Μπάτσοι κρατικοί, παρακρατικοί, αντικρατικοί

Αυτή η στήλη εσχάτως έχει ανοίξει και σταδιακά εμβαθύνει ένα προβληματισμό σχετικά με το δέον. Αρκετά αναλύσαμε τις κακοδαιμονίες, που μας έσυραν στην κατρακύλα και στα μισά του γκρεμού. Τώρα είναι η ώρα της σύνθεσης και το βάρος πέφτει στο σκάλισμα του τι είναι ο σοσιαλφιλελευθερισμός και κατά πόσον μπορεί να κάνει ντεμπούτο στην καθ’ ημάς Ανατολή.

Εμείς θέλουμε να αγιάσουμε, λοιπόν. Έλα, όμως, που η εμμονικότητα της ‘Αριστεράς’ δεν μας αφήνει να πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί της. Έχει αναλάβει εργολαβία την ηθική (και την αισθητική) ‘κάλυψη’ της δράσης των αντικρατικών μπάτσων και βυθίζεται αγέρωχα σε ένα βλακώδες αδιέξοδο. Ένα βαϊμαρικό δρόμο χωρίς επιστροφή, που ζημιώνει τόσο την ίδια, αλλά κυρίως τη Δημοκρατία και την κοινωνία. Ας τα δούμε όλα από την αρχή.

Οι Αστυνομία είναι όργανο της Δημοκρατίας. Στον βαθμό, όμως, που δυσκολεύονται οι λειτουργοί της να αποδείξουν ότι επάξια φέρουν αυτό τον ορισμό, υπάρχει θέμα. Συγκεκριμένα, υπάρχει θέμα, όταν αδυνατούν να διαψεύσουν ότι ανάμεσά τους εκτρέφονται επίορκοι ποινικά παρανομούντες (θεράποντες ναρκωεμπορίου, μαστροποί, νονοί και λοιπά λουλούδια). Εξ ίσου και όταν εκτρέφουν προφυλαγμένους θύλακες ναζί και λοιπών ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων. Σε αυτή την περίπτωση, ευδοκίμως, δεν μιλάμε πλέον για αστυνομικούς, αλλά για μπάτσους. Οι Σκύθες, λοιπόν, για να θυμόμαστε πότε πότε και την Αθήνα του Περικλέους (που παραδοσιακά κουβάλαγε για τη Δημόσια Τάξη κάποιους έντιμους μπρατσολογημένους και κατάλληλους για τη δουλειά, από την Σκυθία), δεν είναι αυτό που προσδοκάμε από αυτούς… Δεν είναι αγνός ο κάθε ‘πραίτωρ’, που μας έλεγε ο Στρατηγός Άνεμος Βύρων «Ποινήν εκτίω»…

Περιττόν να πούμε ότι οι Σκύθες, όντας όργανο της Δημοκρατίας, είναι εκτός σύγκρισης με τους μπάτσους που θα περιγράψουμε αργότερα. Είναι ένας αναγκαίος θεσμός,ακόμα και αν δεν γίνεται άμεσα η αναγκαία κάθαρση στο χώρο τους, που ζέχνει τόσο από ποινικά κατακάθια, όσο και από ναζί κατακάθια… Απλώς πρέπει να γίνει χτες, για να μπορεί η κοινωνία να ανακτήσει τη χαμένη της εμπιστοσύνη σε αυτούς. Και αυτή η κάθαρση είναι θέμα επιτακτικό, τόσο δικό τους, όσο και της Πολιτείας… Συμβολικά, να θυμίσω πως όταν γνωστός γελοιογράφος (που τυχαία φορούσε κράνος αστυνομικού τύπου) έπεσε θύμα τραμπούκων που τον έσπαγαν στο ξύλο, οι παρευρισκόμενοι φώναζαν: «μη βαράτε, δεν είναι μπάτσος!». Δηλαδή, αν ήταν μπάτσος, ας τον βαράγανε… Άμα καθαρθούν οι μπάτσοι, θα γίνουν πάλι αστυνομικοί. Ή, έστω, με λίγη παραπάνω δημοκρατική παιδεία ο οχλοπολτός θα τους κατανοήσει καλύτερα…

