Η εικαστικός-σκηνοθέτρια Ευσταθία Μπίρμπα με το « Άτιτλο» έδωσε την ευκαιρία στον Άρη Σερβετάλη να πραγματοποιήσει την πιο δύσκολη ερμηνεία της ζωής του. Οι δύο συντελεστές μιλούν στην A.V.
Η εικαστικός-σκηνοθέτρια Ευσταθία Μπίρμπα με το « Άτιτλο» έδωσε την ευκαιρία στον Άρη Σερβετάλη να πραγματοποιήσει την πιο δύσκολη ερμηνεία της ζωής του. Οι δύο συντελεστές μιλούν στην A.V.
Κάπου μεταξύ παράστασης και εικαστικής προσέγγισης του μπεκετικού έργου «Στάχτες» (όχι πιστή μετάφραση, αλλά μεταφορά) είναι το «Άτιτλο». Ίσως και να μην έχει τόσο αξία ο προσδιορισμός του είδους, όσο το πάθος των συντελεστών, το όραμα, ο τρόπος δουλειάς τους και φυσικά το αποτέλεσμα – στη διάθεση του θεατή να το αποκωδικοποιήσει.
Με «διπλή» παρουσία επί σκηνής, ο ηθοποιός (Άρης Σερβετάλης) πρέπει να λειτουργεί με την ακρίβεια ενός νευροχειρούργου την ώρα της εγχείρησης. Ένα χαμένο δευτερόλεπτο μπορεί να βγάλει όλη την παράσταση εκτός, γι’ αυτό και στις πρόβες το χρονόμετρο ήταν προέκταση στα χέρια της σκηνοθέτριας για ένα εξοντωτικό… κατοστάρι, που ζητάει από το θεατή εγκεφαλική εγρήγορση και όχι συναισθηματική προσέγγιση. Δύσκολο επίτευγμα, αλλά τόσο διαβολεμένα ενδιαφέρον.
Όταν πριν δύο χρόνια η Ευσταθία Μπίρμπα, στη διάρκεια του μεταπτυχιακού της στη Σχολή Καλών Τεχνών, συναντήθηκε με το (γραμμένο για το ραδιόφωνο) κείμενο του Μπέκετ –ένας ά-χρονος εσωτερικός μονόλογος– το σώμα της μετατράπηκε σ’ ένα δέκτη «για να χωρέσουν οι ήχοι, οι θόρυβοι και οι σιωπές της εσωτερικής φωνής του ήρωα. Πρόκειται για ένα συμπαγές κείμενο όπου κάθε λέξη βρίσκεται εκεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους». Το πάθος της για το κείμενο καλωσόρισε τον Σερβετάλη. Ο τελευταίος μπήκε με τα μπούνια σ’ ένα στοίχημα «επικίνδυνο» για τα σωματικά και εκφραστικά προσόντα ενός ηθοποιού. «Αρχικά έπιανα τον εαυτό μου να ψάχνει τον Χένρι στους χαρακτηριζόμενους γραφικούς που περπατούν μονολογώντας ή να προσέχω πώς στην έκφραση του προσώπου καθημερινών ανθρώπων αντανακλάται ο θόρυβος των σκέψεών τους. Στου Φιλοπάππου, όπου βγάζω το σκύλο μου, υπάρχει ένας κύριος με μουστάκι που τη μια κάθεται σ’ ένα παγκάκι και αμέσως μετά μεταφέρεται απέναντι σ’ ένα βράχο όπου κάθεται και μονολογεί. Όλους αυτούς τους έφερνα στην πρόβα και η Έφη έκανε τεράστια προσπάθεια να τους ξεχάσω, γιατί στην ουσία ο Χένρι δεν είναι χαρακτήρας, δεν είναι καν ρόλος, είναι, ας πούμε, ο τρόπος που ένα έμβρυο αντιλαμβάνεται τους ήχους στην κοιλιά της μάνας του – η πρώτη σκέψη ήταν ν’ ανέβει το έργο μέσα σε μια τρύπα. Μια παρόμοια αίσθηση έπρεπε να μεταφέρω επί σκηνής. Όσο για τον τρόπο που χειριστήκαμε τη σωματική μου παρουσία, θέλαμε ν’ “αποδείξουμε τη θέση” πως η ακινησία είναι μια προσπάθεια απόλαυσης της εγκατάλειψης. Είναι, αναμφίβολα, το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι τώρα».
Info: «Άτιτλο, μια σπουδή στον Samuel Beckett» Σύλληψη-δημιουργία-video εγκατάσταση: Ευσταθία Μπίρμπα/ Ερμηνευτής: Άρης Σερβετάλης/ Μουσική-σχεδιασμός ήχου: the cadet sOn-ampulist/ Φωτισμός: Χρήστος Αλεξανδρής/ Κοστούμι: Βασιλεία Ροζάνα. Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), 210 3418.550. Από τις 5/2 για περιορισμένες παραστάσεις.
15°
