Χρειάζονται συνήθως δεκαετίες για να αξιολογηθούν σωστά τα ιστορικά γεγονότα. Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι ακόμα δεν μπορούμε να κάνουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση του 1981. Αν υπάρχει κάτι θετικό μέσα στην ατυχία μας αυτή την περίοδο είναι ότι ο χρόνος έχει πυκνώσει τόσο πολύ, ώστε μέσα σε λίγα χρόνια, ακόμα και σε μήνες, όλα δοκιμάζονται, όλα αποκαλύπτονται. Οι προθέσεις, η αξιοπιστία, οι προτάσεις του καθένα. Τώρα ξέρουμε. Γιατί δεν έχουμε ακούσει απλώς διακηρύξεις και ωραία λόγια, έχουμε δει το έργο και στην πράξη, ξέρουμε τι έλεγε και τι έκανε σε κάθε φάση, κάθε πολιτικός, κάθε δημοσιογράφος, κάθε δημόσια φωνή. Και μπορούμε να κρίνουμε.
Ένα μέσον ενημέρωσης είναι χρήσιμο όταν μεταδίδει πληροφορίες, όταν ερμηνεύει σωστά την πραγματικότητα. Η ATHENS VOICE κατηγορήθηκε πολύ αυτά τα χρόνια γιατί δεν ακολούθησε το κυρίαρχο ρεύμα, δεν συμβάδιζε με το κυρίαρχο αφήγημα που οικοδόμησε όλος ο παλιός κόσμος από το ένα ως το άλλο άκρο, με στόχο να διασώσει το χρεοκοπημένο σύστημα, να αποκρούσει τις αλλαγές, να διατηρήσει τα προνόμιά του. Όμως, σήμερα, τετραπλάσιοι πολίτες εμπιστεύονται την ATHENS VOICE για την ενημέρωσή τους κάθε μέρα, απ’ ό,τι στην αρχή αυτής της κρίσης. Υπάρχουν μέρες που πάνω από 400.000 άνθρωποι επιλέγουν την ηλεκτρονική athensvoice, μισό εκατομμύριο είναι η Athens Voice κοινότητα στα social media. Αν συμβαίνει αυτό είναι γιατί στην πορεία αυτών των χρόνων κριθήκαμε όλοι. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επαληθεύτηκε από όσα επίμονα υποστηρίζαμε.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μια νεανική και ανεξάρτητη εφημερίδα δεν είχε κανένα λόγο να υπερασπίσει ένα χρεοκοπημένο μοντέλο. Κρατισμός, κομματικές επιχειρήσεις, κρατική γραφειοκρατία, πελατειακές σχέσεις, συντεχνιακά προνόμια, κρατικός συνδικαλισμός, μικρός και μεγάλος παρασιτισμός. Αυτή ήταν η παλιά Ελλάδα, η Ελλάδα που χρεοκόπησε. Κι αυτό το σύστημα προσπαθούν να συντηρήσουν κατηγορώντας την Ευρώπη, τους ξένους, τον πλανήτη ολόκληρο, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Μέσα σε 7 μήνες κατέρρευσε μια ακόμη κυβέρνηση. Ήταν γνωστό από την αρχή. Σ’ αυτές τις σελίδες διαβάζατε ότι η πρόσκρουση του Σύριζα με την πραγματικότητα θα είναι ακόμα πιο σφοδρή απ’ ό,τι των άλλων κομμάτων. Γιατί η απόστασή του από το σύγχρονο κόσμο, η υποστήριξή του σε ένα ακόμα πιο παρωχημένο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης το οποίο έρχεται από το 1970, θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες διαψεύσεις και αποτυχίες.
Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 73% των πολιτών απαντά ότι δεν τους εκφράζει το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Έπρεπε να χαθούν 5 χρόνια, να περάσουν όλα τα κόμματα από την κυβέρνηση, να επικρατήσει κάθε ανορθολογική φωνή, κάθε καραγκιόζης του περιθωρίου, κάθε συμμορία «επενδυτών της δραχμής» για να αγοράσουν φτηνά τη χώρα, πριν φτάσουμε στο σημείο που οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες με μνημόνια έφτασαν από την πρώτη βδομάδα;
Είναι εύκολο να επιρρίψουμε άλλη μια φορά τις ευθύνες στους καινούργιους που «μας ξεγέλασαν» τώρα κι αυτοί με τη σειρά τους. Είναι εύκολο να καταφύγουμε σε ακόμα πιο ανορθολογικές λύσεις, στην παραίτηση, στις λύσεις του χαβαλέ. Όλοι ίδιοι είναι, όλοι μας κοροϊδεύουν. Δεν είναι ίδιοι και μας κοροϊδεύουν γιατί εμείς θέλουμε να κοροϊδευόμαστε. Αυτή την περίοδο πρέπει όλοι να κοιτάξουμε ξανά γύρω μας και μέσα μας. Τώρα γνωριζόμαστε όλοι. Είμαστε μικρός τόπος. Ξέρουμε τους απατεώνες, ξέρουμε αυτούς που έχτισαν πολιτικές, επιχειρηματικές, μιντιακές καριέρες με όπλο την εξαπάτηση, το εμπόριο μίσους. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αντικρίσουμε κατάματα και τους εαυτούς μας. Πώς μια κοινωνία τόσο εύκολα παρασύρθηκε στην πνευματική οκνηρία, στην κοινωνική μνησικακία, στο κυνήγι μαγισσών, στη λατρεία του μίσους και της βίας; Αν δεν αντιμετωπίσουμε τους εαυτούς μας θα είναι πάντα ανοιχτό το πρόβλημα, θα είμαστε πάντα μια κοινωνία έτοιμη για εθνική αυτοκτονία.
Ο τυχοδιωκτισμός του πολιτικού συστήματος εξακολουθεί να δημιουργεί αδιέξοδα. Το ολέθριο δημοψήφισμα οδήγησε τη χώρα στην ασφυξία με μόνο σκοπό να καταστήσει το λαό συνένοχο σε αδιέξοδες πολιτικές. Για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο θα οδηγηθούμε ξανά στις κάλπες. Από πέρυσι το φθινόπωρο που άρχισαν πάλι οι πολιτικές αναταράξεις, η χώρα πρακτικά δεν λειτουργεί. Τα αποτελέσματα θα τα αντικρίσουμε αυτό το φθινόπωρο οδυνηρά. Χάσαμε ένα χρόνο, γυρίσαμε πίσω 3 χρόνια στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ξανά στην ύφεση και την ανεργία, απλώς για να προσγειωθεί ο Σύριζα στην πραγματικότητα.
Ακόμα οι πολιτικές δυνάμεις δεν λένε όλη την αλήθεια. Ακόμα εκπέμπουν διφορούμενα μηνύματα, μιλάνε διπλή γλώσσα, προσπαθούν να διασωθούν, αδιαφορούν για την οικονομία που καταστρέφεται καθημερινά, θυσία στα κομματικά παιχνίδια εξουσίας. Μετά από 5 χρόνια αδιέξοδων προσπαθειών, είμαστε ένα μοναδικό παράδειγμα ευρωπαϊκής χώρας του 2015 που στις εκλογές συναγωνίζονται 4 κομμουνιστικά και μετακομμουνιστικά κόμματα, ένα νεοναζιστικό, ένα-δυο ακροδεξιά και ένα της πλάκας. Οι εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου δεν θα είναι οι τελευταίες, σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλες. Νέα αδιέξοδα θα δημιουργηθούν, νέες συνεργασίες θα ακολουθήσουν μέχρι να γίνει η απομυθοποίηση πλήρης και η κατεδάφιση των ψευδαισθήσεων οριστική.
Έπειτα ίσως θα μιλάμε σαν άνθρωποι, θα ξέρουμε πια ότι η αντιμνημονιακή απάτη ήταν το κόλπο του συστήματος για να προστατεύσει τα προνόμια των ισχυρότερων. Ότι το ζητούμενο δεν είναι, δεν ήταν ποτέ, να αρνηθούμε την πραγματικότητα, να αμφισβητήσουμε τη χρεοκοπία μας. Αλλά να αποφασίσουμε τι δαπάνες θα μειώσουμε, ποιους θα προστατέψουμε και ποιοι θα πληρώσουν. Στην πρώτη πενταετία, όλα τα κόμματα προσποιήθηκαν ότι υπάρχει μόνο μια επιλογή: Μνημόνιο ή όχι μνημόνιο. Και κατέληξαν –όλα– στα μνημόνια των φόρων και των μειώσεων μισθών και συντάξεων. Άλλαζε η «ένταση αντίστασης» στην Ευρώπη. Το περιεχόμενο των μνημονίων κανείς δεν το αμφισβήτησε. Λες και δεν υπήρχε άλλη πολιτική μείωσης των ελλειμμάτων εκτός από τους φόρους για τη διατήρηση του πελατειακού κράτους. Οι εκλογές δεν θα φέρουν τη λύση γιατί ακόμα δεν έχει τεθεί κυρίαρχα αυτό το δίλημμα: Ποιο μνημόνιο. Ίσως όμως είναι οι τελευταίες εκλογές που κυριαρχούν τα παλιά διλήμματα και το παλιό πολιτικό προσωπικό.
9°
