Η Ελλάδα είναι μια χώρα με τεράστια παραγωγή παραμυθιών. Είναι δηλαδή μια χώρα παραμυθένια. Κάποιοι λένε ότι είναι μια χώρα για τα πανηγύρια, αλλά αυτές τις ανθελληνικές απόψεις δεν θα ήθελα να τις συζητήσω, παρότι η παραγωγή πανηγυριών είναι όντως τεράστια, όχι όμως τόσο μεγάλη όσο η παραγωγή πανηγυρτζήδων.
Το θέμα είναι πως εξαιτίας της υπερπαραγωγής παραμυθιών δεν υπάρχει αρκετός χώρος για την πραγματικότητα που −δυστυχώς− είναι λιγότερο γοητευτική και προσφέρει και λιγότερες δικαιολογίες για παπαριές, όπως χυδαία κάποιοι χαρακτηρίζουν τους αγώνες του αδούλωτου λαού μας για θέση στο δημόσιο.
Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω μερικά από τα παραμύθια που κυκλοφόρησαν με αφορμή τη διαδικασία ελέγχου της ενημέρωσης από τον Νικόλαο Παππακό, γνωστή και ως διαδικασία αδειοδότησης. Καθώς θα διαβάζετε παρακαλώ να έχετε στο νου σας πως, όσο χυδαίος και αδίστακτος κι αν είναι ένας παραμυθάς, δεν έχει αυτός τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν αυτοί που ψάχνουν παραμύθια να πιστέψουν.
Το κλείσιμο των καναλιών είναι αντίστοιχο με το μαύρο στην ΕΡΤ
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον παραμύθι που επαναλαμβάνουν διαρκώς οι παρατρεχάμενοι του Νικολάου του Παππακού, αν και κάποιος θα πρέπει να τους πει πως η προσπάθεια ταύτισης με την κυβέρνηση Σαμαρά ίσως να μην είναι η καλύτερη δυνατή επικοινωνιακή τακτική.
Στην πραγματικότητα, το «μαύρο στην ΕΡΤ» δεν έχει καμία σχέση με το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών ή με κανένα άλλο κλείσιμο γενικότερα. Η κυβερνητική τηλεόραση ποτέ δεν έκλεισε. Απλώς σταμάτησε να εκπέμπει. Για να το πω διαφορετικά και να κάνω και μια μικρή αναφορά στις χτεσινές αποκαλύψεις, η ΕΡΤ σταμάτησε να παίζει αλλά όχι να τον παίζει. Μετά από λίγο ξαναξεκίνησε τις εκπομπές της, έχοντας περιορίσει κάπως (πολύ λίγο) το κτηνώδες μέγεθός της. Αντιθέτως, το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών είναι κανονικό κλείσιμο και για πάντα.
Το «μαύρο» στην ΕΡΤ, που τόσο συγκλόνισε τη Ζωή την Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ την Μακρή, το αποφάσισαν τα αφεντικά της. Το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών δεν το αποφάσισαν τα αφεντικά τους, αλλά τα αφεντικά της ΕΡΤ.
Οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών καναλιών δεν έκλαψαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ
Η κυβερνητική τηλεόραση είναι ένας τεράστιος οργανισμός που βασικό σκοπό της λειτουργίας του (πριν ακόμα κι από τη διάδοση της κυβερνητικής προπαγάνδας) έχει την καταπολέμηση της ανεργίας στους δημοσιογράφους και τους τεχνικούς της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Ιδιαίτερα αυτών που έχουν μια συμπάθεια σε ένα ή (αν είναι του πλουραλισμού) περισσότερα κόμματα. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται και πολλά κανάλια. Πολύ ευχάριστο αν είσαι τεχνικός ή δημοσιογράφος −άρα πολύ ευχάριστο και για μένα− αλλά όχι και τόσο αν είσαι το κορόιδο που πληρώνει το λογαριασμό. Κατά συνέπεια το κλάμα των δημοσιογράφων ήταν δεδομένο, ήταν γοερό και εντελώς αναντίστοιχο του αριθμού των ανθρώπων που παρακολουθούν τα προγραμμάτα της ΕΡΤ1, της ΕΡΤ2 και του τμήματος προσλήψεων Θεσσαλονίκης, γνωστό και ως ΕΡΤ3. Συνοδεύτηκε δε από πολυήμερες απεργίες στον τύπο καθώς, σύμφωνα με το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ο καλύτερος τρόπος να διαμαρτυρηθείς για μια κυβερνητική απόφαση είναι να σταματήσεις τις δημοσιογραφικές εκπομπές των ιδιωτικών καναλιών.
Αν τα ιδιωτικά κανάλια ήταν παράνομα, δεν θα χρειαζόταν ο Νίκος ο Παππακός να φτιάξει νόμο. Θα μπορούσε να εφαρμόσει αυτόν τον οποίο τα κανάλια παραβίαζαν (φαντάζομαι πως, ακόμα και στη συριζαϊκή διάλεκτο, «παράνομο» είναι ακόμα κάτι που παραβαίνει έναν υπάρχοντα νόμο και όχι κάτι που απλώς δυσαρεστεί την κυβέρνηση και τους ψηφοφόρους της). Θα έπρεπε να τα τιμωρήσει σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου και στη συνέχεια να επιδιώξει την εφαρμογή του. Καταλαβαίνω πως για έναν ασυμβίβαστο επαναστάτη η εφαρμογή νόμου άλλων κυβερνήσεων είναι ένα απεχθές εργαλείο καταπίεσης, αλλά ίσως να μπορούσε στην περίπτωση αυτή να γίνει μια εξαίρεση. Όχι τίποτε άλλο αλλά, αν η κυβέρνηση άφησε επί ενάμιση χρόνο τα κανάλια να παρανομούν εν γνώσει της και, σα να μην έφτανε αυτό, τα στελέχη της λάμπρυναν με την παρουσία τους τα στούντιο των παρανόμων, μπορεί κάποιος να την πει και συνεργό.
Η κυβέρνηση εξασφάλισε 246 εκ. από τις άδειες
Στην πραγματικότητα το μόνο που εξασφάλισε η κυβέρνηση είναι μια υπόσχεση ότι θα πάρει 246 εκατομμύρια στα επόμενα χρόνια. Από αυτά θα πρέπει να αφαιρέσουμε τα ποσά που θα μπορούσε να πάρει αν έδινε σε όλα τα κανάλια άδεια με μικρότερο τίμημα, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές 10 ετών των καναλιών που τελικά θα κλείσουν, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές 10 ετών των εργαζόμενων που θα μείνουν άνεργοι, τα λεφτά που θα δοθούν στους άνεργους είτε ως επίδομα ανεργίας είτε ως επιδότηση που υποσχέθηκε ο Κατρούγκαλος υπουργός, καθώς και τα χρήματα που θα χαθούν από τις συνεργαζόμενες με τα κανάλια εταιρίες.
Δεν πρέπει να μένουν πολλά από τα 246, αλλά όσα και να είναι ελπίζω ο Αλέξης ο Φούιτ να τα βάλει σε καλή μεριά. Γιατί ο καιρός περνάει και ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύει στα παραμύθια του γίνεται όλο και πιο μικρός. Δεν ξέρω αν μικραίνει και ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύει στα παραμύθια γενικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μπράβο της.
11°
