Αντώνης Σαμαράς στο βήμα της βουλής 28 Ιουνίου 2011:
«Μας λένε σήμερα κάποιοι ότι το ερώτημα είναι μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία. Αυτό μας είχαν πει και πέρσι. Μνημόνιο ή χρεοκοπία. Το μνημόνιο όμως μας έφερε πιο κοντά στη χρεοκοπία. Και το μεσοπρόθεσμο δε θα την αποτρέψει Θα μας οδηγήσει ακόμα περισσότερο στην παράλυση, που φέρνει τη χρεοκοπία ακόμα πιο κοντά. Κάποιοι μας είχαν απειλήσει με το δίλημμα μεσοπρόθεσμο ή δραχμή, σας θυμίζω. Πρόκειται για προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου η οποία δεν πείθει κανέναν. Κάθε φορά που ακούγονται τέτοιες ανοησίες, το μόνο που γίνεται είναι να υπάρχει φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες. Και είναι τεράστιες οι ευθύνες της Κυβέρνησης για αυτό»
Εντάξει είναι γνωστό. Ο Σαμαράς κέρδισε οριακά στις εκλογές, γιατί έχασε το κομματικό ακροατήριο που εκπαίδευε επί 3 χρόνια με στείρα αντιμνημονιακή ρητορική. Ο «άλλος δρόμος» που διακήρυττε στο Ζάππειο 1 και τα σίκουελ, αποδεικνύεται ένα προεκλογικό όπλο, που πλέον στρέφει τη σκανδάλη εναντίον του. Ο κ. Σαμαράς υπονόμευσε την κυβέρνηση Παπανδρέου με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί σήμερα εναντίον του ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ. Το εάν ο κ. Τσίπρας θα ακολουθήσει και αυτός την τακτική του προκατόχου του εάν κερδίσει τις εκλογές όποτε αυτές γίνουν, μένει να φανεί. Άλλωστε, δε θα αποτελέσει έκπληξη. Η ανακολουθία του αναδείχθηκε κατά την επίσκεψή του το Σεπτέμβρη στις Βρυξέλλες όταν ζήτησε «να σεβαστούμε τον ευρωπαίο φορολογούμενο που μας δίνει τα λεφτά του. Να πούμε την αλήθεια, όχι μόνο στον ελληνικό λαό, αλλά και στους Ευρωπαίους πολίτες, που καλούνται να πληρώσουν μέσα από τη φορολογία ένα υψηλό τίμημα». Εκεί ξέχασε να τους πει για «το καθεστώς κατοχής, τα ληστρικά επιτόκια των ευρωπαίων τραπεζιτών που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού». Όπως, λοιπόν, άλλα είπε στο εξωτερικό, από αυτά που έλεγε στο εσωτερικό, κατά την ίδια τακτική μπορεί άλλα να λέει σήμερα και άλλα να πει ως Πρωθυπουργός- κάτι βέβαια που αποτελεί και την μόνη ελπίδα σε περίπτωση που εκλεγεί. Το τι θα κάνει βέβαια με τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη και τις γεωμετρικά αυξανόμενες συνιστώσες μένει να φανεί, αλλά επί του παρόντος το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.
Βρίσκεται στην «αποκατάσταση των αδικιών» που υποσχόταν προεκλογικά ο κ. Σαμαράς, στην «αύξηση συντάξεων στα επίπεδα του 2009», στην «επέκταση του επιδόματος ανεργίας και σε μη μισθωτούς», στη «δημιουργία 150.000 θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα το επόμενο εξάμηνο», εν γένει στο προσωπικό του «λεφτά υπάρχουν» πρόγραμμα 18 σημείων. Όσο κι αν συμφωνεί κανείς ότι θα ήταν καταστροφικό να μην ψηφιστούν σήμερα τα μέτρα, στα αυτιά μας ακόμα αντηχεί η φωνή του κ. Σαμαρά στις 31 Μαΐου στο ΕΒΕΑ να λέει «οι πολίτες θα κερδίσουν θέσεις εργασίας, δουλειές δουλειές, δουλειές. Διαφωνώ με την άποψη ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να πέσουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Στηρίζουμε τις συμβάσεις εργασίας. Για τη μετενέργεια ζητούμε να επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα».
Να το ξεκαθαρίσουμε. Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε ένα μέλλον εντός ευρώ τα μέτρα σήμερα πρέπει να ψηφιστούν. Και για πρώτη φορά να εφαρμοστούν. Όσον αφορά απλοϊκές αναλύσεις και ελαφριά συμπεράσματα ότι «να μην περάσουν τα μέτρα, ας βγούμε εκτός ευρώ, χειρότερα δεν έχει», να υπενθυμίσω ότι χειρότερα από την ανεργία και το χαμηλό επίδομα είναι να μην χορηγείται κανένα επίδομα ανεργίας. Χειρότερα από τις πράγματι άθλιου επιπέδου υπηρεσίες υγείας είναι το να μην υπάρχουν καθόλου υπηρεσίες υγείας και από τις πράγματι σε πολλές περιπτώσεις (όχι σε όλες) χαμηλές συντάξεις, υπάρχει και το καθόλου συντάξεις. Αλλά πώς μπορεί να πειστεί ένας ψηφοφόρος Σαμαρά για νέα μείωση συντάξεων, όταν μόλις 5 μήνες πριν άκουγε για «αποκατάσταση χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009»;
Κατά την επίσκεψή του κ. Σαμαρά στο Βερολίνο, Γερμανός δημοσιογράφος τον ρώτησε για όσα έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Κι εκείνος απάντησε «ουδείς αναμάρτητος». Τώρα ξέρουμε τουλάχιστον ποιανού αμαρτίες πληρώνουμε.
13°
