Όταν το 2010 ξέσπασε αυτή η τρομερή κρίση που μας βασανίζει ακόμα, ο πειρασμός για την ATHENS VOICE ήταν πολύ μεγάλος. Στο κλίμα που επικράτησε, ήταν πολύ εύκολο να παίξει το ρόλο του εισαγγελέα και του κήνσορα των πάντων. Ήταν μια εφημερίδα δημοσιογράφων, η μόνη που μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν έχει καμία σχέση με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ήταν μια εφημερίδα που όχι μόνο δεν είχε σχέσεις με το παλιό πολιτικό σύστημα αλλά το αντιμετώπιζε μάλλον ειρωνικά, με αυτή την αυθάδεια των νέων που βλέπουν πάντα συντηρητικούς τους προηγούμενους. Γιατί η ATHENS VOICE ήταν μια νεανική εφημερίδα εκ κατασκευής, βρισκόταν στα πανεπιστήμια και τα καφέ, τα σινεμά και τα μπαρ και τα βιβλιοπωλεία, στα κόκκινα σταντ, ήταν στην κυριολεξία «του δρόμου», νεανική και εναλλακτική, η πιο αγαπημένη εφημερίδα.
Στο χώρο των media δεν υπάρχουν άγγελοι, όλοι σκέφτονται στο τέλος το λογαριασμό. Το «πολιτικό κόστος» για ένα Μέσο είναι το ίδιο με ένα πολιτικό κόμμα. Στα Μέσα Ενημέρωσης δεν λέμε απλώς τη γνώμη μας, είναι και η δουλειά που κάνουμε, από αυτή ζούμε. Είναι πολύ δύσκολο, είναι αυτοκτονικό, είναι πολύ μεγάλη απόφαση, ενώ έχεις όλα τα φόντα να εκμεταλλευτείς την ατμόσφαιρα και να κερδίσεις εύκολα από το κλίμα, τελικά να επιλέξεις να πας αντίθετα στο ρεύμα έστω κι αν αυτό κοστίζει. Και στην περίπτωση της εφημερίδας αυτής κόστισε, όπως ξέρετε ήδη, πάρα πολύ.
Όμως στη ζωή καθενός από μας, έρχεται κάποτε μια στιγμή που νιώθει ότι οφείλει να κάνει κάτι, το οφείλει στον εαυτό του, στον τόπο του, στους ανθρώπους γύρω του. Θυμάμαι ακόμα σαν να είναι σήμερα το γράμμα μιας αναγνώστριας, που υπέγραφε «μικρή αναγνώστρια»: Γιατί δεν γράφετε πια εκείνα τα εντιτόριαλ που μας άρεσαν τόσα χρόνια, η ζωή δεν είναι μόνο οικονομία. Θυμάμαι και την απάντηση που της είχα γράψει σε ένα από τα πρώτα κείμενα της οικονομικής κρίσης: Τώρα πρέπει να πούμε μόνο αλήθειες όσο δυσάρεστες κι αν είναι, για να μπορέσει η πατρίδα μας να ξεπεράσει αυτή την κρίση. Γιατί αν εγώ χάσω τα επόμενα χρόνια γράφοντας οικονομικά αντί για τραγούδια, ταινίες, ταξίδια και έρωτες στη νυχτερινή Αθήνα, θα είναι κρίμα. Αν εσύ όμως, μικρή μου αναγνώστρια, χάσεις την επόμενη δεκαετία της ζωής σου, θα είναι πολύ οδυνηρό, όχι μόνο για σένα αλλά για την ίδια τη χώρα.
Οι προφητικοί φόβοι επαληθεύτηκαν, μπαίνουμε σε λίγο στον όγδοο χρόνο της κρίσης, συζητάμε για τέταρτο μνημόνιο, συζητάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που συζητούσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μειώσεις μισθών, περικοπές συντάξεων, φόρους, ανεργία, λουκέτα. Η χαμένη δεκαετία. Μια χαμένη δεκαετία από τη ζωή μας. Μονοθεματική, χωρίς ποικιλία, χωρίς χαρά, μόνο άγχος και φόβο.
