Σε περιόδους πολιτικών κρίσεων τα πολιτικά συστήματα αποσταθεροποιούνται, αφού οι κοινωνικές ομάδες αμφισβητούν ευθέως την πολιτική τους εκπροσώπηση, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις πολιτικές ηγεσίες και αναζητούν νέα πολιτικά υποκείμενα. Αυτό έχει ως συνέπεια τον κατακερματισμό τόσο της κοινωνίας όσο και του πολιτικού κόσμου.
Η, ως εκ τούτου, γέννηση πολλών κομμάτων και με αξιοσημείωτη δυναμική οδηγεί σχεδόν πάντα στην επαναφορά της θεωρίας των τριών πόλων ή ακόμα και στην πολυ-πολικότητα του πολιτικού συστήματος.
Με την εμφάνιση της ελληνικής κρίσης που είχε ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των βασικών παραδοσιακών δυνάμεων του ελληνικού δικομματισμού δημιουργήθηκε η αίσθηση ή καλύτερα η ψευδαίσθηση ότι περάσαμε σε μια νέα φάση διακυβέρνησης που το χαρακτηριστικό της θα είναι οι συμμαχίες, η ύπαρξη τριών πόλων διακυβέρνησης κλπ.
Η μελέτη όμως της πολιτικής ιστορίας και η εμπειρία μάς διδάσκουν ότι στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες επικρατεί τελικά ο δικομματισμός. Κι αυτό γιατί η πολυπλοκότητα των σύγχρονων κοινωνιών δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο πολιτικό σύστημα, αφού τότε ο τεράστιος αριθμός των κομμάτων δεν θα συνέβαλλε στην κυβερνησιμότητα. Έτσι τα κόμματα επιδιώκουν να συγκεντρώνουν πολλές, και κάποιες φορές αντιτιθέμενες, κοινωνικές ομάδες και να γίνονται πολυσυλλεκτικά προκειμένου να αποκτήσουν την απαιτούμενη δύναμη ώστε να διεκδικήσουν τη νομή της εξουσίας.
Σ' αυτή τη φάση της ανάπλασης του πολιτικού συστήματος οδηγούνται σε ένα αγώνα δρόμου διεκδίκησης τής όσο το δυνατόν μεγαλύτερης εκπροσώπησης - και γι αυτό υποχρεούνται να προτείνουν λύσεις διεξόδου από την κρίση με ένα συνολικό πολιτικό αφήγημα για την χώρα - ώστε να καταλάβουν τις δύο προνομιακές θέσεις των μεγάλων παικτών.
Υπό αυτήν την έννοια και εάν τα παραπάνω ισχύουν, οι συζητήσεις περί δημιουργίας τρίτου πόλου είναι άνευ περιεχομένου. Οι πολιτικές κινήσεις που σήμερα κινούνται πέραν των κομμάτων εξουσίας αν θέλουν να είναι ειλικρινείς και αποτελεσματικές, θα πρέπει να αποσαφηνίσουν τη θέση τους στο πολιτικό "παιγνίδι". ´Η να απευθύνουν μια συνολική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης, υπερβαίνοντας τον σημερινό διπολισμό, και να ζητήσουν από τους πολίτες την ψήφο τους για να κυβερνήσουν, ή να αποδεχθούν για τον εαυτό τους το ρόλο του συμπληρωματικού κόμματος διακυβέρνησης προβάλλοντας την ιδιαιτερότητα και καθαρότητα θέσεων που ένα μεγάλο πολυσυλλεκτικό μαζικό κόμμα δεν είναι σε θέση να έχει.
Η θεωρία των τριών πόλων είναι αδύναμη, αστήρικτη και ιστορικά μη επιβεβαιωμένη, εκτός ίσως από πρόσκαιρα χρονικά διαστήματα. Τα πολιτικά κόμματα, αντί να απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων, σε άδειες αίθουσες, σε άδειες πλατείες, καλόν θα είναι να αποφασίσουν. Θέλουν να διεκδικήσουν τον ένα εκ των δύο κυβερνητικών πόλων ή θέλουν να δημιουργήσουν ένα κόμμα καθαρό, που δεν διστάζει να πει αυτό που πιστεύει, που αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος και απευθύνεται σε λίγους;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα, και μ' αυτό τον τρόπο θα μπορούν να χαράξουν την στρατηγική τους με καθαρό μυαλό και ορατό προσανατολισμό, ξεφεύγοντας από νεφελώδεις διαδρομές διανοητικών αδιεξόδων.
14°
