«...έδειχνε σχετικά καλά. Μπορεί να έμοιαζε κέρινος μιας και ήταν ήδη στον άλλο κόσμο, αλλά είχε ένα μπλαζέ –άντε και γαμηθείτε– ύφος που ποτέ άλλοτε δεν είχα συναντήσει...»*
Αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή της κατάστασής μας, τουλάχιστον τόσα μπορώ εγώ και αντιλαμβάνομαι. Εσείς αγαπητοί αναγνώστες, μπορείτε να προτείνετε κι άλλες περιγραφές που θα τις άκουγα με ενδιαφέρον.
Θα προτιμούσα εξάλλου αυτή την πνευματική, κάπως, άσκηση, από την ανάγνωση αναλύσεων για το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταναλώσω άλλες αναλύσεις. Μπούχτισα. Ακόμη και για τους λουκουμάδες, για τους οποίους τρελαίνομαι, έχω ένα όριο που δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
Αυτές οι παρελθοντολογούσες αναλύσεις, λοιπόν, και ιδίως εκείνες οι οποίες επιδιώκουν να έχουν και ένα πολιτικό «διά ταύτα», σε αντίθεση με την αρχική περιγραφή που κάνει ο Σέτσινγκ για ένα νεκρό στο βιβλίο του Limit, εμφανίζουν το νεκρό κάπως νεκροζώντανο, με λίγο αδιόρατο ρουζ στο μάγουλο, και νομίζω πως έχουν μία τελική, ανομολόγητη επιδίωξη να μας μετατρέψουν σε νεκρόφιλους.
Η νεκρόφιλη πολιτική καμώνεται πως δήθεν δεν τέλειωσαν όλα και πως έχουμε ακόμα στοιχήματα που με τη δική της καθοδήγηση μπορούμε να πετύχουμε.
Θα το συζητούσα, εντάξει, έστω και δύσκολα δύο λουκουμάδες που απόμειναν στο πιάτο σου μπορείς να τους φας αν είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά χρειάζομαι πρώτα κάποια ελάχιστα διαπιστευτήρια φερεγγυότητας από την πλευρά των συνομιλητών: Να μας πουν ένα σχέδιο για την Ευρώπη και τι κάνουν ή τι λένε να κάνουμε, για να το πετύχουμε. Με ημερομηνίες όμως, με χρονοδιάγραμμα. Θα μείνει η Ευρώπη ένας χώρος περιφερειακών ανισοτήτων ή θα μοιράσει τεχνολογία, νομικό πολιτισμό, πολιτικό πολιτισμό, διεκδικώντας να παίξει ρόλο πρωτοπόρου στον κόσμο; Με άλλα λόγια, τι έχουμε για να αντισταθμίσουμε τα χρόνια της μιζέριας και της θυσίας; Πώς περιγράφουμε το μέλλον μας;
Δυο-τρεις, έστω, ακραίες παρασιτικές πρακτικές που αποφάσισαν ή αποφασίζουμε εδώ και τώρα ότι τελειώνουν. Για παράδειγμα, τι γίνεται με τη μισθοδοσία των κληρικών; Τι γίνεται με τα κονδύλια της τοπικής αυτοδιοίκησης; Πώς γίνεται να απεργώ και να πληρώνομαι; Σοβαρά στοιχεία (και όχι περιπτωσιολογία) για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής σε μηνιαία βάση. Ανακοινώσιμα, ώστε να βλέπουμε την πρόοδο, αν και εφόσον υπάρχει.
Κυρίως, όμως, μια σοβαρή συζήτηση για το παρόν και το μέλλον θα είχε ως προϋπόθεση όχι τους επιδέξιους επικήδειους που ακούμε για το μικρομεσαίο πελάτη της μεταπολίτευσης, αλλά τη σοβαρή αποτύπωση των στοιχείων της κοινωνικής μετάβασης και αποσάθρωσης του χτες και πολιτικές για την ανασύνθεση του κοινωνικού ιστού. Να το πω διαφορετικά: Αντί να ψάχνουμε «ισοδύναμα» μέτρα, θα ήταν πιο παραγωγικό να εφαρμόζαμε μέτρα παραγωγικής και κοινωνικής ανασύνθεσης. Ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες άνεργοι μας κοιτούν με απορία (μα τι λένε αυτοί;). Ένας συμπολίτης που από τύχη ή ατυχία βρέθηκε στα 40 ή στα 45 του να είναι συνταξιούχος, δεν έχει ανάγκη αναπλήρωσης της σύνταξης του μέσα στη λαίλαπα της ανεργίας, έχει ανάγκη κοινωνικής και οικονομικής επανένταξης.
Με άλλα λόγια, μια πολιτική συζήτηση που δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα είναι απλώς μια καφενειακή συζήτηση, όσο και να την αμπαλάρουμε.
Μια πολιτική συζήτηση που δεν προάγει τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης και συλλογικής ενεργοποίησης των απορρυθμισμένων τμημάτων της κοινωνίας είναι εκ προοιμίου άνευ νοήματος.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
