Είναι όλο παράλογο…

Η επανάσταση της γραβάτας ξεκίνησε. Οι αγρότες θα κόψουν τη χώρα στα δύο. Αυτό το ασφαλιστικό δεν θα περάσει. Ο Σόιμπλε θέλει να μας πιει το αίμα με μπουρί. Οι προδομένοι συνταξιούχοι θα τελειώσουν τον Τσίπρα. Παλιά και νέα κλισέ. Όπως καλά γνωρίζετε η συζήτηση για το μέλλον του εθνικού συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων έχει ανάψει, διεξάγεται όμως κυρίως με όρους «ποδοσφαιρικούς», με ηχηρή συνθηματολογία περισσότερο συναισθηματική παρά πραγματιστική. Θέλοντας λοιπόν να κατανοήσω καλύτερα την όλη συζήτηση για το ασφαλιστικό, προχώρησα σε μια εμπειρική καταγραφή των πολυάριθμων διαλυτικών στρεβλώσεών του, όλες τους προϊόντα επιπόλαιων διακομματικών πολιτικών της τελευταίας τριακονταετίας. Είμαι βέβαιος πως η παρακάτω λίστα δεν είναι πλήρης, είναι όμως αρκετά διαφωτιστική και ελπίζω εύληπτη. Έχουμε λοιπόν και λέμε.

Είναι παράλογο το ότι σχεδόν το 30% των δημόσιων δαπανών (άρα και εισπράξεων) κατευθύνεται σήμερα προς την κάλυψη του συνταξιοδοτικού κόστους.

Είναι παράλογο να μη θίγονται κύριες συντάξεις για τις οποίες δεν έχουν καταβληθεί οι ανάλογες εισφορές.

Είναι παράλογο να προσφέρονται γενναιόδωρες επικουρικές και εφάπαξ για τις οποίες δεν έχουν πληρωθεί ανταποδοτικά ποσά.

Είναι παράλογο να μιλάμε για εισφορές ανάλογες του εισοδήματος, όταν δεν έχουμε εξασφαλίσει επαρκώς τον αληθή προσδιορισμό του λόγω εκτεταμένης φοροδιαφυγής.

Είναι παράλογο να μην εξετάζεται σοβαρά η αξιοποίηση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας των ταμείων, για την ενίσχυση της βιωσιμότητάς τους.

Είναι παράλογο να μην ερευνάται το πώς και πόσο μπορεί να μειωθεί το υπέρογκο κόστος λειτουργίας των ταμείων, με το πλεονάζον προσωπικό τους, την κάκιστη εσωτερική οργάνωση και την αναποτελεσματική διαχείριση των χρηματικών διαθεσίμων τους.

Είναι παράλογο να μοιράζουν τα ταμεία προνοιακά επιδόματα, εξανεμίζοντας έτσι τα συνταξιοδοτικά αποθεματικά τους. Άλλο οι κοινωνικές ασφαλίσεις και άλλο οι αναδιανεμητικές πολιτικές.

Είναι παράλογο να καταλήγουμε σε προβλεπόμενα ποσά για την ατομική ασφάλιση, όταν δεν έχει ακόμη εξορθολογιστεί επαρκώς το κοστοβόρο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.

Είναι παράλογο να επικαλούνται οι Δημόσιοι Υπάλληλοι τις θεωρητικές ονομαστικές κρατήσεις τους, ώστε να αιτιολογούν τις υψηλές συντάξεις τους.

Είναι παράλογο να δίδονται πλήρεις συντάξεις σε αποχωρούντα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, αντί η δυνατότητα μια νέας σταδιοδρομίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Είναι παράλογο να βγαίνουν λίγες ώριμες γυναίκες στη σύνταξη λόγω τέκνων στην εφηβεία, αντί να στηρίζονται πολλές νέες εργαζόμενες μητέρες.

Είναι παράλογο να ορίζουμε υψηλότατες εργοδοτικές εισφορές, όταν το 25% αυτών δεν εισπράττονται επειδή δεν επιβάλλεται η διά τραπέζης καταβολή της μικτής μισθοδοσίας.

Είναι παράλογο να μιλάμε ακόμη για ξεχωριστές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, όταν κανένα από τα δύο μέρη δεν έχει τη δυνατότητα επιλογής ασφαλιστικού φορέα.

Είναι παράλογο να μην αντιμετωπίζονται ως σύνολο οι σχεδιαζόμενες αναγκαστικές μειώσεις, με εκείνες τις δράσεις που θα διευκολύνουν το επιχειρείν και θα μειώσουν την ανεργία. Χωρίς εργαζόμενους και επιχειρηματίες δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμο ασφαλιστικό.

Είναι παράλογο να πληρώνει τις ίδιες εισφορές υγείας εκείνος που έχει προστατευόμενα μέλη με εκείνον που δεν έχει.

Είναι παράλογο να θεωρείται προστατευόμενο μέλος ένας/μια σύζυγος με καλή υγεία και σε παραγωγική ηλικία.

Είναι παράλογο να ισχύουν διαφορετικοί ασφαλιστικοί κανόνες για τους αγρότες από ό,τι για άλλους χειρώνακτες ελεύθερους επαγγελματίες, όπως οι ηλεκτρολόγοι, οι μηχανουργοί ή κάποιοι εμπειροτεχνίτες.

Είναι παράλογο να δεσμεύεται η αποταμίευση των εμπόρων και βιοτεχνών υπέρ κάποιου ταμείου, όταν αυτή συχνά αποτελεί το μοναδικό αποθεματικό των μελλοντικών επενδύσεών τους.

Είναι παράλογο να μη διαχωρίζονται οι εισφορές υγείας από εκείνες της συνταξιοδότησης, ώστε να μπορούν οι αυτοαπασχολούμενοι να επιλέξουν αν θα έχουν πλήρη κάλυψη ή όχι.

Είναι παράλογο να επιβάλλονται ρυθμίσεις 12 ή 48 ή και 100 δόσεων σε ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι δεν μπορούν καν να πληρώνουν τις τρέχουσες μηνιαίες υποχρεώσεις τους.

Αν αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί οι παραλογισμοί, το βέβαιο είναι πως θα έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που δεν θα είναι απλώς βιώσιμο μα κυρίως θα είναι ισορροπημένο. Και εδώ, όπως και παντού αλλού, θα πρέπει επιτέλους να επικρατήσει η λογική. Πρέπει να επικρατήσει ο μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός αντί του κοντόφθαλμου λαϊκισμού. Πρέπει να επικρατήσει η δικαιοσύνη για τους νέους ασφαλισμένους όπως και για τους ηλικιωμένους συνταξιούχους. Και, κυρίως, πρέπει να ειδωθεί η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συνολικά, ως ένα εθνικό ζήτημα το οποίο αλληλεπιδρά με πάμπολλες κρατικές πολιτικές, στο σύνολο σχεδόν της δημόσιας διοίκησης και της οικονομικής ζωής. Πολλοί φίλοι, απογοητευμένοι από το άδοξο τέλος της φιλότιμης προσπάθειας Γιαννίτση, εναποθέτουν τις ελπίδες τους για αλλαγή στον αδίστακτο Τσίπρα. Εις μάτην. Ο νυν πρωθυπουργός ολοφάνερα αδυνατεί να αντιληφθεί το εύρος του ζητήματος, λόγω ιδεοληψίας και άγνοιας του κόσμου της αγοράς. Την τελική λύση θα αναγκαστεί να τη δώσει μια νέα διακυβέρνηση. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αν φυσικά ψηφιστεί, θα είναι ακόμη ένα βραχύβιο πασάλειμμα…