'Ολο και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι, όσα επιχειρήματα και αν παραθέσει κανείς, όσα κείμενα και αν γραφτούν, όσο ρητές και αν είναι οι διαβεβαιώσεις των κατά τεκμήριο πιο αρμοδίων για το ότι βρισκόμαστε στο χείλος (και βάλε…) του γκρεμού, υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που πλέον προσεγγίζει την πραγματικότητα μόνο με αφορισμούς, ξόρκια και αναθέματα. Αυτό το ρεύμα, ιδιαίτερα αισθητό σήμερα στην κοινωνία, εκφράζεται κατά κύριο λόγο –αλλά όχι μόνο– από οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Με αλαζονική τυφλότητα και τυφλή αλαζονεία, αυτό το ρεύμα σκέψης(;) δείχνει να αναμασά ό,τι χειρότερο παρήγαγε η αριστερίστικη ή αριστεροφανής κουλτούρα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Διαβάζοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ νιώθει κανείς ότι το έχουν γράψει ακραιφνείς μαρξιστές-λενινιστές, σε συνεργασία με αφελείς θιασώτες της άποψης ότι είναι καλύτερα να είμαστε όλοι πλούσιοι, έξυπνοι και όμορφοι, παρά φτωχοί, κουτοί και άσχημοι. Με την Αλβανία του Χότζα και τη Βουλγαρία του Ζίφκοφ να συναντούν τον πιο κακοχωνεμένο αντιαυταρχισμό της δεκαετίας του ’60, προβάλλει έτσι η εικόνα μιας Ελλάδας μακριά από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αποκομμένης από τις διεθνείς αγορές, απομονωμένης, «αυτάρκους» (όποιος δεν ξέρει τι σήμαινε αυτό στους «σοσιαλιστικούς παράδεισους» ας ρωτήσει τον Αλβανό της διπλανής πόρτας), με το μέλλον της στα χέρια Λαφαζανοστρατούληδων και μαρξιστολενινιστικών «συνιστωσών», ελαφρολαϊκών Τατσόπουλων και αποπλυμάτων του πιο φαύλου βαθυπασοκισμού.
Αφορμή για τις αυτονόητες (ή μήπως όχι πια;) αυτές σκέψεις μού έδωσε, εκτός των άλλων, και μια σύντομη ματιά που έριξα στα σχόλια των αναγνωστών για το κείμενό μου στο προπροηγούμενο τεύχος της «A.V.», όπου ασκούσα κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανευθυνότητά του, για το ότι εξελίσσεται σε χώρο υποδοχής για ό,τι πιο βαθιά λαϊκίστικο και συντεχνιακό στεγαζόταν όλα αυτά τα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και για τις σταλινικές μεθόδους του δημοσιογραφικού οργάνου του, της «Αυγής», που δεν έχει πια την παραμικρή σχέση με την πάλαι ποτέ εφημερίδα της ανανεωτικής αριστεράς.
Δεν θα είχα τίποτα να πω αν υπήρχαν κάποια σχόλια που να επιχειρούν να αναιρέσουν και να ανασκευάσουν τα επιχειρήματά μου, λέγοντας «δεν είναι έτσι, αλλά αλλιώς», «παρερμηνεύεις ή παρανοείς όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ», ακόμα και «είσαι προκατειλημμένος». Τίποτε τέτοιο, όμως. Αντ’ αυτού (παραθέτω): «Αίσχος», «Payroll προσωπικότητες, ως πού θα φτάσει η κατάντια σας;», «Καλύτερα να γράφεις για πάρτι (sic) σου, κύριε κοσμικέ», «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα», «Μάγκες, μη δίνετε σημασία. Όλοι αυτοί είναι δωσίλογοι, προβοκάτορες, νενέκοι», «Ο Αλεξάρας μας, αν ήταν προϊόν, θα ήταν ένα σούπερ μάρκετ από μόνος του. Όποιος δεν γουστάρει Αλεξάρα, μιλάμε, πρέπει να ’ναι κάργα καπιταλιστικό γουρούνι, κεφαλαιοκράτης, λεφτάς, τεμπέλης». Είναι προφανές ότι όσα προηγήθηκαν δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων μεταξύ φιλάθλων του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού λίγο πριν αρχίσει o αγώνας των δύο ομάδων.
Λίγη σημασία θα είχαν όλα αυτά, πολλώ μάλλον αν συνυπολογίσει κανείς ότι συνυπήρχαν με θετικά σχόλια, κυρίως από ανθρώπους που είχαν επίσης κατά καιρούς σχέση με την ανανεωτική αριστερά. Το θέμα δεν είναι, προφανώς, ούτε το κείμενο του όποιου Ανδρέα Παππά, ούτε ο σχολιασμός του. Μακάρι να ήταν αυτό μόνο το ζήτημα. Το θέμα είναι πως όλο και πληθαίνουν αυτοί που δεν θέλουν να ακούν ή να βλέπουν τίποτε άλλο, παρά μόνο ό,τι (δείχνει να) επιβεβαιώνει την αυτάρεσκη πεποίθησή τους πως μόνο κάποιοι ξένοι, κάποιοι «ύποπτοι» και κάποιοι δόλιοι φταίνε για την κακοδαιμονία της χώρας και την επερχόμενη (ή μήπως ήδη συντελεσμένη;) χρεοκοπία της.
10°
