Ελλάδα. Η πιο αστεία χώρα του κόσμου

Καταλαβαίνω πως το επίθετο που χρησιμοποίησα στον τίτλο του κειμένου ίσως να μην είναι το καταλληλότερο. Θέλω να πω πως «αστείο» είναι κάτι που προκαλεί το γέλιο και ταυτοχρόνως είναι και ευχάριστο, τουλάχιστον για όσους το έχουν καταλάβει. Υπό αυτήν την έννοια το επίθετο που ταιριάζει περισσότερο στη χώρα στην οποία κατοικούμε είναι το «γελοία» καθώς η συγκεκριμένη λέξη περιγράφει με ακρίβεια οτιδήποτε το οποίο ενώ προκαλεί το γέλιο είναι ταυτόχρονα και πηγή άσχημων συναισθημάτων. Με βάση τα παραπάνω αλλάζω τον τίτλο του κειμένου και τον κάνω «Ελλάδα. Η πιο γελοία χώρα του κόσμου». Ένας τίτλος που όχι μόνο είναι πιο ταιριαστός, αλλά δίνει και άλλη μια πρωτιά στη χώρα μας, άλλο ένα Υ-περήφανο χρυσό, από αυτά που τόσο μας συγκινούν. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αδύνατον να αισθανθείς Υ-περήφανος επειδή η χώρα σου κερδίζει το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα γελοιότητας αλλά εγώ νομίζω πως αν μπορούμε να αισθανθούμε Υ-περήφανοι επειδή ένας άνθρωπος σηκώνει πιο πολλά κιλά από έναν άλλον, μπορούμε να αισθανθούμε Υ-περήφανοι για όλα.

Τελευταία απόδειξη της ασύγκριτης γελοιότητας της χώρας μας είναι η υπουργοποίηση της τραγουδίστριας των μικροαστικών καημών, της Άλκηστις της Πρωτοψάλτη. Επειδή σε πολλούς από εσάς η συγκεκριμένη υπουργοποίηση μπορεί να μοιάζει με πταίσμα, επιτρέψτε μου να εξηγηθώ. Ακούω δεξιά κι αριστερά πως ο τουρισμός είναι ο πιο σημαντικός τομέας της ελληνικής οικονομίας. Η παραδοχή αυτή οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως το υπουργείο του Τουρισμού είναι ένα πάρα πάρα πολύ σημαντικό υπουργείο. Όχι τόσο όσο το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης βέβαια, αλλά όπως και να το κάνουμε ένα υπουργείο το οποίο μάλλον δεν πρέπει να μείνει ακέφαλο για ένα μήνα. Γι’ αυτό, λοιπόν, στο τόσο σημαντικό υπουργείο επελέγη για υπηρεσιακή υπουργός μια γυναίκα η οποία, αποδεχόμενη την υπουργοποίησή της, ξεκαθάρισε πως δεν θα αφήσει το γάμο να πάει για πουρνάρια. Είπε δηλαδή ορθά κοφτά πως έχει κάποιες συναυλίες για τους ομογενείς των ΗΠΑ και του Καναδά τις οποίες δεν πρόκειται να αναβάλει αλλά διαβεβαίωσε πως στον ελεύθερο της χρόνο είναι διαθέσιμη να κάνει την υπουργό του πιο σημαντικού τομέα της ελληνικής οικονομίας. Κάποιος μπορεί να πει πως όλα αυτά δεν έχουν και τόση σημασία, αν σκεφτούμε πως μιλάμε για μια καλλιτέχνη η οποία –κατά δήλωσή της– έχει την Ελλάδα μέσα της, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με δυνατό καθαρτικό ή με μια βεντούζα.

Το κερασάκι στην γλυκιά αυτή τούρτα της γελοιότητας είναι πως η συγκεκριμένη τραγουδίστρια έγινε υπουργός με βασικό κριτήριο την επιθυμία του θεσμού Παπάκη Παυλόπουλου. (Όταν αναφέρομαι σε θεσμό δεν εννοώ την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αναφέρομαι στον ίδιο τον Παπάκη ο οποίος είναι ο θεσμός που συμβολίζει την πατροπαράδοτη συνήθεια η ιεράρχηση μιας δημόσιας θέσης να είναι αντιστρόφως ανάλογη των προσόντων που απαιτούνται για την κατάκτησή της.)

Εννοείται πως η υπουργοποίηση της γυναίκας που είχε –αν μη τι άλλο– το σθένος να παραδεχτεί δυο σκυλιά που τρέχανε, δεν είναι από μόνη της αρκετή για την κατάκτηση του χρυσού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Γελοιότητας. Είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμ... ζητώ συγνώμη.... το τελευταίο παράδειγμα δεν είναι πια αυτό. Είναι η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με την οποία ο Αλέξης ο Τσίπρας θα καταργήσει το 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, ένα φόρο τον οποίο ο ίδιος ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε. Βέβαια η επιβολή αυτή έγινε πριν από περίπου ένα μήνα οπότε ζητώ συγνώμη για την παρελθοντολογία.

Όπως καταλαβαίνετε, αν συνεχίσω να προσπαθώ να είμαι επίκαιρος σε ζητήματα γελοιότητας δεν θα τα καταφέρω. Γι’ αυτό θα πάω σε κάτι πιο γενικό: Στον ίδιο τον προεκλογικό αγώνα, ο οποίος δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας Παρθενώνας γελοιότητας και του οποίου τα ντοκουμέντα πιστεύω πως θα θαυμάζουν άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης για χιλιάδες χρόνια. Ξαναεξηγώ: Τα δυο μεγάλα κόμματα αφού συμφώνησαν σε ένα τρίτο μνημόνιο, επειδή διαφορετικά θα καταστρέφονταν η χώρα, συναγωνίζονται για το ποιο θα τηρήσει τους λιγότερους από τους όρους της συμφωνίας. Η αντιστοιχία είναι να έχεις πρόβλημα πάχους, να πας σε 4-5 γιατρούς και όλοι να σου λένε πως αν δεν κόψεις τα λίπη θα πεθάνεις και όταν έρχεται η ώρα να διαλέξεις αυτόν που θα σε παρακολουθεί να κάνουν πλειστηριασμό στις φέτες μπέικον που θα σου επιτρέπουν να τρως καθημερινά. Από την άλλη, αν δεν δίνεις δεκάρα αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, οι γιατροί πολύ καλά κάνουν και θα κάνουν ακόμα καλύτερα αν, εκτός από τα μπέικον, σου τάξουν δίαιτα και με 10 πιτόγυρα τη μέρα. Σε αυτή την περίπτωση ζωή σε λόγου μας και μπράβο τους.

Υ.Γ. Για το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν θέλω να πω κάτι καθώς δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ ούτε με τους πιστούς ούτε με τους ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας. Εξάλλου ζηλεύω πολύ τους πιστούς θρησκειών και ιδεολογιών, καθώς καταλαβαίνω πόσο ανακουφιστικό είναι να έχεις μια πίστη ή μια ιδεολογία να σε γλιτώνει από τις βασανιστικές διαδικασίες της σκέψης και της ενασχόλησης με την πραγματικότητα.