ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ. Οι πασόκοι της Βουλής δέχτηκαν μνημόνια, κόντρα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικούς νόμους και δε συμμαζεύεται- τώρα όμως απειλούν να ρίξουν την κυβέρνηση για τους ταξιτζήδες Οι οποίοι ταξιτζήδες αλωνίζουν στα διόδια και στους δρόμους, και δε βρίσκεται ένας εισαγγελέας να τους πιάσει απ΄ τ΄αφτί για τις τόσες παράνομες πράξεις που κάνουν- άσε τις άλλες, για τις οποίες απειλούν.
ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Καλά η Νέα Δημοκρατία, γνωστός ο βίος της. Αλλά το «τιμημένο» ΚΚΕ και ο «τετιμημένος» ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν τα κλειστά επαγγέλματα όλα γενικώς, και τους ταξιτζήδες ιδιαιτέρως; Ειδικά η Αλέκα Παπαρήγα, για να δικαιολογήσει τη θέση της, προχώρησε σε κανονική παραχάραξη της πραγματικότητας, ισχυριζόμενη ότι με την απελευθέρωση θα πληγούν όχι μόνο οι ιδιοκτήτες, μα οι οδηγοί των ταξί. Φυσικά και ξέρουν πολύ καλά, εκεί στον Περισσό, ότι οι απλοί μισθωτοί οδηγοί πρωτοστατούν στην απελευθέρωση του επαγγέλματος: μια ματιά στις ανακοινώσεις των σωματείων των οδηγών, αρκεί. Αλλά το ψέμα έρχεται πολύ καλύτερο: πώς να υποστηρίξεις φανερά τους επιχειρηματίες και να πάς κόντρα στους μισθωτούς, όταν δηλώνεις «κόμμα της εργατικής τάξης»; Κάνεις λοιπόν την πάπια κομμουνιστικότατα, τους βάζεις όλους μαζί και ησυχάζεις!
ΝΟΡΒΗΓΙΑ. Διάβασα στο διαδίκτυο εκτεταμένα αποσπάσματα από το μανιφέστο του Νορβηγού που συνελήφθη για τους μαζικούς φόνους στο Όσλο και στο νησί Οτόγια. Και μελαγχόλησα, σκεπτόμενος πόσοι από τους εδώ αριστερούς θα μπορούσαν να προσυπογράφουν μεγάλο μέρος από το αντιισλαμικό - αντιευρωπαϊκό - αντιπαγκοσμιοποιητικό - φιλοχριστιανικό κλπ κήρυγμα του λεβέντη. Για τους δεξιούς και ακροδεξιούς δε συζητάω, αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με το «μανιφέστο». Υ.Γ. δεν εννοώ ότι θα συμφωνούσαν με τους φόνους (ντόπιων λευκών Νορβηγών). Για την «πλατφόρμα» του κ. Άντερς μιλάω.
ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΑΡΑΒΕΣ. Η Λιβύη και η Συρία ούτε καν στα ψιλά, πλέον. Ο Καντάφι και ο Άσαντ σφάζουν (σχεδόν) ανενόχλητοι. Πού είναι η διεθνιστική σας αλληλεγγύη, σύντροφοι;
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Ο μέσος καθηγητής Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δε θα πρέπει να είναι και πολύ σκληρά εργαζόμενος: μόνιμος είναι, δουλέψει δε δουλέψει ποτέ δεν απολύεται, ελάχιστες μέρες είναι τα πανεπιστήμια ανοιχτά έτσι κι αλλιώς (απεργίες, καταλήψεις, επεισόδια απέξω, αποχές, φοιτητικές εκλογές, πρυτανικές εκλογές, εκπαιδευτικές άδειες, συνελεύσεις φοιτητών, πάσχα, χριστούγεννα, καλοκαίρια κλπ κλπ κλπ), ποτέ δεν αξιολογείται, ποτέ δεν του ζητάει κανείς το λόγο αν και τι έπραξε, μπορεί ατιμωρητί να μην πάει στο μάθημα, ανταγωνισμό από ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν έχει κλπ. Από την άποψη αυτή, είναι απολύτως εύλογο ότι ο μέσος καθηγητής Πανεπιστημίου ν΄ αντιδρά σε κάθε προσπάθεια αξιολόγησης ή άλλου εκσυγχρονισμού, που επιχειρεί η κυβέρνηση. Εγώ θα περίμενα από κείνους που δεν είναι «ο μέσος καθηγητής Πανεπιστημίου», που μοχθούν στ΄ αμφιθέατρα και στα εργαστήρια, πουν δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν γιατί παράγουν επιστημονικό έργο (διδακτικό και ερευνητικό), θα περίμενα λέω από όλους αυτούς να διαχωρίσουν τη θέση τους, απαιτώντας να μπουν (και) τα ελληνικά πανεπιστήμια στον 21ο αιώνα. Μερικοί -λίγοι- το κάνανε. Οι άλλοι πού είναι; Φοβούνται;
7°
