Edito 336

Πάνε λίγες μέρες που οι πατριωτικές δυνάμεις έδωσαν άλλον έναν ηρωικό αγώνα για να αποτρέψουν την πώληση ιερής ελληνικής γης σε ξένους έναντι 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Φευ, οι αρμόδιοι φορείς μάς ανακοίνωσαν ότι ο θησαυρός δεν υπάρχει, το 40% της ακίνητης περιουσίας του κράτους, αυτό ιδίως που μπορεί να αξιοποιηθεί, είναι καταπατημένο. Σας έχει κάνει κάτι εντύπωση σ’ αυτή την ιστορία;

Η είδηση πέρασε ασχολίαστη. Όλοι συνέχισαν να καταγγέλλουν την πρόθεση, την αμφίβολη αξιοποίηση, και κανείς την τετελεσμένη υπεξαίρεση της δημόσιας περιουσίας. Δεν έγιναν καταγγελίες, δεν υπήρξαν πύρινοι λόγοι στη Βουλή, οι γνωστοί εισαγγελείς της δημόσιας ζωής δεν αναζήτησαν ενόχους, τα ΜΜΕ δεν αποκάλυψαν με ρεπορτάζ τούς καταπατητές. Το σύστημα έχει όνομα: λέγεται ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το κράτος. Κόμματα, μέσα ενημέρωσης, επαγγελματικές ενώσεις και συνδικαλιστικά σωματεία είναι οι εκπρόσωποι και εκφραστές αυτού του μοντέλου που στις μέρες μας χρεοκόπησε.

Όπως περνάει ο καιρός, γίνεται αντιληπτό ότι το πατριωτικό σόου των προηγούμενων ημερών ήταν κάτι παραπάνω από μια ακόμα επικοινωνιακή σαχλαμάρα στο πολιτικό θέατρο σκιών. Όπως πριν 10 χρόνια, στην προηγούμενη προσπάθεια μεταρρυθμίσεων, χρησιμοποιήθηκε μια ανύπαρκτη κατασκευή, «οι ξένοι που θέλουν να αφαιρέσουν την ορθοδοξία από τις ταυτότητες», έτσι και τώρα πάλι, μια άλλη κατασκευή, οι ξένοι που απειλούν μετά την πίστη μας και τη γη μας, σηματοδοτεί συμβολικά τα όρια του συστήματος: οι μεταρρυθμίσεις δεν πρέπει να αγγίξουν το σκληρό πυρήνα του ελληνικού κομματικού πελατειακού κράτους. Ακόμα και σοβαρές εφημερίδες κυκλοφορούν με τίτλο «πωλείται η Ελλάς», «τα αφεντικά μας προστάζουν». Στα τηλεοπτικά κανάλια, για την οικονομική κρίση της χώρας, συζητούν ο Αλαβάνος, ο Μητρόπουλος, ο Δημαράς, τα κόμματα της Αριστεράς, οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, ένας εκπρόσωπος της αντιμνημονιακής Νέας Δημοκρατίας και ένας του Πασόκ που μια φορά στις δυο δεν διαφωνεί και πολύ με τους προηγούμενους. Ουδέποτε ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος είχε τόση συμμετοχή στον τηλεοπτικό διάλογο. Προφανώς πρόκειται για ένα θαύμα της δημοκρατίας. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι συζητάνε για την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. Δεν είναι περίεργο που η ελληνική κοινωνία είναι εντελώς απληροφόρητη για ό,τι της συμβαίνει. Τα πολιτικά κόμματα, της μισής κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσουν τα σημερινά προβλήματα. Η διαφορά της Δεξιάς από την Αριστερά στην Ελλάδα, είναι ότι ο Καραμανλής φόρτωσε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του με άλλους 100 χιλιάδες υπαλλήλους το Δημόσιο, ενώ η Αριστερά ήθελε οι 100 χιλιάδες προσλήψεις να γίνονται κάθε χρόνο.

