Την προηγούμενη εβδομάδα η «Εφημερίδα των Συντακτών» παρουσίασε με διθυραμβικά σχόλια την ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων στις 28/7/1992, με θέμα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ο προφητικός χαρακτήρας καθώς και το ακαδημαϊκό και πολιτικό βάρος της ομιλίας πιστώθηκαν από την εφημερίδα χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Λίγες μέρες αργότερα ο Ν. Φίλης, που καρατομήθηκε πρόσφατα από τον πρωθυπουργό στον ανασχηματισμό, αμφισβήτησε τη στρατηγική συμμαχιών της κυβέρνησης, δηλώνοντας ότι η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ δεν έχει νομιμοποιητική βάση.
Η συνάφεια ανάμεσα στα προαναφερόμενα γεγονότα είναι νομίζω προφανής. Ακόμη προφανέστερο είναι ότι η δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την αιτία για παρόμοιους προβληματισμούς που όλο και συχνότερα θα ακούγονται στο μέλλον. Προβληματισμοί για το ποιοι θα έπρεπε να είναι οι εγγύτεροι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ και για το πώς το στρατήγημα για την πλαγιοκόπηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας θα επεκταθεί και στην εγχώρια έκφρασή της, παρότι αυτή «βρωμάει», όπως με αριστερή κομψότητα ειπώθηκε!
Είναι δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ στις τέσσερις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (2012, 2015). Αυτό το συγκοινωνούν με τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ εκλογικό δοχείο ήταν και θα εξακολουθεί να είναι στο στόχαστρο των κυβερνώντων.
Η στόχευση είναι απολύτως θεμιτή πολιτικά. Αυτό που υπήρξε και εξακολουθεί να είναι αθέμιτο είναι η μέθοδος για την επίτευξή της. Δηλαδή η συνειδητή και επαναλαμβανόμενη ψευδολογία, ενώ η χώρα είναι σε εσωτερική τουλάχιστον στάση πληρωμών και ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία. Η συνειδητή επένδυση στον εθνικό διχασμό και τη διαίρεση της κοινωνίας με όρους εμείς και αυτοί. Η υιοθέτηση του πιο ακραίου ροβεσπιερικού λόγου στα ζητήματα καταπολέμησης της διαφθοράς και στη συνέχεια η επέλαση της «αριστερής» κυβερνητικής διαφθοράς. Και τέλος η στρατηγική επιλογή συμμαχιών με δυνάμεις ακραίων συντηρητικών πεποιθήσεων με τις οποίες συγκροτήθηκε ένα εθνολαϊκιστικό μέτωπο που βουλιάζει τη χώρα στο σκοτάδι και την οπισθοδρόμηση.
Πέραν των μεθοδεύσεων όμως, η ίδια η ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείει την όσμωση και συνεργασία με υγιείς σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές μετά την τραυματική εμπειρία της κρίσης αρχίζουν να διατυπώνουν πλέον τον προγραμματικό τους λόγο, με τρόπο που τις απομακρύνει και, θα προσέθετα, τις προφυλάσσει από τη λαϊκίστικη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ.
Για παράδειγμα, συνιστά πλέον αδιαφιλονίκητη παραδοχή για το χώρο του δημοκρατικού κέντρου και της κεντροαριστεράς, σε αντίθεση με την πρακτική αλλά και τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η προσκόλληση στον πελατειακό κρατισμό δεν μπορεί να αποτελεί σήμερα για την Ελλάδα αναπτυξιακό δρόμο. Αυτονόητες πλέον παραδοχές συνιστούν επίσης η αδήριτη ανάγκη αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα, η μηδενική ανοχή απέναντι σε φαινόμενα ανομίας και καθημερινής βίας που από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πάντα καλοδεχούμενα και πάντως ανεκτά, ως μορφές κινηματικής πάλης. Η επιδίωξη της αριστείας στο χώρο της εκπαίδευσης και η σύνδεση των ερευνητικών κέντρων και των πανεπιστημίων με επιχειρήσεις με σκοπό την ενίσχυση της έρευνας και της καινοτομίας είναι ένα ακόμη πεδίο χαώδους απόστασης.
Αντίστοιχα είναι τα ζητήματα που αποκλείουν την όσμωση και συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ασφαλώς προσκλήσεις απευθύνονται και φωτογραφίες βγαίνουν με τον έλληνα πρωθυπουργό επισκέπτη στις συναντήσεις του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά μέχρι εκεί. Για να μην ξεχνιόμαστε δε, αυτά γίνονται για να υπηρετήσουν ανεύθυνους εκλογικούς τακτικισμούς ευρωπαίων ηγετών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα κοινό με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού κέντρου και της κεντροαριστεράς.
Οι προτάσεις του θα είναι πάντα αποσπασματικές, ανειλικρινείς και καιροσκοπικές. Θα στερούνται βάθους, συνέπειας και σαφήνειας. Θα εξαντλούνται σε επαναστατικά τσιτάτα του παρελθόντος και σε ανέξοδες και λαϊκίστικες διακηρύξεις, ακόμη και την ώρα που η χώρα βυθίζεται.
Φαίνεται πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που τοποθετείται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, αλλά και του κέντρου, και που στο παρελθόν πλανήθηκε από τις «υποσχετικές» του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει σήμερα καθαρά το κρυμμένο πρόσωπο του εθνολαϊκισμού που υφάρπαξε την ψήφο του.
Και όσο και αν η αποκάλυψη αυτή συντελείται στα συντρίμμια της χώρας, παραμένει ελπιδοφόρα.
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
14°
