Κάθε άλλο παρά απαρατήρητο πέρασε το θερμό χειροκρότημα που επιφύλαξαν οι σύνεδροι του Ποταμιού στις ομιλίες κάποιων από τους προσκεκλημένους στο συνέδριό τους.
Αναγνώρισαν μ’ αυτό τον τρόπο τη σοβαρότητα ενός πρώην πρωθυπουργού που δεν χρειάστηκε παρά λίγα λεπτά για να πει καθαρά ότι «χρειάζεται ένας ισχυρός πόλος ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη και δίχως έρμα Αριστερά για να αποκτήσει η χώρα κατεύθυνση και μέλλον».
Όπως, επίσης, χειροκρότησαν και το νεοεκλεγμένο αρχηγό της ΝΔ όταν διακήρυξε ότι «παλεύουμε για δίκαιες και εφαρμόσιμες μεταρρυθμίσεις» και ότι «στεκόμαστε απέναντι στο λαϊκισμό».
Το θερμό χειροκρότημα στο συνέδριο του Ποταμιού δεν είναι το μόνο κοινό ανάμεσα στον Σημίτη και τον Κυριάκο, δύο πολιτικών με εντελώς διαφορετική πολιτική διαδρομή αλλά και συμβολή στη μέχρι τώρα πορεία της χώρας.
Ο Σημίτης κυβέρνησε την Ελλάδα προσπαθώντας να την εκσυγχρονίσει και να τη βάλει οριστικά στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος.
Κατάφερε πολλά, όχι όμως όσα θα ήθελε και πάντως όχι όσα χρειαζόταν η χώρα. Γιατί συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση των κατεστημένων συντηρητικών και συντεχνιακών συμφερόντων, ακόμα και μέσα στο κόμμα του που είχε γαλουχηθεί διαφορετικά για πολλά χρόνια.
Οι θέσεις του Σημίτη δεν έγιναν ποτέ στην πραγματικότητα και θέσεις του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διακήρυξε την προσήλωσή του σε μεταρρυθμιστικές θέσεις και τη διάθεσή του να ανοίξει μια νέα περίοδο για τη Νέα Δημοκρατία.
Η επικράτησή του αποτέλεσε μια –ευχάριστη αναμφισβήτητα– έκπληξη που σχετίζεται όμως μάλλον με την επιθυμία των νεοδημοκρατών να επανέλθει το κόμμα τους στην εξουσία, παρά με το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά του Κυριάκου.
Αν τα βαρίδια της ΝΔ γίνουν και βαρίδια της διακυβέρνησης της χώρας τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα.
Οι θέσεις του Κυριάκου δεν είναι σε καμιά περίπτωση και θέσεις της Νέας Δημοκρατίας.
Το τελευταίο διάστημα σπεύδουν αρκετοί να προεξοφλήσουν το τέλος του... ποταμίσιου εγχειρήματος και προτρέπουν τα μέλη του κινήματος να προσχωρήσουν σε άλλα κόμματα.
Για ποιο λόγο άραγε θα έπρεπε οι πολίτες που στήριξαν την πρωτότυπη αυτή μεταρρυθμιστική προσπάθεια να την εγκαταλείψουν;
Τι δουλειά έχουν να μπερδευτούν με συντηρητικές, διαφόρων χρωμάτων απόψεις, άνθρωποι που συγκινήθηκαν και στήριξαν με τόσο ενθουσιασμό τις αρχές της αξιολόγησης, της αξιοκρατίας και της αριστείας, που εναντιώθηκαν με τόσο πάθος στη διαφθορά και το πελατειακό κράτος;
Αντίθετα, οι δύσκολες συνθήκες και τα μεγάλα αδιέξοδα επιβάλλουν στο Ποτάμι να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση στην πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός όσο γίνεται πιο πλατιού προοδευτικού φορέα, ικανού να δώσει ισχυρή μεταρρυθμιστική πνοή στη διακυβέρνηση και το μέλλον της χώρας.
9°
