Τα όπλα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν. Τα τσέχικα Scorpion, τα Καλάσνικοφ, τα ρώσικα πιστόλια Baikal και τα αυστριακά Glog ήταν νέας εσοδείας. Τα όπλα αυτά είναι αγορασμένα. Παλαιότερα, στις προηγούμενες δεκαετίες, ο οπλισμός των οργανώσεων είχε κλαπεί. Συνήθως από αστυνομικά τμήματα ή στρατόπεδα. Οι καιροί άλλαξαν. Οι συλληφθέντες για άλλη μια φορά ήταν άγνωστοι. Τα ευρήματα δεν ταυτίζονται μέχρι στιγμής με εκείνα που θα οδηγούσαν σε ασφαλή συμπεράσματα την Αντιτρομοκρατική. Η υπόθεση ένοπλη βία στην Ελλάδα έχει περάσει εδώ και καιρό στο στάδιο των πολλαπλών πυρήνων. Αυτό το στοιχείο έρχεται να προστεθεί στην πληθώρα άλλων παραμέτρων που προϊδεάζουν για την αλλαγή σκηνικού. Αυτό που έρχεται δεν θα έχει σχέση με αυτό που απομακρύνεται. Η προοπτική αυτή τρομάζει και προκαλεί ρίγη στη ραχοκοκαλιά των συστημικών φορέων διαχείρισης κρίσεων.
Η κρίση στη ΓΣΕΕ με την αποχώρηση των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών συνιστωσών από τη Διοίκηση του κεντρικού συνδικάτου ήλθε για να επιβεβαιώσει τη μετάβαση από το στάδιο του αποτελεσματικού ελέγχου του συνδικαλιστικού χώρου σε εκείνο της πολυδιάσπασης. Η δεξιά ΔΑΚΕ θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ του δρόμου που χάραξε το ΠΑΜΕ, χωρίς πολλές ελπίδες ενίσχυσης της επιρροής της ή της ηρωικής επανεισόδου της στα όργανα της ΓΣΕΕ, όταν και εφόσον ο κ. Αντώνης Σαμαράς αναγκαστεί να αλλάξει τροπάριο και να αναλάβει και πάλι καθήκοντα δεξιού ψάλτη του Μνημονίου. Με λίγα λόγια ο κομματικός - κρατικός συνδικαλισμός έφτασε στα όριά του.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν ήδη εισέλθει στον κόσμο της επαπειλούμενης εξαθλίωσης. Σε καθεστώς εξαθλίωσης δεν υφίστανται ούτε κανόνες ούτε συνοχή ούτε και αλληλεγγύη. Σε τέτοιες καταστάσεις η ισχύς των συνδικάτων μαραζώνει και εκμηδενίζεται. Πόσο δε μάλλον όταν αποτελεί κοινή συνείδηση ο κρατικός και κομματικός τους χαρακτήρας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι ελιγμοί του κ. Γιώργου Παπανδρέου να διασφαλίσει συναινέσεις εντός συστήματος είναι προφανώς περιορισμένες. Τα περιθώρια που του έχουν απομείνει δεν ξεπερνούν τα όρια του χρονοδιαγράμματος που του έχουν επιβάλει οι δανειστές της χώρας. Δηλαδή, τα τέλη Μαρτίου. Ο πρωθυπουργός έχει δεν έχει στη διάθεσή του ένα τρίμηνο ώστε να προετοιμάσει το πολιτικό σκηνικό, να αντιμετωπίσει τις βίαιες αλλαγές στις ΔΕΚΟ, την Υγεία και την Παιδεία. Οι αλλαγές αυτές δεν έχουν να κάνουν με ποιοτικά χαρακτηριστικά αλλά με μαθηματικά μεγέθη. Τα μεγέθη αυτά είναι τόσο μεγάλα ώστε να μην υφίσταται χρόνος προετοιμασίας της κοινής γνώμης ή εξοπλισμού του συστήματος για να αντιμετωπίσει την κατακραυγή.
