Αφού κάθε φαρδύς δρόμος καθίσταται σοκάκι. Εξηγούμαι. Επειδή έχω την ατυχία να κυκλοφορώ στις παρυφές του κέντρου της πόλης μας και σε πολλές από τις συνοικίες της, έχω διαπιστώσει ένα φαινόμενο που έχει πλέον καταστεί κανόνας. Τη μετατροπή κάθε δρόμου, ανεξαρτήτως φάρδους, σε δρόμο με μία ως μιάμιση λωρίδα.
Αν ο δρόμος έχει δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, τότε σε κάθε πλευρά παρκάρουν ΙΧ που αφήνουν –ανάλογα με το πλάτος τους– χώρο για μία ως μιάμιση λωρίδα. Παράδειγμα η Πατησίων.
Στους δρόμους με 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση, π.χ. κάθοδος της Συγγρού στο ύψος του ΦΙΞ, τότε έχουμε προσωρινό παρκάρισμα ΙΧ, σε συνδυασμό με ανεπίσημη πιάτσα ταξί, που τελικά αφήνουν μία ως μιάμιση λωρίδα.
Αν δεν υπάρχει πιάτσα ταξί, τότε έχουμε διπλοπαρκάρισμα. Σε μονόδρομους με 4 λωρίδες, π.χ. στην 3ης Σεπτεμβρίου και στην παράλληλο της, την Αριστοτέλους, τότε έχουμε παρκάρισμα και διπλοπαρκάρισμα (όχι με αλάρμ και τον οδηγό μέσα, όχι αηδίες, original διπλοπαρκάρισμα) από ΚΑΘΕ πλευρά του δρόμου, σταμάτημα ταξί στην 3η λωρίδα, ώστε τελικά μένει... ναι, το καταλάβατε. Υπάρχει όμως και το career high. Πανεπιστημίου, Σάββατο πρωί.
Είναι δρόμος με 5 λωρίδες, σε περιοχή με υποτίθεται καλή αστυνόμευση. Λοιπόν, οι πάντες παρκαρισμένοι επί της Πανεπιστημίου σε 2 ντάνες, ανεπίσημη πιάτσα ταξί στη γωνία με τη Βουκουρεστίου, τελικά αφήνουν… ξέρετε, μία ως μιάμιση λωρίδα.
Η ίδια τεχνοτροπία όμως ισχύει και για τα φαρδιά πεζοδρόμια. Ποιος ο λόγος ύπαρξης των πεζοδρομίων; Πάρκινγκ για μηχανάκια και δευτερευόντως για τραπεζοκαθίσματα. Έτσι ο πεζός κάνει το καθιερωμένο σλάλομ, είτε σε φαρδύ είτε σε στενό πεζοδρόμιο. Για να αποκτά ενδιαφέρον το άθλημα, πρέπει να αποφεύγει και τα μηχανάκια, που αποφεύγουν τη ρημαδοκίνηση, γκαζώνοντας στο πεζοδρόμιο.
Είμαι χαρούμενος, διότι ορισμένοι δήμαρχοι έχουν ενστερνιστεί την άποψη «Κανένας φαρδύς δρόμος πια!», υιοθετώντας μία εντελώς περίεργη προσέγγιση. Δημιουργούν ή φαρδαίνουν το πεζοδρόμιο, βάζοντας υψηλό κράσπεδο σε εντελώς άσχετους δρόμους, π.χ. στην Αμαρυσίας Αρτέμιδος, στο δρόμο δηλαδή που συνδέει το σταθμό του ΗΣΑΠ «ΕΙΡΗΝΗ» με τη Λεωφόρο Κηφισίας, όπου κανείς δεν περπατάει πεζός. Φυτεύουν και δέντρα (για ξεκάρφωμα) με την ελπίδα να μην μπορούν τα ΙΧ να καβαλήσουν το κράσπεδο. Σατανικό σχέδιο.
Άφησα το καλύτερο για το τέλος. Στην οδό Μαρασλή κοντά στον Ευαγγελισμό, όπου πάω με το Μετρό, αλλά παρατηρώ ως πολίτης, όχι ως οδηγός, την εξής ομορφιά. Η πάντοτε άτυπη πιάτσα ταξί κλείνει ΕΝΤΕΛΩΣ την κάθοδο της Μαρασλή. Άρα, όποιος κατεβαίνει τη Μαρασλή, μπαίνει στο ρεύμα ανόδου της και ανταλλάσσει γαλλικά με όσους ανεβαίνουν κανονικά.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
