Φέτος, ο χειμαζόμενος τηλεθεατής μπορεί να καταφύγει στη νέα βραδυνή ζώνη της ΝΕΤ, στις 10μμ, για να αντιμετωπίσει την κρίση και τον περιορισμό των εξόδων με εξαιρετική τηλεοπτική ψυχαγωγία. Μια πρόταση που απαντάει αποστομωτικά στην κριτική για τη χρησιμότητα της δημόσιας τηλεόρασης, αναδεικνύοντας και πόσο φτωχή είναι η εναλλακτική των ιδιωτικών καναλιών, τα οποία κατέφυγαν υποτίθεται για λόγους οικονομίας στα “πιο φτηνά” τούρκικα σίριαλ. Επιπλέον, ο συνειδητός πολίτης μπορεί να κάνει μερικές πικρές συγκρίσεις, παρακολουθώντας κάθε Πέμπτη αυτή την εξαιρετική δανέζικη σειρά με το όνομα “Borgen”, που αν και μυθοπλασία, είναι αποκαλυπτική για το επίπεδο της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής συνείδησης στη “Δανία του Βορρά”.
Μην αποκρύβοντας καμία πλευρά της σύγχρονης πολιτικής ίντριγκας σε μια χώρα με παράδοση κυβερνήσεων συνεργασίας, η σειρά δεν εξιδανικεύει κατά κανένα τρόπο τη δημόσια ζωή της χώρας. Δεν μπορεί όμως να μην παρατηρήσει κανείς πόσο τα πολιτικά ήθη κινούνται στο χώρο της απλότητας, της κομψότητας, της διαλλακτικότητας και της πραγματικής αλληλεγγύης (δεν είναι τυχαίο άλλωστε, οτι και η διεθνής τηλεοπτική πρωτοβουλία “Why Poverty”, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, άρχισε από τη Δανία).
Μεταξύ άλλων, στη σειρά, καταγράφεται και ο προβληματισμός γύρω από ένα κομβικό σημείο του δημόσιου διαλόγου, τη λεγόμενη “διεθνή ή εξωτερική βοήθεια”. Η πρωταγωνίστρια-πρωθυπουργός, επικεφαλής του κόμματος των Μετριοπαθών (με πολλές ομοιότητες στο προφίλ με την πραγματική σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό) επιχειρηματολογεί για το πώς μια τόσο πλούσια χώρα είναι υποχρεωμένη να προσφέρει σημαντική οικονομική βοήθεια στις χώρες του τρίτου κόσμου, κυρίως από ανθρωπιστικής πλευράς, αλλά και ως μέτρο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ασφάλειας και αποτροπής της τρομοκρατίας.
Η αντίστοιχη συζήτηση εδώ, στη χώρα που εξακολουθεί να συγκαταλέγεται (τουλάχιστον) ανάμεσα στις 42 πλουσιότερες του κόσμου, θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Όχι τώρα, που διανύουμε τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά και στις εποχές των “παχέων αγελάδων”. Πότε ο λεγόμενος “μέσος Έλληνας” ενδιαφέρθηκε πραγματικά και θεσμικά, μέσω της ελληνικής πολιτείας, να ενισχύει παγίως τους λιγότερο προνομιούχους αυτού του κόσμου, πέρα από την κοινωνική ευαισθησία που εκδηλώθηκε από μεμονωμένους φορείς ή τη συμμετοχή σε μαραθωνίους ανθρωπιάς;
Κι ας μην πάμε στους “μακρινότερους”, στο Αφγανιστάν ή στην Αφρική, αλλά στους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στην ίδια μας τη χώρα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πότε “εξεγέρθηκε” η ελληνική κοινωνία, για τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, που στοιβάζονταν, εδώ και μια δεκαετία, κατά δεκάδες στα περίφημα “υπνωτήρια”, με ντροπιαστικές για τον πολιτισμό μας συνθήκες διαβίωσης, παρά μόνο για να υπογραμμίσει τον κίνδυνο για τη δική της υγιεινή και ασφάλεια;
Τώρα όμως, που αρκετοί Έλληνες γνωρίζουν (ή ξαναθυμούνται) τι σημαίνει να κρυώνεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να στερείσαι τα βασικά αγαθά, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης καλούν άμεσα ή έμμεσα, τον ελληνικό λαό να “εξεγερθεί”. Λες και τόσα χρόνια δεν υπέφεραν, πολύ περισσότερο, άνθρωποι δίπλα μας. Μόνο που τότε δεν είχε σημασία, ήταν άλλοι, “έξω από την αυλή μας”...
Η θλιβερή εικόνα πολλών εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο υπογραμμίζει, για άλλη μια φορά την ευθύνη όλων μας που τους στείλαμε εκεί (ή δεν στείλαμε άλλους, καλύτερους). Οι κορώνες που εκτοξεύονται από τη σαμαρική Νέα Δημοκρατία (ειδικά όταν εκπροσωπείται από ακροδεξιούς βουλευτές), η εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι παλινωδίες των “εκ μεταγραφής” βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, ουδόλως αποτελούν άλλοθι, για την εικόνα που εκπέμπει η αντιπολίτευση.
Κι αν οι εντυπώσεις της φτήνιας, του λαϊκισμού και του Δελφιναρίου της πολιτικής περιορίζονταν στην ακροδεξιά, θα ήταν ευεξήγητο. Όταν όμως υπάρχουν βουλευτές της αριστεράς που μιλούν για τον “κουτσό” Σόιμπλε ή κάνουν παραλληλισμούς με το λιντσάρισμα του Αμερικανού διπλωμάτη στη Λιβύη, τότε τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά, για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού και τον φανατισμό του. Ακόμα πιο ανησυχητική για τον πολιτικό πολιτισμό μας είναι η προσπάθεια συμψηφισμού του ατοπήματος, από όσους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, με αυτοκτονίες ή το ίδιο το μνημόνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε εκπροσώπους συνιστωσών που περηφανεύονται για τον “αγώνα τους κατά του ΑΣΕΠ” και εκπροσώπων ενός λαϊκισμού που άνθησε στο χώρο της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς και έσπευσε να ενταχθεί στο νέο ρεύμα της “επαναστατικής εξουσίας”, αδυνατεί να αρθρώσει ένα συνεπή και σίγουρο, για τους περισσότερους ψηφοφόρους, λόγο. Τα δύο τρίτα δεν τον εμπιστεύονται για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πράγμα επίσης ανησυχητικό από μόνο του, για ένα κόμμα που έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις.
Το αν θα μπορέσει πολύ γρήγορα να ωριμάσει και να πετάξει τα βαρίδια στο δρόμο προς την εξουσία, παραμένει αμφίβολο. Όσο πάντως δεν εξοστρακίζει μια ψηφοθηρική ρητορική, που αρνείται την κουλτούρα της συνεργασίας και της συνύπαρξης με μετριοπαθέστερους όμορους πολιτικούς χώρους (όσο και την ιδέα του δανεισμού και των μηνομονίων), τόσο δεν θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, που είναι η ευθύνη για τη χώρα, πιθανότατα αμέσως μετά τις επόμενες εκλογές.