Ως εκ τούτου οι συνέργειες καθίστανται αναγκαίες και οι πάσης φύσεως «καθοδηγητές» έχουν ήδη αρχίσει την καταγραφή των εναλλακτικών σεναρίων. Όλα τα σενάρια αρχίζουν με την αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες. Σε δεύτερο στάδιο επιστρατεύονται οι τεχνοκράτες. Σε τρίτο στάδιο διασφαλίζονται οι πολιτικές συνέργειες. Σε τέταρτο στάδιο σχηματίζονται κυβερνητικά σύνολα πολλαπλών ρόλων. Τα σχήματα αυτά είναι εναλλασσόμενα και αμφίδρομα.
Τα σενάρια αυτά τα επεξεργάζονται οι «καθοδηγητές», οι οποίοι απέτυχαν σε όλα τα πρόσφατα εγχειρήματά τους να προβάλουν και να επιβάλουν τις δικές τους επιλογές. Τα συστήματα των λίγων εκδοτών, των ελάχιστων ακόμη ισχυρών επιχειρηματιών και των δέκα τραπεζιτών απέτυχαν οικτρά την τελευταία εξαετία να στήσουν το μαγαζί της δικής τους επιλογής. Υπ’ αυτήν την έννοια τα πράγματα είναι απείρως δυσκολότερα. Μια κοινωνία προς εξαθλίωση, ένα πολιτικό σκηνικό υπό κατεδάφιση και τα μεγάλα συμφέροντα σε ανεπαρκή ισχύ. Είναι ένας συνδυασμός που σκοτώνει. Ενδεχομένως και στην κυριολεξία.
Έτσι λοιπόν επιστρατεύονται οι «φίλιες» δυνάμεις. Οι δανειστές, οι ιπποκόμοι των δανειστών και οι αντιπρόσωποί τους στην ημεδαπή. Αναζητείται μία ιδανική αλχημική αντίδραση η οποία θα διαθέτει ένα προσόν. Να είναι τουλάχιστον αποτελεσματική. Οι αλχημιστές, όμως, πλέον σπανίζουν. Έτσι το βασικό ρόλο σε αυτή την αναζήτηση ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο κ. Γ. Παπανδρέου, σίγουρος για τις αδυναμίες του και ακόμη πιο σίγουρος για το έλλειμμα εφεδρειών. Η όλη του προσπάθεια πλαισιώνεται πλέον από: α) Τη δημιουργία μιας εικονικής εντύπωσης πως η επιμήκυνση αποπληρωμής των δεσμεύσεων της χώρας είναι θετικό βήμα. Δεν είναι, βεβαίως. β) Τη σιγουριά πως ο Γιώργος Παπανδρέου θα εγγυηθεί το όποιο πολιτικό σχήμα διαχείρισης θα προκριθεί από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. γ) Την πεποίθηση πως ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου είναι και ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός ο οποίος απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού δικτύου δανειστών. δ) Τη βεβαιότητα πως η μητρόπολη του κόσμου με τις υπομητροπόλεις, δηλαδή η Ουάσινγκτον, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Τελ Αβίβ, αλλά και η Άγκυρα, θεωρούν τον κ. Παπανδρέου υπεύθυνο και με σφαιρική “global” άποψη για το σημερινό κόσμο.
Είναι άραγε αρκετές οι ως άνω βεβαιότητες, οι οποίες στην ουσία είναι ισχυρισμοί και στην πράξη μένει να αποδειχτεί η αξιοπιστία τους; Όχι βέβαια. Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης μπορεί να διασφάλισε τα μέσα αναπαραγωγής του, αλλά ξέχασε το σημαντικότερο. Τη διαχρονική επιβίωσή του. Συνήθως οι αλυσίδες σπάνε στα λίγα ανίσχυρα σημεία τους. Αθήνα, Λισσαβώνα, Δουβλίνο είναι οι τρεις αδύναμοι κρίκοι. Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Νάπολη και Μιλάνο είναι τα ασθενέστερα ναυτικά κλειδιά σε αυτή την αλυσίδα. Το Παρίσι, που φαντάζει αραγές, είναι ευάλωτο. Αυτός ο χειμώνας θα είναι μακρύς, πολύ μακρύς για να τελειώσει στην ώρα του.
18°
