Χρειάστηκε ολόκληρος Νταλάρας για να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι ο δρόμος που έχει πάρει η ελληνική κοινωνία οδηγεί στην κόλαση.
Χρειάστηκε να παρακολουθήσουν την οχλοκρατία και τον τραμπουκισμό μιας ομάδας «αγανακτισμένων» που βρίζουν, πετάνε καρέκλες, καφέδες και γιαούρτια σε κάποιον που τραγουδάει, για να ψελλίσουν δυο λέξεις κατά του μίσους και της τυφλής βίας.
Όμως τι απύθμενη υποκρισία! Κάποιοι από αυτούς που τώρα καταδικάζουν και διαπιστώνουν ότι η κατάσταση πάει να γίνει μη αναστρέψιμη, είναι οι ίδιοι που μήνες τώρα την υποδαυλίζουν καταφερόμενοι με όποιο προφορικό ή γραπτό μέσο διαθέτουν κατά οποιουδήποτε τολμά να εκφράσει μια διαφορετική άποψη από τη δική τους (που φυσικά είναι πάντα αυτή που «πουλιέται» πιο εύκολα στους απελπισμένους πολίτες) .
Αφού επένδυσαν στην προσωπική τους άνοδο στο «χρηματιστήριο» του δημοσίου διαλόγου και απέκτησαν πολυάριθμους οπαδούς που καταπίνουν αμάσητα τα κηρύγματα μίσους τους, αφού εκτόξευσαν τη δημοφιλία τους στα ύψη εκμεταλλευόμενοι έναν απεγνωσμένο λαό προσφέροντάς του εύκολες κατηγορίες, εύκολους αποδιοπομπαίους τράγους, εύκολους εχθρούς αλλά και εύκολες λύσεις, αφού παραποίησαν συνειδητά και καταχράστηκαν έννοιες όπως «δοσίλογος», «προδότης» και «γερμανοτσολιάς», τώρα σπεύδουν να αποστασιοποιηθούν από το φασιστικό τέρας που κι αυτοί βοήθησαν να γεννηθεί καταδικάζοντας την επίθεση στο Νταλάρα.
Διαισθάνονται ίσως επιτέλους, ότι η οχλοποίηση της μάζας είναι ένας δρόμος που δεν έχει γυρισμό. Ότι η απέχθεια προς το διπλανό, που οι ίδιοι καλλιέργησαν με την «ποινικοποίηση» της αντίθετης γνώμης κάποια στιγμή θα εκφραστεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Και ότι η βία που δικαιολόγησαν σε «κάποιες» περιπτώσεις, αργά ή γρήγορα θα πάψει να κάνει διακρίσεις και θα στραφεί προς τους πάντες.
Αν τουλάχιστον κατάλαβαν, έστω κι αργά, το ρόλο που μπορεί να παίξει η ρητορική του μίσους στη διαμόρφωση μιας κοινής γνώμης - κανίβαλου με ζωώδη ένστικτα, ας πούμε ευτυχώς που αυτό που τους έκανε να τρομάξουν ήταν το γιαούρτωμα του Νταλάρα και όχι ο πρώτος νεκρός.
22°
