Τρία χρόνια και δυο μήνες πριν (18 του Σεπτέμβρη 2013) δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι από το χρυσαυγίτη κ. Γιώργο Ρουπακιά –καθ’ ομολογία του– ο αριστερός μουσικός Παύλος Φύσσας. Τρία χρόνια και δύο μέρες πριν (1 του Νοέμβρη 2013) δολοφονήθηκαν στο Νέο Ηράκλειο οι χρυσαυγίτες Μανώλης Καπελώνης και Γιώργος Φουντούλης, ενώ τραυματίστηκαν άλλοι δύο (από τους οποίους ένας πολύ σοβαρά, αλλά γλίτωσε, ο κ. Αλέξανδρος Γέροντας).
Σήμερα, η δίκη κατά της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Φύσσα και άλλες αξιόποινες πράξεις συνεχίζεται με χαρακτηριστικά αργούς ρυθμούς. Αν και το καλοκαίρι ο πρωθυπουργός είχε προσπαθήσει προσωπικά να επιταχύνει το ρυθμό της, είναι άκρως αμφίβολο αν πέτυχε οτιδήποτε: αν κρίνουμε από άλλους τομείς όπου ανακατεύεται ο κ. Τσίπρας, δε θα είναι περίεργο αν την επιβράδυνε κιόλας.
Το πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η δίκη, είναι άδηλο. Η αργόσυρτη αυτή διαδικασία βολεύει πολύ κόσμο: την κυβέρνηση που ψαρεύει στα θολά νερά ελπίζοντας ότι δεξιές ψήφοι θα πάνε στη Χρυσή Αυγή, τους αριστεριστές γιατί κάνουν «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής», την ίδια τη Χρυσή Αυγή βέβαια γιατί α) κι αυτή κάνει παρόμοιες ασκήσεις από την ανάποδη β) εμφανίζεται σα συνολικό θύμα, ενώ υπήρξε ένας και μόνο αυτόκλητος και ξεκάρφωτος δολοφόνος, ο κ. Γιώργος Ρουπακιάς. Ίσως να βολεύει κι άλλους, ποιος ξέρει.
Η εξέλιξη στο διπλό φόνο του Νέου Ηρακλείου είναι εντελώς διαφορετική: την ευθύνη πήρε κάποια πρωοεμφανιζόμενη αριστερίστικη οργάνωση σαν αντίποινα για τη δολοφονία Φύσσα, οι άγνωστοι δράστες επικηρύχτηκαν, διάφορες σκοτεινές ιστορίες ακούστηκαν για ανακάτεμα ποινικών στην ιστορία και τελικά η υπόθεση μπήκε στο χρονοντούλαπο. Στην περίπτωση αυτή, κύριος ωφελημένος είναι η Χρυσή Αυγή γιατί α) στη συνείδηση πολλών ανθρώπων «ισοφαρίστηκε» το φονικό στο Κερατσίνι β) αύξησε τα ποσοστά της στις εκλογές γ) έβγαλε ευρωβουλευτή τον κ. Λάμπρο Φουντούλη, πατέρα του ενός δολοφονημένου (παρένθεση: δεν το χωράει το μυαλό μου να σου ’χουν σκοτώσει το παιδί κι εσύ να στρέφεσαι στην ενεργή πολιτική).
Το ότι δεν υπήρξε καμιά ουσιώδης πρόοδος στο φονικό του Νέου Ηρακλείου δεν είναι παράξενο: στην –αργόσυρτη έτσι κι αλλιώς– Ελλάδα ζούμε, μαφιόζικου τύπου ήταν η εκτέλεση, στοιχεία δεν βγήκαν στο φως. Ποιον θα βόλευε, εξάλλου, η όποια αλήθεια για τους εκτελεστές; Καλύτερο δεν είναι κι εδώ το αργόσυρτο του πράγματος; Το άγνωστο; Και φυσικά, δίχως κατηγορούμενους δίκη δε γίνεται.
Από την άλλη, η δίκη της Χρυσής Αυγής, που γίνεται όπως γίνεται, διακόπηκε προχτές από βιαιοπραγίες μεταξύ αριστερών - χρυσαυγιτών και συνθήματα. Στέκομαι ιδιαίτερα σε μερικά συνθήματα που φώναζαν οι πρώτοι: «ΕΑΜ- ΕΛΑΣ Μελιγαλάς», «Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» και «Φουντούλης - Καπελώνης ήταν η αρχή, όλους θα σας χώσουμε βαθιά μέσα στη γη». Εδώ έχουμε α) υιοθέτηση των φόνων αιχμαλώτων, που είχαν γίνει στο Μελιγαλά το 1944 β) περιύβριση των δύο νεαρών νεκρών χρυσαυγιτών γ) υιοθέτηση του φόνου των δύο χρυσαυγιτών δ) απειλές για περαιτέρω φόνους.
Πρώτον, το αίμα και των τριών δολοφονημένων είναι το ίδιο κόκκινο. Όποιος επιλεκτικά ανέχεται ή υιοθετεί ή αποσιωπά είτε το Κερατσίνι, είτε το Ν. Ηράκλειο και χωρίζει τους φόνους σε «καλούς» και «κακούς», εξισώνεται ο ίδιος ηθικά με τους δολοφόνους. Αυτό ισχύει τόσο για τους «συνθηματίες» αριστερούς, όσο και για την ηγεσία της Χρυσής Αυγής που κάνει την πάπια για την ηθική αυτουργία στο φόνο Φύσσα «δίνοντας στεγνά» και «καίγοντας» αποκλειστικά τον κ. Ρουπακιά (όπως την πάπια κάνει και για τις άλλες αξιόποινες πράξεις).
Δεύτερο, όσο επιτακτικό είναι το αίτημα της τιμωρίας του κ. Ρουπακιά ή και όποιων άλλων κρίνει (κάποτε) το δικαστήριο ότι ευθύνονται για το φόνο Φύσσα, άλλο τόσο επιτακτικό είναι το αίτημα για εξιχνίαση και ποινικό κολασμό (ακόμα πιο κάποτε) των φόνων Φουντούλη-Καπελώνη και του παρά λίγο φόνου του Γέροντα. Η δημοκρατία είναι για όλους, ακόμα και για τους αντιπάλους της, ένθεν κακείθεν. Ενώ το αργόσυρτο και των δύο περιπτώσεων λειτουργεί σαν αντίποδάς της.
Αν κάτι από τα παραπάνω σάς φαίνεται περίεργο, ρωτήστε απλά τον εαυτό σας αν καταδικάζει ηθικά και τους τρεις φόνους εξίσου ή όχι.
12°
