Πέρασα τη πόρτα του Συγκροτήματος Λαμπράκη τον Αύγουστο του 1968. Ήμουν 19 ετών, δευτεροετής στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Λίγο αργότερα ακολούθησε ο συμφοιτητής μου και επί 50 χρόνια αγαπημένος μου φίλος Νίκος Αλιβιζάτος. Βρήκαμε εκεί και τον μακαρίτη Γιάννο Κρανιδιώτη. Ήμασταν οι τρεις μαθητευόμενοι στο ημερήσιο «Βήμα».
Ακολουθήσαμε έκτοτε διαφορετικούς δρόμους. Ο άτυχος Κρανιδιώτης αναμίχθηκε στην ενεργό πολιτική. Ο Αλιβιζάτος έγινε ο διαπρεπέστερος συνταγματολόγος της γενιάς του, ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος του Αριστόβουλου Μάνεση. Και εγώ, μετά από ένα ατυχές πέρασμα στη πολιτική, έμεινα δημοσιογράφος. Ακολουθήσαμε τρεις διαφορετικούς δρόμους. Αλλά οι διαφορετικές αυτές πορείες ήταν σφραγισμένες από μία κοινή αφετηρία: Τη θητεία μας στο Συγκρότημα Λαμπράκη.
Εκεί μάθαμε να γράφουμε. Και εκεί διδαχθήκαμε πολλά από αυτά που μεταγενέστερα υπήρξαν εφόδια για να προχωρήσουμε στους δρόμους που ο καθένας μας είχε επιλέξει.
Διευθυντής μας ήταν ο Ανδρέας Δημάκος. Διευθυντής Σύνταξης ο Λέων Καραπαναγιώτης. Αρχισυντάκτης ο Γιώργος Ρωμαίος. Τις νύχτες, όταν τέλειωνε η τρέχουσα δουλειά, περιμέναμε ώρες να εγκρίνει η λογοκρισία του δικτατορικού καθεστώτος τα δοκίμια που στέλναμε για να προχωρήσουμε στην εκτύπωση του Βήματος. Αυτές τις πολύτιμες για εμάς τους μαθητευόμενους ώρες, ο Ανδρέας Δημάκος διόρθωνε τα χειρόγραφά μας και μας εξηγούσε γιατί έκανε την κάθε διόρθωση και ποια λάθη στη γραφή μας έπρεπε να αποφεύγουμε. Ο Λέων Καραπαναγιώτης μας μάθαινε Διεθνή Πολιτική και μας έστελνε στο βιβλιοπωλείο του Κάουφμαν να ενημερωθούμε για όλα τα νέα βιβλία που κυκλοφορούσαν. Ο Γιώργος Ρωμαίος, περισσότερο γήινος αλλά και είρων, απομυθοποιούσε πολιτικές και ιδεολογίες από τα περιττά φανταχτερά στολίδια που τους φορούσαν και μας προσγείωνε στην πραγματικότητα.
Σε διπλανά γραφεία δούλευαν μεγάλοι δημοσιογράφοι. Ο Μανούσος Πλουμίδης, ο Νίκος Αλεξίου, ο Σπύρος Λιναρδάτος, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Κωστής Σκαλιώρας, ο Χάρης Μπουσμπουρέλης και πολλοί άλλοι. Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν ερχόταν στην εφημερίδα όσο διαρκούσε το καθεστώς της λογοκρισίας. Πρωτοήλθε όταν το δικτατορικό καθεστώς κατήργησε τη λογοκρισία, υποκαθιστώντας την με έναν δρακόντειο νόμο περί τύπου.
Ήταν το «Βήμα» και τα «Νέα» στα χρόνια της δικτατορίας οι εφημερίδες που σήκωσαν το κυριότερο βάρος της ενημέρωσης των δημοκρατικών πολιτών. Ήταν οι εφημερίδες που οι συντάκτες τους προσπαθούσαν μέσα από τις γραμμές τους να περάσουν μηνύματα ελπίδας στους αναγνώστες τους. Και ήταν οι εφημερίδες που πέρα από την πολιτική προώθησαν την ευρύτερη έννοια του πολιτισμού.
Αυτή είναι η ιστορία που κουβαλάει πίσω του ο ΔΟΛ. Μία ιστορία που αναμφίβολα έχει και αρνητικές πλευρές. Αλλά που σίγουρα βγαίνει με θετικό πρόσημο σε έναν τελικό απολογισμό. Μπορεί κανείς να έχει όποια άποψη θέλει για το Συγκρότημα Λαμπράκη. Αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι σε αυτό τον τόπο προσέφερε πολύ περισσότερα από τους διάφορους τυχάρπαστους που έχουν σήμερα εισβάλλει στο χώρο της ενημέρωσης.
Είναι για το λόγο αυτό κατακριτέοι όσοι στέκουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα για να πυροβολήσουν τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και τους δημοσιογράφους του. Είναι κατακριτέος ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας που έσπευσε χαρούμενα να τους βαπτίσει «φούσκα» την ώρα που η μεγαλύτερη φούσκα της Μεταπολίτευσης είναι ο ίδιος και το κόμμα του. Και είναι κατακριτέοι οι «συνάδελφοι» δημοσιογράφοι που μοχθηρά επιχαίρουν ενώπιον του ενδεχομένου να σιγήσει οριστικά ο ΔΟΛ.
Έχουν κλείσει εφημερίδες στα χρόνια της κρίσης. Στο κενό που άφησαν φύτρωσαν κατά κανόνα δημοσιογραφικές πατσαβούρες. Έντυπα που είναι ντροπή να κυκλοφορούν και που είναι ντροπή να τα πιάνει κανείς στα χέρια του. Και φοβούμαι ότι αν λείψουν το «Βήμα» και τα «Νέα» νέες δημοσιογραφικές πατσαβούρες θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό.
Παραιτήθηκα και έφυγα από το «Βήμα» το 1984, δεκαέξι χρόνια μετά τη μέρα που πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα της Χρήστου Λαδά, συγκρουόμενος με επιλογές σε πρόσωπα του ίδιου του Χρήστου Λαμπράκη. Αλλά τούτο δεν με εμποδίζει να θλίβομαι βαθύτατα ενόψει του ενδεχομένου να σιγήσουν φωνές που θεωρώ ότι και σήμερα συμβάλλουν πολύ θετικά στην πορεία της χώρας μας.
Είναι οι σημερινοί συντάκτες του Βήματος και των Νέων θεματοφύλακες μιας λαμπρής ιστορίας. Είναι οι τελευταίοι θεματοφύλακες της παράδοσης που άφησαν πίσω τους στα μεταπολεμικά χρόνια μεγάλοι δημοσιογράφοι αλλά και διανοούμενοι όπως ο Θεοτοκάς, ο Κακριδής, ο Πλωρίτης, ο Δημαράς, ο Τερζάκης, ο Ανδρόνικος, ο Μαρωνίτης, ο Βεγλερής, ο Κουμάντος και τόσοι άλλοι. Δεν υπερασπίζονται λοιπόν οι εργαζόμενοι στον ΔΟΛ μόνο τις θέσεις εργασίας τους. Υπερασπίζονται εξ αντικειμένου και ένα σημαντικό μέρος της μεταπολεμικής ιστορίας αυτού του τόπου. Είναι αυτός ένας επιπλέον λόγος για να τους στηρίξουμε στη θύελλα που αντιμετωπίζουν σήμερα.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
