Από τις εκλογές του Ιανουαρίου και μετά, η χώρα ουσιαστικά δεν λειτουργεί. Ψηφίσαμε θυμωμένοι, αγανακτισμένοι — και διχασμένοι. Με περισσή αφροσύνη, αποθέσαμε τις τύχες μας σε χέρια ανεύθυνα κι αδούλευτα. Μας συνεπήρε η ψευδαίσθηση μιας επανάστασης που θα έσβηνε μονοκοντυλιά τα χρέη και τα δάνεια, θα έσκιζε με μια χειρονομία τα μνημόνια, θα την έτρεμαν οι αγορές, οι τράπεζες, κι όλοι οι άλλοι κακοί δράκοι.
Το προσόν των νεόκοπων θεών μας ήταν ότι ήταν εξίσου θυμωμένοι και αγανακτισμένοι με εμάς. Έμοιαζαν τεράστιοι, ογκόλιθοι πραγματικοί της επανάστασης, της αξιοσύνης, της αλήθειας, του ήθους — όχι σαν τους άλλους. Κάθε τόσο μας ρωτούσαν τι θέλουμε — δεν μας είχαν στο περιθώριο σαν τους άλλους. Συμπεριφέρονταν στους στυγνούς δανειστές με τη σκαιότητα που τους άξιζε — όχι δουλικά σαν τους άλλους. Έμοιαζαν να είναι οι μάγοι που απεγνωσμένα αναζητούσαμε!
Έμοιαζαν, αλλά δυστυχώς δεν ήταν. Το καταλάβαμε όταν, αντί για τους λαγούς με πετραχήλια που υποσχέθηκαν, απ' το μαγικό καπέλο τους βγήκαν ένα σωρό παράταιρα πράματα: κι άλλο μνημόνιο, κι άλλη ανεργία, κι άλλοι φόροι, κι άλλη ακύρωση των προσδοκιών μας, κι άλλες βάναυσες επιθέσεις στα κεκτημένα μας, που είχαν ορκιστεί να προστατεύουν. Ψεύτες!
Σήμερα τα παραμύθια έχουν τελειώσει. Έκείνα που ξορκίζαμε, τα ζούμε. Καταλάβαμε με τον ωμότερο τρόπο ότι δεν υπήρχε Αϊ-Βασίλης. Οι μάγοι ομολόγησαν ότι δεν περίμεναν, δεν κατάλαβαν, εξαπατήθηκαν, εκβιάστηκαν και γι' αυτό τα έκαναν θάλασσα.
Σήμερα είναι η μέρα της υποχρεωτικής μας ενηλικίωσης, αυτής που πάντοτε αναβάλλαμε για κάποιο μακρινό μεθαύριο. Σήμερα, με σημαντικά λιγότερες ψευδαισθήσεις και νωπούς τους μώλωπες που μας απέφερε η νωπή εντολή, καταλάβαμε πλέον ότι χρειαζόμαστε πράγματα που μόνο η πειθαρχία και η προκοπή θα μας εξασφαλίσουν.
Χρειαζόμαστε κυβέρνηση με ορίζοντα, για να πάρει αποφάσεις που θα κάνουν την Ελλάδα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Κι αυτό δεν θα γίνει χωρίς ευρύτατη συναίνεση και συγκλίσεις σε λύσεις εφικτές. Δεν θα γίνει χωρίς εθνικό πρόγραμμα — ένα δικό μας πρόγραμμα που θα το αποφασίσουμε και θα το εκτελέσουμε επειδή θα το θέλουμε και θα το πιστεύουμε. Δεν θα γίνει χωρίς ξερίζωμα των νοσηρών συνηθειών της Μεταπολίτευσης. Δεν θα γίνει αν τα κόμματα εξουσίας δεν αυτοπεριοριστούν στα λόγια και δεν συνεργαστούν στην πράξη. Δεν θα γίνει χωρίς το ξεβόλεμα της —μειονότητας πλέον— των αιωνίως βολεμένων.
Περιθώρια αποτυχίας δεν υπάρχουν. Τα τελευταία τα εξαντλήσαμε τους προηγούμενους μήνες, που η κυβέρνηση δήθεν διαπραγματευόταν, ενώ το κράτος, ο ιδιωτικός τομέας, οι ζωές μας μπήκαν στην κατάψυξη. Είναι ώρα να κυβερνηθεί ο τόπος από δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Είναι ώρα να αλλάξουν όλα και πρώτοι εμείς οι ίδιοι. Είναι ώρα να δουλέψουμε παραγωγικά, χωρίς επιδοτήσεις και πισωγυρίσματα. Μόνο έτσι θα κερδίσουμε το σεβασμό και την αξιοπιστία που μας λείπουν, μόνο τότε θα μπορούμε να λογιζόμαστε ισότιμο κράτος-μέλος, με θέσεις που θα εισακούγονται στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
10°
