Τις τελευταίες μέρες έχουμε μια νέα έξαρση της βίας. Είχαμε μια εισβολή 15 ατόμων στα γραφεία του Τειρεσία. Την ίδια μέρα άγνωστοι έκαψαν ΑΤΜ υποκαταστήματος τράπεζας. Επίσης κουκουλοφόροι επιτέθηκαν σε τρεις ελεγκτές στο σταθμό του Μετρό στην Ομόνοια και τους ξυλοκόπησαν, μοτοσικλετιστές της ομάδας ΔΙΑΣ δέχτηκαν επίθεση από ομάδα αντιεξουσιαστών, ενώ για μια ακόμη φορά κάποιοι πέταξαν βόμβες μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Αν στο λογαριασμό προσθέσουμε και τον ξυλοδαρμό του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Βασίλη Οικονόμου στα Εξάρχεια και την προ μερικών ημερών επίθεση κατά του κ. Κουμουτσάκου ο λογαριασμός γίνεται πολύ βαρύς.
Ίσως κάποιοι σπεύσουν να μιλήσουν πάλι για το αυγό του φιδιού και άλλοι για την επανάληψη της ιστορίας. Δυστυχώς όμως αυτή η έξαρση της βίας, αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως από το πολιτικό σύστημα, είναι ενδεχόμενο να έχει πολύ πιο αρνητικές συνέπειες από όλα τα περιστατικά της προ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εποχής βίας. Περιστατικά που είχαν ως αποκορύφωμα τους τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Μαρφίν. Σήμερα δεν είμαστε μπροστά στη βία του 2010-2014, αλλά σε κάτι ακόμη χειρότερο και πιο επικίνδυνο.
Σε μια χώρα που ακόμη μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θεωρούν πως η βία, παντού και πάντα και όχι μόνο εκεί που δεν λειτουργούν οι θεσμοί της δημοκρατίας, είναι «μαμή της ιστορίας», σε μια χώρα που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών δεν κατανοούν πως η μόνη επιτρεπτή «βία» στο πλαίσιο της δημοκρατίας είναι αυτή της πολιτικής συμμετοχής, της ελευθερίας της γνώμης και των εκλογών που αλλάζουν τις κυβερνήσεις, αλλά και σε μια χώρα που το «νέο» αποδείχθηκε τόσο γρήγορα, παλαιότερο του παλαιού, οι τελευταίες βίαιες πράξεις πρέπει να προβληματίσουν ιδιαίτερα.
Η πολιτική αντιπαράθεση δεν μπορεί να κινείται ανάμεσα στον αστερισμό των «ηθικών αυτουργών» που είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που είναι «συνιστώσα της ακροδεξιάς». Αν το πολιτικό μας σύστημα δεν αντιμετωπίσει με ωριμότητα τη βία ως αυτή που είναι, ως ξένο στοιχείο τόσο ως προς τη δημοκρατία όσο και ως προς την πολιτισμένη συμπεριφορά και αναζητήσει εδώ νέες ευκαιρίες ψηφοθηρίας, θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά η επιστροφή της βίας των «αγανακτισμένων» που λειτούργησαν εκούσια ή ακούσια ως φυτώριο ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Μέχρι την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η βία έβαζε τα «καλά» της και προσέρχονταν στις «αντιμνημονιακές» γιορτές του Συντάγματος. Σήμερα που η νομιμοποιητική βάση της βίας δεν είναι η σύγκρουση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, αυτή εμφανίζεται γυμνή ως αυτό που πραγματικά είναι. Ως η σύγκρουση της λογικής με τα τέρατα του ανορθολογισμού, της μεταρρύθμισης με τη συντήρηση και, κυρίως, του Διαφωτισμού με τον εθνικιστικό αριστεροδέξιο σκοταδισμό. Τώρα που ο βασιλιάς βία είναι γυμνός, καλείται ο κάθε «αριστερός ή δεξιός» ο κάθε «νεοφιλελεύθερος, φιλελεύθερος ή σοσιαλδημοκράτης» να στηρίξει τη δημοκρατία και όχι να συμψηφίζει.
Γιατί το διακύβευμα δεν είναι η παραμονή ή όχι του κ. Τσίπρα στην εξουσία, αλλά η παραμονή της χώρας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον πολιτισμένο κόσμο. Και πολιτισμένος δεν είναι ο κόσμος που πετάει γκαζάκια και ξυλοφορτώνει ο ένας ή τον άλλο ή το κράτος που παραπέμπει καθηγητές Πανεπιστημίου επειδή έχουν άποψη που δεν συμφωνεί με την άποψη του «εθνικού κορμού» και των οποιονδήποτε πλειοψηφιών. Πολιτισμένος είναι ο κόσμος της ελεύθερης από βία κοινωνίας. Πολιτισμένος επίσης είναι και ο απαλλαγμένος από την «τυραννία των πλειοψηφιών» κόσμος.
11°
