Στο Βερολίνο δυστυχώς χάνεις τον ύπνο σου. Και καταλήγεις να μαγειρεύεις φακές στη μία το βράδυ, γιατί τώρα που η συγκάτοικος είναι έγκυος έχουμε και ένα μικροσκοπικό φασολάκι να ταϊσουμε. Αλλά η άτιμη η πόλη δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.
Μένουμε στο Neukölln, στο καλό τούρκικο κομμάτι του, που δεν έχει γεμίσει ακόμη με περίεργους ανθρώπους που ντύνονται με χρυσοπληρωμένα κουρέλια και φορούν γυαλιά αστεία δυσανάλογα με το πρόσωπό τους (hipsters νομίζω τους λένε). Στο δρόμο ακούς πιο πολλά τούρκικα παρά γερμανικά, οι γυναίκες είναι πανέμορφες και οι μαντήλες τους απλά τονίζουν περισσότερο τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά τους. Τα πεζοδρόμια έχουν το φάρδος της Πατησίων, στα τούρκικα μανάβικα βρίσκεις λαχανικά σχεδόν μισή τιμή φθηνότερα από ό,τι στην Αθήνα. Ο τεράστιος πολυεθνικός δρόμος μας είναι μια γειτονιά, καλημεριζόμαστε, οι Τούρκοι της γωνιακής εικοσιτετράωρης κάβας προσέχουν τα βράδια ότι μπαίνουμε με ασφάλεια στο σπίτι και ο κανόνας είναι ότι πίσω από τις πιο άγριες φάτσες κρύβονται οι πιο γλυκείς άνθρωποι.
Φυσικά συναντάς και εδώ την αθηναϊκή μάστιγα του ποιος-είσαι-ποιον-ξέρεις-τι φοράς-που μένεις. Στο Prenzlauer Berg το κρέας και κάθε είδους ζωικό παράγωγο τελεί υπό διωγμόν και τα βράδια δεν μπορείς να κάνεις και πολλή φασαρία γιατί η 25χρονη vegan μαμά της πολυκατοικίας εξανίσταται. Η υπόλοιπη πόλη όμως δεν νοιάζεται από που έρχεσαι ούτε είναι απαραίτητο να είσαι και λίγο καλλιτέχνης, dj, fashion designer ώστε να αποκτήσεις λόγο ύπαρξης. Είναι αυτό που λέμε μπορείς να είσαι απλά ο εαυτός σου. Και να δουλεύεις στη λαϊκή παράλληλα με το διδακτορικό σου.
Το Βερολίνο καταρρίπτει τους αθηναϊκούς μύθους έναν προς έναν. Όπως για παράδειγμα, ότι κανείς στην Ευρώπη δεν διασκεδάζει όπως στην Αθήνα. Οπωσδήποτε. Δεν είναι απλώς ότι μπορείς οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας (μια Δευτέρα ας πούμε) να ξεκινήσεις για μια αθώα μπύρα μετά από δέκα ώρες μαθήμα και να καταλήξεις να χορεύεις ως τις εφτά το πρωί, αλλά ο κόσμος εδώ πραγματικά διασκεδάζει. Βγαίνει για να χορέψει , να κοινωνικοποιηθεί, και όχι για να μιλήσει για το επόμενό του project. Η μουσική είναι κατά βάση electro, τα ηχοσυστήματα εκπληκτικά, το αλκοόλ πάμθηνο και το επόμενο πρωί χαζεύεις το σφραγιδάκι στον καρπό σου (πάντα σε ''σφραγίζουν'' ώστε να μπορείς να μπαινοβγαίνεις ελεύθερα στα club) και χαμογελάς επειδή πέρασες όμορφα και όχι επειδή κάποια ημιδιάσημη περσόνα σου έκανε την τιμή να πιει το mojito της δίπλα σου.
Άλλη ενδιαφέρουσα άποψη είναι ότι οι Γερμανοί είναι ψυχροί άνθρωποι. Αν και οι Βερολινέζοι θεωρούνται από την υπόλοιπη Γερμανία ως κοινωνιολογική εξαίρεση, εδώ συναντάς το σπάνιο φαινόμενο της κοινωνικοποίησης. Οι άνθρωποι είναι ακομπλεξάριστοι, σου μιλάνε, θέλουν να σε γνωρίσουν και αν δεν τους αρέσεις απλά θα στο δείξουν. Σε καλούν στο σπίτι τους να σου μαγειρέψουν και ας σε γνώρισαν μόλις και είναι απίστευτα φιλόξενοι.
Και όλα αυτά σε μια πόλη σε διαρκή κίνηση, με πεντακάθαρες δυτικοευρωπαϊκές γειτονιές, αλλά και βρώμικες βιομηχανικές περιοχές γεμάτες ζωή και παντού πάρκα και κανάλια (ή το Tiergarten, ένα αληθινό δάσος στο κέντρο της πόλης). Και κυρίως κόσμο ο οποίος απολαμβάνει το αστικό περιβάλλον, κάνει βόλτα με το ποδήλατο, το παιδί και το σκύλο, αράζει στο πάρκο, ζει την υπέροχη πόλη του. Όπως δηλαδή θα μπορούσε να είναι και η Αθήνα αν ήταν πλούσια και ευτυχισμένη.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