Είναι φανερό ότι μετά από ενάμιση χρόνο αρκετής προσπάθειας, που όμως σε συνθήκες χρεοκοπίας δεν είναι αρκετή, έχει έρθει η κούραση. Το μήνυμα ελήφθη. Κάποιες μειώσεις μισθών εντάξει, κάποιοι φόροι ακόμα, εντάξει, αλλά μέχρι εκεί. Ο σκληρός πυρήνας της λεηλασίας, η κρατική σπατάλη, το αχανές και αχαρτογράφητο Δημόσιο, η ιδιοποίηση της δημόσιας γης, η υπεξαίρεση του δημόσιου πλούτου πρέπει να διαφυλαχθούν. Όσοι τα απειλούν είναι προδότες. Η ορθολογική λειτουργία των δημόσιων φορέων, οι συγχωνεύσεις, οι οικονομίες, οι μετατάξεις σε παραγωγικές θέσεις πρέπει να αποκρουστούν ακόμα κι αν καταστραφεί εντελώς η εμπορική λειτουργία της Αθήνας. Έτσι, ξαφνικά, μετά από μια έστω και με δυσκολίες προσπάθεια, περάσαμε στην περίοδο της στασιμότητας. Υποχωρήσεις στα κλειστά επαγγέλματα, οι φαρμακοποιοί έμειναν ευχαριστημένοι, οι δικηγόροι απέφυγαν την «υπαλληλοποίηση». Σ’ αυτή τη χώρα των αφεντικών, το να είσαι υπάλληλος είναι μειονεκτικό. Η απελευθέρωση των οδικών μεταφορών πάει σε 3 χρόνια αλλά οι ιδιοκτήτες φορτηγών ακόμα κι έτσι αντιδρούν, οι κρουαζιέρες απελευθερώθηκαν με τέτοιο τρόπο που τα κρουαζιερόπλοια συνεχίζουν να πηγαίνουν στην Ιταλία, οι απογραφές των αποθηκών των νοσοκομείων καθυστερούν, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, διπλογραφικό επίσης. Οι χιλιάδες φορείς ανεξέλεγκτοι, αντιπαραγωγικοί ζουν και βασιλεύουν, οι απόπειρες για περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης απορρίπτονται στη Βουλή, ούτε μια αποκρατικοποίηση, σε 16 μήνες μηδέν έσοδα, η απογραφή του ευρύτερου δημόσιου τομέα ξεχάστηκε, η ενιαία Αρχή πληρωμών πάει για του χρόνου. Τα φορολογικά έσοδα δεν αυξάνονται, η κυβέρνηση δεν μπορεί να βάλει τους ελεγκτικούς φορολογικούς μηχανισμούς να δουλέψουν για το κράτος και όχι ιδιωτικά, δεν θέλει να αυξήσει τη φορολογική βάση σε μια χώρα που το 60% των φορολογουμένων δεν πληρώνει φόρο και αντί γι’ αυτό ψηφίζει δρακόντειους νόμους που απειλούν με 20 χρόνια φυλάκιση. Σιγά μην τους κρεμάμε και στο Σύνταγμα. Για την οικονομική αστυνομία και τον οικονομικό εισαγγελέα μαλώνουν σε ποιου υπουργείου την αρμοδιότητα θα ανήκει. Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη χειρότερη θέση. Οι μεταρρυθμίσεις είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσεις, πέφτεις. Τα πάντα μοιάζουν σαν σταματημένα και όλοι περιμένουν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα στις 25 Μαρτίου να δώσει μια επιμήκυνση και να σώσει το παιχνίδι. Κάνουμε δηλαδή το χειρότερο, περιμένουμε τη σωτηρία από άλλους.

Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή αποφύγαμε το χειρότερο σενάριο, τον «ξαφνικό θάνατο», αυτό που τον προηγούμενο Μάρτιο φαινόταν βέβαιο. Μας δάνεισαν 110 δις και αντί να χρεοκοπήσουμε μια και έξω εφησυχάσαμε. Το ξοφλημένο σύστημα πίστεψε ότι μπορεί πάλι να τη γλιτώσει με τα ψέματα, με πασαλείμματα, με κοροϊδίες, με λίγα μέτρα λιτότητας, χωρίς να θίξει τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του. Πολέμησε λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις, κρύβει την αλήθεια από τους πολίτες, η κοινή γνώμη απληροφόρητη πιστεύει ότι τα 110 δις είναι κάτι σαν ΕΣΠΑ, σαν πακέτα Ντελόρ που μας έδιναν πάντα, ότι τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν χρειάζεται ν’ αλλάξει.

Και κινδυνεύουμε τώρα από το δεύτερο σενάριο, τον παρατεταμένο θάνατο, την ύφεση που ακινητοποιεί και βυθίζει κάθε μέρα την οικονομία τόσο χαμηλά που δυσκολεύει την επανεκκίνηση. Τα αποτελέσματα θα είναι εξίσου καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά. Είναι φανερό πως η κατάσταση έτσι όπως έχει εξελιχθεί δεν μπορεί να πάει άλλο. Χρειάζεται ένα σοκ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.