Έχει πάει Τρίτη μεσημέρι και τα δυο μεγάλα κόμματα ακόμα ψάχνουν πρωθυπουργό και κυβέρνηση. Δεν μπορούν να καταλήξουν γιατί στ’ αλήθεια δεν θέλουν την προοπτική της εθνικής συνεννόησης. Την ώρα που όλοι οι ευρωπαίοι μιλάνε συνεχώς για «εθνική ενότητα», οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. επιμένουν στην «μεταβατική» κυβέρνηση.
Ο Α. Σαμαράς θέλει σύντομο χρόνο διάρκειας, θέλει υπηρεσιακό πρωθυπουργό, θέλει περιορισμένη δραστηριότητα της κυβέρνησης που να εξαντλείται σε υπογραφές, δεν θέλει συμμετοχή νεοδημοκρατών υπουργών. Δεν θέλει δηλαδή να «καεί» από τη συμμετοχή του, ώστε να μπορεί ανενόχλητα να κάνει προεκλογικό αγώνα χωρίς φθορές, μόνο με υποσχέσεις. Μόνο και μόνο που θεωρούν «φθορά» την συμμετοχή τους σε κυβέρνηση, αποκαλύπτει πόσο ξένη τους είναι μια πολιτική που παίρνει σωστές έστω και σκληρές αποφάσεις, που συγκλίνει με τις ευρωπαϊκές προτάσεις, που αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος. Για τα ελληνικά κόμματα πολιτική είναι οι υποσχέσεις και ο λαϊκισμός.
Ο Α. Σαμαράς είναι εγκλωβισμένος στην αντιμνημονιακή αντιπολίτευσή του και τώρα που τα ψέμματα τελείωσαν και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι ζητάνε από όλους να αφήσουν τα κόλπα, βλέπει τη στρατηγική του να τινάζεται στον αέρα. Προτιμάει μια σύντομη, αδύναμη, χωρίς έργο κυβέρνηση, παρά να επωμιστεί ευθύνες. Δεν έχει καταλάβει καν ότι σε 4 μήνες, αν μεσολαβήσει ακόμα ένα νεκρό διάστημα, αυτό που θα παραλάβει θα είναι η πτώχευση. Εκτός αν δεν τον απασχολεί, αν το «κόμμα της δραχμής» έχει επικρατήσει στο εσωτερικό της Ν.Δ.
Το ΠΑΣΟΚ από αυτή την άποψη, έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο την κατάσταση. Ίσως γιατί αντιμετώπισε την πραγματικότητα. Γι’ αυτό είναι πιο ώριμο για μια πραγματική συγκυβέρνηση με κανονικό πρωθυπουργό και αρμοδιότητες. Όμως και αυτοί εξαντλούνται στις παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις με τη Ν.Δ. για το σχηματισμό μιας δικομματικής κυβέρνησης. Δεν ανοίγουν το παιχνίδι, ξέρουν ότι η επιτυχία οποιουδήποτε άλλου σχήματος θα αποκαλύψει την ανικανότητα των κομματικών μηχανισμών. Τα τρία μικρά κόμματα, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑ.Ο.Σ., που αυτές τις μέρες έδειξαν ότι συμμερίζονται την ανάγκη εθνικής συνεργασίας, μένουν έξω. Συζητήσεις με άλλους πολιτικούς και κινήσεις που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, δεν γίνονται. Τα κομματικά επιτελεία των 2 κομμάτων προσπαθούν να τα βρουν μεταξύ τους με το μυαλό στις κάλπες της 19ης Φεβρουαρίου.
Ακόμα και στο φινάλε του χρόνου, με την χρεοκοπία μπροστά μας, το πολιτικό σύστημα δεν μιλάει καθαρά, δεν μιλάει ανοιχτά, σκέφτεται κομματικά κέρδη και ζημίες. Μια τέτοια κυβέρνηση που όπως φαίνεται ετοιμάζεται, δεν είναι ικανή να αλλάξει το κλίμα, να μειώσει τις εντάσεις, να προωθήσει όσα πρέπει να γίνουν. 120 μέρες αυτές τις στιγμές είναι κρίσιμο διάστημα, πολύς χρόνος, τότε μπορεί να παιχτούν όλα. Κι όμως, πολιτικοί και τηλεοπτικοί παρουσιαστές όλο το χτεσινό βράδυ προσπαθούσαν να μειώσουν τη σημασία, τη διάρκεια. Να υποβιβάσουν την συμφωνία εθνικής συνεννόησης που θα μπορούσε να είναι ιστορική, σε ένα ακόμα κόλπο των κομμάτων για να κοροϊδέψουν τους ευρωπαίους και να πάρουν τα λεφτά.
