Είναι στιγμές που αυτή η όμορφη πατρίδα μού θυμίζει το Βέγκας με τσαρούχια. Να, είναι Δευτέρα, πλησιάζει μεσημέρι, γράφω αυτό που διαβάζετε τώρα και δεν γνωρίζω τι ακριβώς θα κάνει ο Σαμαράς το απόγευμα, όταν πάει στο προεδρικό μέγαρο. Συνεπώς εσείς έχετε καλύτερη ενημέρωση και άποψη από μένα, πράγμα που, φοβούμαι, δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Λογικά ο Σαμαράς θα επιστρέψει την εντολή, εκτός και αν η Δημοκρατική Αριστερά αποφασίσει να συμμετέχει σε ένα σχήμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αυτοκτονικό ιδεασμό – αν η ΔΗΜΑΡ μπει σε κυβέρνηση με Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μετά τις επόμενες εκλογές ο Ψαριανός θα ψάχνει ραδιόφωνο να δουλέψει και, ας με πιστέψει, η δουλειά δεν πληρώνει όπως παλιά.
Η λογική σειρά των πραγμάτων ορίζει ότι μετά τον Σαμαρά, ο Αλέξης θα γίνει ο νεότερος άνθρωπος –και ο πρώτος χωρίς γραβάτα– που έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αν αποτύχει και αυτός, έρχεται η σειρά του τρίτου. Όμως ο Βενιζέλος θα επιστρέψει την εντολή, χωρίς καν να ανοίξει το φάκελο. Στη συνέχεια ο πρόεδρος θα συγκαλέσει σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, όπου ο Μιχαλολιάκος θα προσέλθει με τους δικούς του προσωπικούς τσολιάδες.
Όμως, αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αν και θα είχε ενδιαφέρον να το δω. Γυρίζω λίγο πιο πίσω στο timeline και στέκομαι σε αυτό που μπορεί να συμβαίνει σήμερα. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης είναι στα χέρια του Τσίπρα ο οποίος, θυμίζω, έχει δηλώσει ότι θα την κρατήσει, καλώντας και τον κόσμο στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω τι εννοεί με αυτό. Στη χειρότερη περίπτωση, για τον ίδιο, θα κάθεται στο Σύνταγμα με μεγάλη παρέα και τη ληγμένη εντολή στο χέρι, όταν οι άλλοι συσκέπτονται για τη δημιουργία υπηρεσιακής κυβέρνησης. Ούτε αυτό μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι τι πραγματικά θα μπορούσε να κάνει ο Αλέξης έχοντας μία πρόθυμη διερευνητική εντολή, εντελώς δική του, για ένα ολόκληρο τριήμερο.
Ο Τσίπρας είναι ένας νέος, έντιμος άνθρωπος με σχετικά ικανοποιητικό έλεγχο στην έπαρση που χορηγεί η επιτυχία. Εννοείται ότι διακρίνεται από έντονη ροπή προς τον αριστερόστροφο λαϊκισμό, αλλά σε όλο τον κόσμο ο λαϊκισμός είναι ο πατέρας του ηγέτη. Πολύ συχνά υπενθυμίζει ότι «ο λαός ξέρει». Και την Κυριακή, ψηφίζοντας, μας ενημέρωσε ότι «η Δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο μετά από χρόνια απουσίας». Δεν ξέρω πού ήταν η Δημοκρατία, αλλά, επιστρέφοντας, έφερε μαζί και 21 παλικάρια που για να ορκιστούν βουλευτές θα ράψουν κουστούμι στα 120 Ενωμένα Εργοστάσια Επίπλου. Ο Τσίπρας έχει πει και άλλα. Θα μπορούσε, ας πούμε, να συνεργαστεί και με τον Καμμένο, με ελάχιστη προϋπόθεση την καταγγελία του μνημονίου. Αφήστε δε που ο Καμμένος έχει αφήσει ανοιχτό να σύρει πίσω του βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που θα εγκαταλείψουν τους χρεοκοπημένους σχηματισμούς για να ερωτοτροπήσουν με την ιστορία. Όμως αυτό δεν αρκεί για να μοιραστούν χαρτοφυλάκια στο μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο.
Αν ο Τσίπρας θέλει να επενδύσει με ρεαλισμό τις προσδοκίες και τις εξαγγελίες του, τότε πρέπει να μιλήσει με όλους. Και όταν λέμε «όλους», εννοούμε όλους, εκτός, φυσικά, από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Όλοι αυτοί, αποδεδειγμένα και καταγεγραμμένοι αντιμνημονιακοί, συγκεντρώνουν 150 έδρες. Του κερατά, δεν θα ακολουθήσουν και μερικοί πρόθυμοι από τον παλιό δικομματισμό; Να η κυβέρνηση που έχει περιγράψει ο Τσίπρας. Και εδώ το σενάριο αρχίζει να σκοντάφτει. Ακόμα και αν το ΚΚΕ ήταν πρόθυμο να απαντήσει θετικά, ο Αλέξης θα έπρεπε να συναντήσει τον Μιχαλολιάκο, πιθανότατα στην Αμυγδαλέζα, όπου ο τύπος θα έκανε μπάρμπεκιου με λαθρομετανάστες. Ταυτοχρόνως, η Δημοκρατία, που μόλις επέστρεψε, θα έπρεπε να βγει στο πεζοδρόμιο και να δοθεί χωρίς προφυλάξεις σε Χρυσαυγίτες και μεσόκοπους κυρίους με την ατζέντα του Καμμένου στην κωλότσεπη.
Και στη γωνία ο Τόμσεν, με τα λεφτά στην τσέπη, θα περίμενε κάποιον για να συνομιλήσει. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας επιμένει στα περί αντιμνημονιακής κυβέρνησης ακόμα και σήμερα. Μπορεί και να το κάνει, λαϊκίζοντας εκ του ασφαλούς, καθισμένος σαν ανέμελο παιδί πάνω στο μαντρότοιχο του Περισσού. Φαντάσου, όμως, να άνοιγε το παράθυρο και μία κυρία να τον καλούσε μέσα για να συζητήσουν.
13°
