Μιλώντας ή γράφοντας για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι: «Βρε, μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως γίνομαι απόλυτος; Μήπως, παρά την κραυγαλέα ανεπάρκειά τους, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να τα φέρουν κάπως βόλτα, να κάνουν έστω δυο-τρια σωστά πράγματα;» Αυτές οι κρίσεις μεγαλοθυμίας για τον τρόπο με τον οποίο οι Τσιπροκαμμένοι κυβερνούν τη χώρα διαρκούν, ωστόσο, πολύ λίγο. Τις αμέσως επόμενες μέρες, αν όχι ώρες, κάποια απόφαση ή επιλογή προσώπου από την κυβέρνηση, ή κάποια κοτσάνα από κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα, έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει ότι, όχι, δεν είμαι υπερβολικός: τη χώρα την κυβερνά πράγματι ένα απίθανο μπουλούκι, ένας εσμός ανίκανων, ιδεοληπτικών και απλών σαλταδόρων της εξουσίας.
Επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα μεγαλοψυχίας και καλής πίστης που διαθέτω, άντε να δεχτώ ότι τα οικονομικά/δημοσιονομικά τούς έπεσαν λίγο βαριά για τα κιλά τους. Άντε να δεχτώ ότι και στο προσφυγικό/μεταναστευτικό «αιφνιδιάστηκαν», και επομένως μια κάποια αμηχανία και σύγχυση δικαιολογείται (λέμε, τώρα…). Το εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πεδίο, ούτε ένας τομέας, όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχει να επιδείξει κάτι θετικό. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόβλημα στο οποίο να έχει δώσει λύση. Έτσι, για δείγμα, ρε γαμώτο! Αντιθέτως, κάθε μέρα που περνάει, οι «πρωτηφοράδες» προσθέτουν νέα προβλήματα σε όσα ήδη εκκρεμούν και χρονίζουν. Τα μόνα πεδία στα οποία διαπρέπουν είναι αυτά του καθεστωτισμού και του διορισμού ημετέρων, της «παλαιοαριστερής» ρητορικής και της προπαγάνδας.
Χαρακτηριστικό, από αυτή την άποψη, είναι το παράδειγμα του Φίλη και του Μπαλτά, δυο υπουργών από τους κατά τεκμήριο λιγότερο αγράμματους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο πρώτος, αντί να ασχολείται με την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, για την οποία και είναι πρωτίστως υπεύθυνος, ασχολείται με το πώς θα καταφέρει να υποβαθμίσει το επίπεδο σπουδών στην ιδιωτική εκπαίδευση. Απαγορεύει στα ιδιωτικά σχολεία να αξιολογούν τους καθηγητές που εργάζονται σε αυτά, απαγορεύει την αυξημένη διδασκαλία αγγλικών, απαγορεύει, απαγορεύει… Τι να πει κανείς; Προφανώς πρόκειται για μια ακόμα έκφανση του φαινομένου της «αντιαριστείας», της καχυποψίας απέναντι σε οποιονδήποτε διακρίνεται σε οτιδήποτε. Με άλλα λόγια, για έναν παλαιοκομμουνιστικό, ή και απλώς συμπλεγματικό, ισοπεδωτισμό, για την εξίσωση όλων στον κατώτερο δυνατό κοινό παρανομαστή, κατά τα πρότυπα και τις παραδόσεις των ενδόξων προγόνων του συριζομπολσεβικισμού (Ζντάνοφ, Κιμ Ιλ Σουνγκ, Πολ Ποτ κ.ά.)
Αλλά και στον χώρο του πολιτισμού, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Ή μάλλον, ένας μόνο λαλεί και χορεύει, αλλά τόσο φάλτσα και τόσο άχαρα ώστε ακόμα κι εγώ, που παλαιόθεν δεν είχα και σε μεγάλη εκτίμηση τον νυν υπουργό για τις ιδέες του, να απορώ. Το παράδειγμα του Φεστιβάλ Αθηνών αρκεί για να επιβεβαιώσει, νομίζω, του λόγου το αληθές. Δεν γνωρίζει η αριστερά τους τι ποιεί η… αριστερά τους. Περίπου κλοτσηδόν και με υπαινιγμούς ακόμα και για ατασθαλίες αποπέμφθηκε από τον υπουργό ο Λούκος. Στη θέση του προσλήφθηκε ένας αμφιλεγόμενος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής αβανγκάρντ, ο οποίος, κατά δήλωσή του, ούτε τι ακριβώς θα αναλάμβανε ήξερε, ούτε με ποια ακριβώς ιδιότητα. Προχειρότητα, κινήσεις και επιλογές χωρίς ειρμό και χωρίς μπούσουλα, ιδεοληψίες, συμπλέγματα και τελικά κομφούζιο και… τζίφος. Παχιά λόγια στο Μουσείο Ακρόπολης περί των Φλαμανδών (sic) Σπινόζα και Βερμέερ, λόγια που έκαναν ακόμα και τον ίδιο τον Φαμπρ να επέμβει «διορθωτικά». Παρών και ο γνωστός γελωτοποιός Βέλτσος. Μόνον ο Πελεγρίνης έλειπε για να συμπληρωθεί ο θίασος. Και αμέσως μετά, παραίτηση του γουνοφόρου Φαμπρ, και άρον άρον αντικατάστασή του από κομματικό ανθυποστέλεχος. Άντε πάλι απ’ την αρχή δηλαδή, ενώ βρισκόμαστε ήδη στον Απρίλιο και το Φεστιβάλ αρχίζει, υποτίθεται, στα τέλη Μαΐου. Άσε που με τα καμώματά του ο υπουργός έφερε σε δυσκολία ή/και αμηχανία ακόμα και τα κάποτε λαλίστατα (τώρα μάλλον έχουν λουφάξει) πολιτιστικά εξαπτέρυγα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως ο παντός καιρού κ. Μικρούτσικος, ο κ. Κραουνάκης, ο κ. Κιμούλης, και άλλοι.
Γι’ αυτό σας λέω: ακόμα και αν ξεχάσουμε τον ΕΝΦΙΑ που θα τον καταργούσαν, την ανεργία που θα τη μείωναν, τους φόρους που θα τους ελάττωναν αλλά προς το παρόν τούς αυξάνουν, ακόμα και αν ξεχάσουμε πως πράγματι υπήρχαν κάποιοι που περίμεναν (ας πρόσεχαν…) ότι θα χτιστεί μια «νέα Ελλάδα» από τον Σπίρτζη και τον Μάρδα, τον Καμμένο και τον Κουίκ, τον μπαρμπα-Φλαμπουράρη και τον Κατρούγκαλο, και πάλι μένει κανείς κατάπληκτος με την ανικανότητα και τον ερασιτεχνισμό που κυριαρχούν σε όσα αποφασίζονται και σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όλο και περισσότερο η εικόνα της κυβέρνησης θυμίζει την κατά Ουγκό «αυλή των θαυμάτων». Μόνον η Εσμεράλδα με την κατσίκα της λείπει. Αλλά ίσως να μην αργήσει να προστεθεί κι αυτή στην παρέα. Έστω και με τη μορφή του κυρ-Φώτη του Κουβέλη.
10°
