Πολιτικη & Οικονομια

Ο ΣΔΟΕ ως blogger

Τα Status Updates του Forrest Gump #003

18.09.2012, 11:05
Νίκος Ζαχαριάδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

More in Culture D3lta και Vasilikí στο Fresh Voices του Voice 102.5

A.V. Team

Ανδρέας Κούρκουλας: Συνέντευξη στην Athens Voice για την αρχιτεκτονική, την Αθήνα και την κληρονομιά που αφήνει η δουλειά του

Design & Αρχιτεκτονικη Ο Ανδρέας Κούρκουλας μιλά για την 35χρονη διαδρομή του

Λουκάς Βελιδάκης

Κινηματογραφος Το «Υπάρχω» μας επιστρέφει στο αληθινό σινεμά

Ελένη Ψυχούλη

Οι λίστες με ονόματα τύπου «ποιοί έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό», είναι λίγο σαν τα γυμνά της Κέητ Μίντλετον: Μπορείς να πάρεις όσο μάτι θέλεις. Να το συζητήσεις με τους άλλους. Να ηθικολογήσεις ή να αγανακτήσεις. Αλλά αν δεν υπάρχει κάτι όντως παράνομο (π.χ. να πρόκειται για μαύρα χρήματα ή να έχει φωτογραφηθεί η πριγκίπισσα με κάποιον άλλον), όλες οι πληροφορίες είναι προορισμένες να καταναλωθούν σε επίπεδο ξεχαρμανιάσματος.
Πρόκειται για τον μηχανισμό που είναι γνωστός ως «γειτονίτσα»: Μια φήμη αρχίζει να απλώνεται από στόμα σε στόμα στο χωριό και ξαφνικά οι ψίθυροι οργιάζουν. Ονόματα αρχίζουν να υπερίπτανται πάνω από βελόνες πλεξίματος και παιχνίδια πρέφας. Ετυμηγορίες βγαίνουν την ώρα του φραπέ. Όλοι κοιτάζουν τον διπλανό τους με καχυποψία και ετοιμάζουν τα μαχαίρια.
Όμως η διαφορά μιας κρατικής υπηρεσίας που λειτουργεί σαν κρατική υπηρεσία και μιας κρατικής υπηρεσίας που λειτουργεί σαν ανώνυμος blogger, είναι στον τρόπο διαχείρησης της πληροφορίας. Δεν είναι αρμοδιότητας της κρατικής υπηρεσίας να δημιουργεί κλίμα.
Στην πρώτη περίπτωση, ένα CD με πληροφορίες για καταθέτες που «έβγαλαν τα χρήματά τους έξω» χρησιμοποιείται ως αφετηρία για περεταίρω έρευνα. Εξετάζεται ποιά από αυτά είναι παράνομα και οι ένοχοι συλλαμβάνονται. Και τότε ανακοινώνονται τα ονόματα. ΚΑι κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Δηλαδή, ο ΣΔΟΕ δεν χρειάζεται αναγνώστες που θα κατακλύζουν το μη θεσμικό blog του με αγανακτισμένα σχόλια. Ούτε είναι δουλειά του να εγκαλεί κάποιους για «ηθικούς» λόγους. Διότι στην γκρίζα περιοχή της ηθικής, ο καθένας μπορεί να έχει δίκιο επειδή απλώς θεωρεί ότι έχει δίκιο. Άρα δυνάμει όλοι είναι ένοχοι. Και όταν όλοι είναι ένοχοι, τότε πολύ απλά, κανείς δεν είναι.
Εκτός αν αυτό είναι το ζητούμενο: Μέσα στη γενικευμένη δυσαρέσκεια να μπλεχτούν τα όρια. Διότι, στο κάτω-κάτω, αν ο ύψιστος ήθελε να μην υπάρχει φοροδιαφυγή, δεν θα είχε δώσει στον άνθρωπο τις offshore.