Δεν υπάρχουν όμως στη ζωή μας μόνο οι προαναφερθέντες κρατικοί μπάτσοι. Υπάρχουν και άλλοι (βλ. «Το σκότος και ο στόκος»). Υπάρχουν και οι γδάρτες, οι παρακρατικοί μπάτσοι. Τα έχουμε πει, σχετικά με τους γδάρτες (ακροδεξιούς, ναζί, γκοτζαμάνηδες και λοιπές ομόδοξες δυνάμεις, που κόβουν το λαιμουδάκι, όποιου κρίνουν ότι κακώς υπάρχει ανάμεσά μας), που εφεξής θα λέμε παρακρατικούς μπάτσους. Όσο δεν εισρέουν καινούργια στοιχεία και στο βαθμό που είναι και αρκετά μουλωχτοί για να μαθαίνουμε νέα τους, είναι δύσκολο να συνεχίσουμε την περαιτέρω ανάλυση. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί σύντομα, να μην έχουμε «νέα» τους, γιατί ασφαλώς δεν θα είναι για καλό…

Υπάρχουν, όμως και κάποιοι άλλοι μπάτσοι, οι αντικρατικοί μπάτσοι, που έχουν ειδικό ενδιαφέρον. Είναι μια ιδιαίτερα αγέρωχη φυλή, με αξιοσημείωτη αυτοπεποίθηση, που θεωρούν ότι κατέχουν την Απόλυτη Αλήθεια (Α.Α.) και οι άλλοι να αποσύρονται. Διακατέχονται από τη βλακώδη ψευδαίσθηση κάποιας αφελούς πρωτοπορίας (τύπου Μ-Λ, ακόμα και αν δηλώνουν συγκεχυμένα ‘αντεξουσιαστές’) και τη βεβαιότητα πως αντικειμενικά υπηρετούν την «αλήθεια» και την «πρόοδο». Χαμπάρι δεν έχουν πάρει ότι νέα κριτήρια «δεξιότητας και αριστερότητας» έχει αναδείξει η ζωή, ενάμιση αιώνα μετά το Μάρξ… Βασίζονται στην λαστ γήαρ ανάλυση «οι ναζί είναι οι κακοί, εμείς είμαστε οι καλοί και ως θεματοφύλακες του καλού εμείς πολεμάμε τους κακούς ναζί. Όμως, όλοι οι υπόλοιποι μας εχθρεύονται, παίρνοντας το μέρος των ναζί και κάνουν ένα ενιαίο αντιδραστικό μπλοκ, βάζοντάς μας απέναντι, μόνους εναντίον όλων». Δηλαδή τα (πολεμικά) μέτωπα είναι: «από δω εμείς οι καλοί. Και απέναντι οι ναζί, με στοιχημένους από πίσω τους όλους του άλλους (κακούς αστούς και λοιπές ασυνειδητοποίητες δυνάμεις, που αντικειμενικά και νομοτελειακά κάποτε θα έρθουν μαζί μας). Η λογική αυτή των σπαστών είναι του τύπου το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.

Στην πραγματικότητα, η παρωχημένη νοοτροπία τους είναι αποτέλεσμα της συστηματικής καλλιέργειας του λαϊκιστικού σκοταδισμού, που εδώ και δεκαετίες κάνοντας το άσπρο μαύρο, στρεβλώνει την εικόνα του κοινού νου για την πραγματικότητα. Δεν μπορούν αυτοί οι αντικρατικοί μπάτσοι να αντιληφθούν ότι ο χουλιγκανισμός τους αναδίδει μια τόσο έντονη εξουσιαστική ξελιγωμάρα, που τρόμο θα τους έφερνε, αν χαλαρά κάποτε αφήνονταν να ακούσουν την κριτική του Απέναντι, του Άλλου γι’ αυτούς… Και ας νομίζουν ότι αυτοί είναι εχθροί κάθε εξουσίας, αν είναι «αντεξουσιαστές». Και λοιπές καραμελίτσες, αν είναι απλώς ακραίοι Μ-Λ «αυτόνομοι» Συριζαίοι… Όλοι τους όμως δεν μπορούν να κατανοήσουν ακόμα, πόσο γελοίο είναι να θεωρείς πρόοδο την άσκηση βίας, για να επιβάλεις την άποψή σου. Σιγά σιγά, όμως, σιμώνει ο νέος ο Λόγος…

Οι αντικρατικοί μπάτσοι διαφέρουν από τους παρακρατικούς μπάτσους στη μορφή τραμπουκισμού. Οι πρώτοι είναι «αριστεροί» τραμπούκοι, είναι μπάτσοι περιφρούρησης του πελατειακού παρακράτους, ακραίοι θεματοφύλακες ΤΟΥ Συστήματος. Της αρπαχτολογιάς, που μετονομάζουν σε φτωχολογιά (με την οποία και δεν έρχονται ποτέ σε επαφή). Αυτοί λοιπόν οι αντικρατικοί μπάτσοι περιφρούρησης είναι γραφικοί, τσιφτετέλληνες, επαγγελματίες αγωνιστές. Οι ακροδεξιοί τραμπούκοι, οι παρακρατικοί μπάτσοι, είναι ύπουλοι, υποχθόνιοι, χαμερπείς, δειλοί, ψάχνοντας για αθώα μεμονωμένα «νομιστεράκια», για να τους την πέσουν όλοι μαζί και να τους πιουν το αίμα (και τιμή)…