Η ελληνική κοινωνία αντέδρασε φοβισμένα, σπασμωδικά και αυτοκαταστροφικά απέναντι στην κρίση. Άκουσε, σχεδόν με άγρια χαρά, κάθε δημαγωγό που υποσχόταν εύκολη επιστροφή στον Παράδεισο των Δανεικών, αρκεί να βρίσει, να χτυπήσει, να προπηλακίσει όποιον θα υποδεικνυόταν ως «εχθρός». Φωνάζαμε και μισούσαμε αντί να σκεφτόμαστε και να δουλεύουμε για να συμμαζέψουμε το χάλι. Προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε τις αποτυχημένες δομές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, αντί να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε.
Απέναντι στην προσπάθεια του παλιού συστήματος, να διατηρήσει τις χρεοκοπημένες δομές με κάθε κόστος, η ATHENS VOICE έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει για να διασωθεί. Πρέπει να αλλάξει γιατί το οφείλει στα παιδιά της. Μια εφημερίδα νεανική όφειλε, έστω και με κόστος, να αναδείξει ποιο είναι το συμφέρον της επόμενης γενιάς, εκείνης που μετανάστευσε τελικά μαζικά αυτά τα χρόνια σε άλλες χώρες. Όφειλε να μιλήσει για αλλαγή, όχι για διατήρηση του παλιού μοντέλου που χάνεται. Όφειλε να είναι αληθινά προοδευτική.
Αυτά τα χρόνια, οι φωνές που προσπάθησαν να βγουν έξω από τον αυτοκτονικό φαύλο κύκλο των κομματικών συγκρούσεων εξουσίας, του διχαστικού λόγου, της αυτοκαταστροφικής αδράνειας, ήταν λίγες. Η Ελλάδα έχασε 7 χρόνια προσπαθώντας να μη δει την πραγματικότητα. Δεν είχε την αυτοπεποίθηση και τη δυναμικότητα που χρειαζόταν. Αντί να λύσει τα προβλήματά της προτιμούσε να βρίσκει εχθρούς, να μισεί ο ένας τον άλλο. Σήμερα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πού οδήγησαν όλα αυτά. Σήμερα ξέρουμε ότι χάσαμε άδικα 7 χρόνια ήδη. Σήμερα κανείς δεν κατηγορεί πια την ATHENS VOICE. Αντιθέτως, φωνάζουν συνθήματα εναντίον αυτών που τους ξεγέλασαν με εύκολες υποσχέσεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Η Ελλάδα πρέπει να τελειώνει με αυτό το στάδιο της αναζήτησης «ενόχων». Πρέπει να αρχίσει να ψάχνει τις θετικές φωνές, τους δημιουργούς, αυτούς που έχουν μια ιδέα για να πάμε παρακάτω.
Η Athens Voice αυτές τις μέρες συμπληρώνει 13 χρόνια ζωής και μπαίνει στο 14ο. Με την ελπίδα ότι η τρίτη επταετία θα είναι για τη χώρα και τις ζωές μας περίοδος ανόρθωσης και ανανέωσης μετά το τέλμα. Γι’ αυτό, όπως κάθε χρόνο στα γενέθλιά μας δίνουμε την εφημερίδα να τη γράψουν άνθρωποι που εκτιμάμε, έτσι φέτος τη δίνουμε στους νέους συναδέλφους, στους φοιτητές του Deree, αυτούς που θα ενημερώνουν την Ελλάδα μετά την κρίση. Οι σημερινοί 20άρηδες είναι η πρώτη γενιά που δεν κουβαλάει τις ιδεοληψίες και τα βαρίδια της μεταπολίτευσης. Σ’ αυτήν ελπίζουμε. Ας έχουν παρακαταθήκη το μάθημα που πήραμε εμείς: Κι όταν δεν καταφέρνεις να σ’ ακούσει μια κοινωνία που δεν θέλει να ακούσει, πρέπει να επιμένεις. Στο τέλος, η αλήθεια είναι πάντα πιο δυνατή.
8°
