Ο ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει την κλασική οδηγία του σκηνοθέτη «βάλε λίγο συναίσθημα». Νομίζει κανείς ότι τα μέλη του δεν γράφονται απλώς στο κόμμα αλλά βαπτίζονται σε κολυμπήθρα δακρύων, και από κει και μετά αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ένα ταξίδι στη σφαίρα του θυμικού, ένα ξεγύμνωμα του ψυχικού τους κόσμου στην κοινωνία ως παντοτινό αυτοαθωωτικό άλλοθι. Είναι ένα είδος εξομολόγησης στον ψηφοφόρο όπως άλλοι κάνουν στον παπά για να λυτρώσουν την ψυχή τους.
Μέχρι τώρα νομίζαμε ότι η πολιτική είναι επιλογές, συγκρούσεις, αποφάσεις και αποτέλεσμα, και ότι η διαφήμιση των ψυχικών χαρισμάτων στον δημόσιο λόγο ανήκε μόνο στο χώρο των καλλιστείων («το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι ότι είμαι ευαίσθητη»). Με το κόμμα αυτό μάθαμε ότι οι δονήσεις της ψυχής είναι θεμελιώδες συστατικό της πολιτικής δράσης και πολλές φορές το μόνο.
Τους γνωρίσαμε ως αντιπολίτευση να είναι το μόνο ευαίσθητο κόμμα για τα βάσανα του λαού που σπάραζε η καρδιά του (αυτού και κανενός άλλου) για την ανθρωπιστική κρίση, για τις αυτοκτονίες, για τα ατυχήματα από μαγκάλια, για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία. Δεν μιλούσαν με όρους πολιτικής, δεν κατήγγελλαν πολιτικά λάθη και νούμερα που δεν βγαίνουν- ειδικά για νούμερα δεν μίλαγαν ποτέ, τα παραμέριζαν γιατί πίσω απ΄τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι. Εναντίον των αντιπάλων τους χρησιμοποιούσαν κυρίως συναισθηματικής κοπής χαρακτηρισμούς, ανάλγητοι, απάνθρωποι, άκαρδοι,σε αντίθεση ασφαλώς με τους ίδιους που ήταν ψυχοπονιάρηδες, λες και η πολιτική είναι φάσμα ψυχικών χαρισμάτων.
Όταν έγιναν κυβέρνηση και οι αριθμοί έγιναν αναπόφευκτοι, δεν πτοήθηκαν. Φυσικά εξαφανίστηκε δια μαγείας η ανθρωπιστική κρίση και οι αυτοκτονίες, οπότε δεν χρειαζόταν να μαθαίνουμε τον σπαραγμό τους για την κοινωνία. Όμως ήταν πλέον υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν μέτρα, και λόγω ανικανότητας χειρότερα από τους προηγούμενους, οπότε πάλι το κύριο βάρος το έδιναν στον εσωτερικό τους συγκλονισμό. Δάκρυα στα μάτια, πόνος στην καρδιά , σφίξιμο στο στομάχι, μαχαιριά στο στήθος, κόμπος στο λαιμό ήταν η καθημερινή αναφορά που έδιναν στην κοινωνία για τις οδυνηρές ψυχικές τους διακυμάνσεις, ελπίζοντας να παραμένει αυτή η κοινή γλώσσα τους με τους ψηφοφόρους τους. Η περιγραφή των ψυχοσωματικών επιπτώσεων στον οργανισμό τους λόγω της πολιτικής τους και όχι η ίδια η πολιτική τους ήταν το κυρίαρχο και διακριτό τους στίγμα τους από τους αντιπάλους τους. Γι αυτό δεν παρέλειπαν να τονίζουν ότι τα ίδια μέτρα η δεξιά θα τα ψήφιζε ευχαρίστως και με ευφορία, μετρέποντας την πολιτική διαμάχη σε μία αντιπαράθεση καλών και κακών ανθρώπων.
Το συναίσθημα δεν είναι κάτι καινούργιο στην αριστερά, πάντα υπήρχε. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν τούτοι είναι ότι άλλο πράγμα το ψυχικό μεγαλείο εκείνου που δίνει τη ζωή του για την ιδεολογία του και άλλο πράγμα το ρεσιτάλ αυτολύπησης και αυτοθυματοποίησης εκείνου που αναγκάζεται να την αρνηθεί.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