Τα ’χουμε ξαναπεί. Κι ας είναι «θανάσιμοι εχθροί» μεταξύ τους και δραματικά διαφορετικοί στα λόγια και στα χούγια, οι ναζί γδάρτες και οι κουκουλοφόροι σπάστες βλάπτουν το ίδιο τη Συρία. Ως ενιαίο Ποικοιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.) παρενοχλούν αποπροσανατολιστικά την κοινωνία από το να μαζέψει τα κομμάτια της, να σκεφτεί, να σχεδιάσει και να δρομολογήσει την ανασυγκρότησή της. Τελικά, είπαμε, δεν είναι ίδιοι, συναποτελούν όμως, αυτό που λέμε αβγό του φιδιού. Και ας κατηγορεί η F.A.I., που έβαλε μπόμπα στη Χ.Α. Μεγάρων, τη Χρυσή Αυγή ως αβγό του φιδιού… Πράγματι είναι αβγό του φιδιού η Χ.Α. Και η F.A.I., όμως, τι είναι;

Οι ρέκτες της «επαναστατικής» βίας λένε ότι τη βία την έφεραν τα μνημόνια. Και η βία του 2008, οπότε ακόμα δεν είχαμε μυριστεί την κρίση; Ποια μνημόνια και ποια κρίση έφεραν εκείνη τη βία; Θυμίζω πως τότε ακριβώς πρωτοείπε ο Σημίτης κάτι περί ΔΝΤ και όλοι έλεγαν ότι κινδυνολογεί αναιτίως, σε μια ανθούσα οικονομία. Ο εμμένων κυρίαρχος χουλιγκανισμός των αντικρατικών μπάτσων, ως γερό δομικό στοιχείο της ανομικής Δικτατορίας του Κατιναριάτου, πάντα θεράπευε τη μεταπολιτευτική βία! Την οποία φυσικά ανεχόταν και τροφοδοτούσε η ίδια η λαϊκισμένη κοινωνία, η καλοταϊσμένη από παπανδρεϊκό λαϊκισμό, γεννήτορα ανομίας και τζάμπα μαγκιάς…

Θα καταλάβουν ποτέ οι στόκοι αντικρατικοί μπάτσοι (και οι Ζιζεκιστές κοινοβουλευτικοί και μη πολιτικοί, που τους καλύπτουν ηθικά) ότι η «Επαναστατική Βία» είναι προβληματική; Απλώς, γιατί έχει στενό και περιορισμένο υποκείμενο! Άρα οι κατακτήσεις της είναι ασταθείς: μόλις πάψει η βία καταπίπτουν, όπως έγινε στον υπαρκτό… Αντιθέτως, η επαναστατική ειρήνη έχει διευρυμένο υποκείμενο και φέρνει ισχυρότερες και ανθεκτικότερες κατακτήσεις, όπως έγινε στην ΣΔ της Βόρειας Ευρώπης. Ασφαλώς και η βία δίνει σύντομες λύσεις, στις περιπτώσεις αλλαγής στάτους κβο. Απλώς, οι αλλαγές χωρίς βία φέρνουν αποτέλεσμα ποιοτικότερο και διαρκέστερο, που η βία ποτέ δεν θα σώσει να βιώσει… Πέρα από τα μεγάλα ευαγγέλια υπάρχει και η ίδια η ζωή, που με το πέρασμα του χρόνου κάνει τους επόμενους να καταλαβαίνουν πολύ πιο εύκολα, αυτά που δεν καταλάβαιναν οι προηγούμενοι, ακόμα και οι μεγάλοι μυθικοί Πατερούληδες. Όσο και αν τους αποδίδουμε βλακωδώς υπερφυσικές ικανότητες… Και φυσικά, είναι πλέον φασίστας όποιος πάει να επιβάλει βιαίως τη δική του Απόλυτη Αλήθεια στους άλλους, για το καλό τους όμως... ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η Α.Α.!!! Τι δεν καταλαβαίνουν οι στόκοι;;;

