Αίμα υπόσχεται ο Λυμπερόπουλος (των δικών του; του διοικητή του ΙΚΑ, τον οποίο «θα λιώσει»;), για αίμα κάνει λόγο ο Μπαλασόπουλος. Όχι, θα άφηναν τον Φωτόπουλο να μονοπωλεί τις «αιμοβόρες» δηλώσεις!
Και όμως η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού απλώς παρακολουθεί, σαστισμένη και παραζαλισμένη, φοβισμένη και βαθιά ανήσυχη, μην ξέροντας από πού θα της έρθει η επόμενη κατραπακιά και ποια ακριβώς μορφή θα έχει αυτή. Ούτε διαδηλώνει με ιδιαίτερη μαζικότητα, ούτε «καταλαμβάνει», ούτε έχει «αιματηρές» προσδοκίες, ούτε φαντασιώνεται αντάρτικα. Μη σας ξεγελάει το μπούγιο και οι κορόνες, ο λιπαρός λόγος και η μεγαλοστομία των συντεχνιαρχών, των κάθε λογής πολιτικάντηδων και των ΜΜΕ.
Προ ημερών στην πλατεία Κλαυθμώνος είχε συγκέντρωση η ΑΔΕΔΥ. Ζήτημα αν ήταν 150-200 άτομα με κάτι θλιβερά κουρελοπανό. Λίγες μέρες αργότερα στα Προπύλαια είχε «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο. Υπήρχαν περίπου 30 άτομα από τη μια μεριά της Πανεπιστημίου, 30 από την άλλη και καμιά εικοσαριά περιφερόμενοι. Δεν ξέρω αν αργότερα αυξήθηκαν, αν έγιναν 200 ας πούμε. Φαντάζομαι όμως ότι, τηρώντας τις ιερές και απαραβίαστες παραδόσεις, θα φρόντισαν να απλωθούν στο οδόστρωμα, ώστε να κλείσει η Πανεπιστημίου και να γίνει ο απαραίτητος ντόρος μετά εικόνων στα ΜΜΕ. Αυτό ήταν και το κυρίως ζητούμενο, άλλωστε. Προχτές, μέρα «συντονισμένης δράσης των αγανακτισμένων όλου του κόσμου», σε καμιά στιγμή οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Και όλα αυτά, παρακαλώ, υπό το σύνθημα «όλη η χώρα μια πλατεία»! Ε, όχι ακριβώς όλη, που λένε και στο «Αστερίξ».
Όλα αυτά, επιμένω, σε περίοδο που χωρίς αμφιβολία τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δέχονται συνεχή πλήγματα στα εισοδήματά τους και στο μέχρι πρότινος θεωρούμενο ως δεδομένο καταναλωτικό τους επίπεδο και μοντέλο. Αλλά και σε περίοδο που, όπως όλες οι εποχές κρίσης και αναταραχής, ευνοεί κατεξοχήν τις φωνές των άκρων και των ακραίων, φωνές που δεν διστάζουν μπροστά σε καμιά υπερβολή προκειμένου να πουλήσουν το εν ευρεία εννοία προϊόν τους, όποιο κι αν είναι αυτό. Έτσι, ο Τράγκας κάνει λόγο για Τσολάκογλου πρωθυπουργό και για τα κρεματόρια (sic) της Μέρκελ, ενώ ο Αυτιάς χτυπάει μετ’ επιτάσεως το στιλό του στη φωτογραφία του Τόμσεν, λέγοντας στον αγουροξυπνημένο συνταξιούχο «αυτός είναι που θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα». Την ίδια στιγμή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης καθηγητές παραμένουν επί ώρες φυλακισμένοι από «αγανακτισμένους» φοιτητές μέχρι να τους κάνουν τα χατίρια, ενώ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου κυκλοφορεί λίστα με ονόματα καθηγητών που απειλούνται ευθέως γιατί τόλμησαν να μην «καταδικάσουν» το νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Τέλος, πολιτικοί της λεγόμενης αριστεράς και δεσποτάδες της πιο σκοταδιστικής πτέρυγας της Εκκλησίας αδιακρίτως μιλάνε για «κατοχή» και για «ξεσηκωμό», σείοντας κόκκινες σημαίες ή το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ο καθείς ό,τι διαθέτει και ό,τι εργολαβικά διαχειρίζεται.
Στην αναμπουμπούλα χαίρονται οι ιερείς και οι αρχιερείς του λαϊκισμού. Πολλώ μάλλον, καθώς δεν φαίνεται να πρόκειται για πρόσκαιρη αναταραχή αλλά για βαθιά κρίση, απ’ την οποία κανείς δεν ξέρει πώς, πότε και σε ποια κατάσταση θα βγούμε.
Όσο για την εξήγηση, γιατί σε περίοδο τόσο μεγάλης κρίσης τόσο λίγοι βγαίνουν τελικά να διαμαρτυρηθούν, ας αφουγκραστούμε φωνές σταθερά προσηλωμένες στις αρχές και στα προτάγματα του ορθού λόγου, όπως αυτή του υπεράνω πάσης υποψίας για «νεοφιλελεύθερες» τάσεις και συμπάθειες καθηγητή Αντώνη Λιάκου, ο οποίος πριν από λίγες μέρες έγραφε στο «Βήμα»: «Χρειάζεται μέσα στη θύελλα αυτής της καταστροφής να επανεφεύρουμε την πολιτική των πολιτών στη συνθετότητά της, η οποία περιλαμβάνει τόσο τη φυσική παρουσία του πλήθους όσο και την παραγωγή ιδεών, θέσεων, προτάσεων, τρόπων δράσης, επικοινωνίας, παρέμβασης. […] Πολλές κινητοποιήσεις είναι επαναστατική γυμναστική που κουράζει, χωρίς σοβαρή προετοιμασία και στρατηγική, όπως η γελοιότητα των φοιτητικών καταλήψεων, οι γραφικότητες των αγανακτισμένων ή, το χειρότερο, η βία και το μπάχαλο. Τα αιτήματα και η κουλτούρα των αριστερών διεκδικήσεων εκφράζουν έναν κόσμο που παρήλθε…».
13°
