίκους μιας περιοχής που έχει ίσως πληγεί χειρότερα από τις περισσότερες, ακριβώς επειδή συνορεύει με τους αναπτυσσόμενους Βαλκάνιους. Τα περί Πόντιου και Παοκτσή είναι μικρής σημασίας.

Υπό τις επικρατούσες ανώμαλες συνθήκες, εκείνοι που επενδύουν εδώ δε γίνεται να είναι όλοι Παναγίες, άρα διάφοροι Άραβες, Κινέζοι, Σλάβοι, Κεντροασιάτες με αφανείς πόρους θα αναλάβουν το ρίσκο. Μέχρι λοιπόν να γίνουμε κανονικό κράτος με σοβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, δε μπορούμε παρά να τους καλοδεχόμαστε αναγκαστικά, και να κάνουμε το σταυρό μας. Αυτοί θα ανοίξουν το δρόμο για να έρθει το είδος των διεθνών παικτών που σήμερα τοποθετούνται στην Ιρλανδία, στην Ελβετία και στις Σκανδιναβικές χώρες. Εφόσον φυσικά αποφασίσουμε κάποτε και να λειτουργούμε όπως εκείνες ...