Eίναι η πρώτη φορά που οι εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ αφορούν ή και επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στο χώρο της κεντροαριστεράς. Το είπε ευθέως πριν από λίγες ημέρες με συνέντευξή του στον Αθήνα 9,84 ο Σπύρος Λυκούδης, υπογραμμίζοντας ότι θα πρέπει τα όσα συμβαίνουν στην αξιωματική αντιπολίτευση να αφυπνίσουν τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Ουσιαστικά με την εμπειρία του ο βουλευτής του Ποταμιού χτύπησε καμπανάκι.
Για να είμαστε ειλικρινείς, οι συζητήσεις αφορούν αποκλειστικά στο τι θα συμβεί στο πολιτικό σκηνικό στην περίπτωση που εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι τυχαίες, άλλωστε, οι έρευνες που δείχνουν ότι περίπου 60.000 από όσους πήραν μέρος στην εσωκομματική αναμέτρηση της 20ής Δεκεμβρίου, δεν είχαν ψηφίσει ΝΔ τον Σεπτέμβριο. Είναι εμφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης διεισδύει με ευκολία κυρίως στους ψηφοφόρους του Ποταμιού, αλλά και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το γιατί. Πώς γίνεται, δηλαδή, ένας υποψήφιος με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κ. Μητσοτάκη, να είναι τόσο ελκυστικός και αποδεκτός στους ψηφοφόρους των προαναφερθέντων κομμάτων; Διότι η συμπάθεια που βγαίνει στο πρόσωπό του δεν έχει να κάνει με τη δεδομένη αντιπάθεια του χώρου στον κ. Τσίπρα και με το γεγονός ότι θα μπορούσε να εκθρονίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Αν ήταν μόνο αυτό, θα υπήρχε αντίστοιχη εκτίμηση και στον κ. Μεϊμεράκη.
Φρονώ πως έχει να κάνει με τη δίψα του σοσιαλδημοκρατικού και εκσυγχρονιστικού χώρου για πρόσωπα με σύγχρονες αντιλήψεις, με πίστη στις μεταρρυθμίσεις, με διάθεση για σύγκρουση με τις συντεχνίες, με άπωση στο κρατικίστικο μοντέλο. Όλα αυτά, δηλαδή, που σε γενικές γραμμές κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως όπλα στη φαρέτρα του. Όμως, αν είναι έτσι, τότε τι νόημα έχουν τα ιδεολογικά τείχη και οι πολιτικές διακρίσεις; Τι είναι εκείνο που διαχωρίζει τους σοσιαλδημοκράτες από τους φιλελεύθερους πολιτικούς, όπως ο κ. Μητσοτάκης και όχι μόνο; Αναρωτιέμαι, κοινώς, αν με τις θέσεις που εκφράζει ο υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το δημόσιο, για την αξιολόγηση, για τα ανοιχτά επαγγέλματα, για τα κοινωνικά θέματα (βλ. σύμφωνο συμβίωσης, σχέσεις κράτους-εκκλησίας), για την εκπαίδευση, για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και τις διεθνείς σχέσεις, υπάρχουν όχι ουσιαστικές, αλλά έστω μικρές ή επιμέρους διαφωνίες.
Μήπως, εντέλει, η διαδοχή στη ΝΔ αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για αναστοχασμό στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας; Διότι, εν προκειμένω, το «πρόβλημα» δεν το έχει ο κ. Μητσοτάκης και ο φιλελεύθερος χώρος. Το έχει ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, ο οποίος σε εποχή οικονομικής κρίσης αδυνατεί εμφανώς να βρει τα ιδεολογικά του πατήματα και να διαχωριστεί από τον παραδοσιακό του αντίπαλο. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητο, απλώς το καταγράφω, με την έννοια ότι στην πολιτική είναι πάντα πιο εύκολο να πάρεις τις σωστές αποφάσεις όταν έχεις καταλήξει σε συγκεκριμένες παραδοχές. Και αν είναι έτσι, να συνομολογήσουμε ότι ο αποκλειστικός εχθρός είναι ο λαϊκισμός, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, οπότε καθαρίσαμε με τις ιδεολογίες. Όχι τίποτα άλλο, να μην κουραζόμαστε με τις αναλύσεις.
13°