Όλα αυτά ίσως εξηγούν τις θρασείες φασιστικές επιθέσεις των αντικρατικών μπάτσων στη βίλα Αμαλία, τη βίλα Σκαραμαγκά, στη ΔΗΜΑΡ και ποιος ξέρει πού αλλού ακόμα… Και γιατί ο δήμαρχος Αθηναίων είναι εχθρός του λαού; Επειδή είπε τη γνώμη του ότι καλώς αποδεσμεύτηκε η βίλα Αμαλία από τη «δημοκρατική» ξελιγωμένη χυδαία ρεβολούτσα των κρατικών μπάτσων. Ενώ η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ τη θεωρεί «κοινωνικό χώρο», «αμυντικό κατά των ναζί»… Γι’ αυτό ο Καμίνης δέχεται βάρβαρες φασιστικές απειλές από αυτούς τους «αριστερούς» τραμπούκους. Γι’ αυτό και απροκάλυπτα από το Ιντιμίντια, τον ιστότοπο των αντικρατικών μπάτσων (που ως γνωστόν εδρεύει εντός του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, χε χε…), επιβεβαιώθηκε ότι πρέπει στ’ αλήθεια, λέει, να φοβάται ο Καμίνης. Και ότι το σύνθημα «Η βίλα θα γίνει ο τάφος σου Καμίνη» είναι πραγματική απειλή!!!

Η νωθρή κοινωνία ανέχεται το βαϊμαρικό φαινόμενο και είναι μέρος του. Το αίτημα για την «Ώρα της Θετικής Αγανάκτησης» θα επανέρχεται όσο η εκδίκηση της γυφτιάς είναι κυρίαρχη και η κοινωνία θα ξυπνάει και θα θέλει διέξοδο από τη βλακώδη φρίκη της. Περιμένουμε να δούμε αυτή την αντιφασιστική εκδήλωση κατά της βίας, όταν εμείς οι πολλοί θα θεωρήσουμε ότι αξίζει να πούμε ένα μαζικό σιωπηλό ΟΧΙ στην καφρίλα, ΟΧΙ στη βία, το οξυγόνο του Π.Α.Φ. Το τραμπουκάνο γκρεκόλο ζει από βία, ζει για βία. Αν δεν το καταλάβουμε, ανάκαμψη δεν έρχεται!... Αντιθέτως έρχεται, με φόρα, η ώρα Βαϊμάρης…

---

Υ.Γ. 1

Η ΔΗΜΑΡ δεν έκανε μήνυση κατά της φασιστικής βίας των αντικρατικών μπάτσων. Η θλιβερή εξήγηση δεν είναι ότι θέλει ήπιο κλίμα υπέρ της κυβερνητικής σταθερότητας. Αλλά, δυστυχώς, διότι φοβάται να τα βάλει με τους αντιδραστικούς μαύρους σπάστες, τους αντικρατικούς μπάτσους. Είναι που δεν έχει την δέουσα αυτοπεποίθηση, δεν είναι εντελώς βέβαιη για το αν καλώς θέλει τις πολιτικές ελευθερίες της Δημοκρατίας. Φοβάται τους εξ αριστερών να μην την κατηγορήσουν ως «αστικοδημοκρατικιά». Θυμηθείτε στα δύο προηγούμενα άρθρα μας και αυτό που λέγαμε για τους ΣΔ, που θεωρούν αναγκαίο κακό την ελευθερία, όπως οι ΦΙΛ θεωρούν αναγκαίο κακό την ισότητα… Εδώ είμαστε και τώρα. Έχει δρόμο μπροστά της ακόμα η ΔΗΜΑΡ, ώσπου να χωνέψει τα αυτονόητα… Χρόνο δεν έχει.

Υ.Γ. 2 (ελαφρώς άσχετο, αλλά ψιλοσχετικό με την ανωτέρω καφρίλα της Δικτατορίας του Κατιναριάτου)

Η νέα τροπή, που έλαβε η Λίλα, η υπόθεση δηλαδή της διαβόητης «Λίστας Λανννγκάρνννντττ», όπως την αποκαλεί ο ημιμαθής κ. Τσίπρας, είναι διδακτική για όλους. Κυρίως, για τους πολύ βιαστικούς, που σπεύδουν να στείλουν στην πυρά όσους αντιπαθούν, πριν αμφί δίκην δικάσουν.

Θυμηθείτε τα πρωτοσέλιδα, τα σαλόνια και τα κατωσέντονα του ‘Πρώτου Θέματος’ και όχι μόνο. Τζάμπα έκαιγε η λάμπα, τόσο κατά Παπάκ όσο και κατά Μπένυ. Σπέκουλα και εμπορία οργής, εν ου παικτοίς. Έτσι τώρα περνάει απαρατήρητη η πολιτική τους ευθύνη για αμέλεια. Όχι και τόσο σημαντική βέβαια, εάν ληφθεί υπ' όψιν το λογικό ελαφρυντικό, που επικαλούνται, ότι τότε καιγόντουσαν και τρέχανε για μεγάλα προβλήματα (διαμόρφωση μνημονίων, PSI, κλπ).