«Όλα τα καταλαβαίνω, όλα τα καταλαβαίνω / κι όμως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω» τραγουδούσε τη δεκαετία του 1970 η Ρίτα Σακελαρίου σε στίχους της Αντιόπης Μπατσαλιά.
Και το τραγούδι συνέχιζε: «Πιο καλά με παρωπίδες, παρά φως μου να σε χάσω». Την τακτική αυτή είχε υιοθετήσει η Μαρίνα, η σύζυγος σε ένα παλιό ανέκδοτο, που είχε αποδεχτεί την ύπαρξη της ερωμένης, αφού δεν είχε τη δύναμη να χωρίσει.
Ένα βράδυ η Μαρίνα και ο άντρας της βρέθηκαν με παρέα σε ένα κέντρο διασκέδασης και βλέπουν να διασκεδάζει ένας γνωστός τους με την δική του ερωμένη. Και τότε η Μαρίνα λέει γεμάτη ικανοποίηση: «Τι χάλια που είναι η δικιά τους, ενώ η δικιά μας είναι κούκλα».
Κάπως έτσι τα non papper της κυβέρνησης - που παρουσιάζονται αυτούσια και ασχολίαστα στα περισσότερα ΜΜΕ - υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο που συμφώνησαν είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Για μια ακόμη φορά πανηγυρίζουν για τη μείωση της απαίτησης των δανειστών για το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Όμως απαίτηση αυτή προσαρμόστηκε χαμηλότερα λόγω της οικονομικής καταστροφής των προηγούμενων μηνών.
Θα πρέπει να το ξαναπούμε: με ανάπτυξη κοντά στο 3% μπορούσε ο προϋπολογισμός να παρουσιάσει μεγαλύτερα πλεονάσματα. Τώρα που η ύφεση μπορεί να ξεπεράσει το 3% το πλεόνασμα εξαφανίζεται. Γι' αυτό λαμβάνονται μέτρα λιτότητας, γι' αυτό αυξάνονται τόσο πολύ οι φόροι. Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν υπήρχε στο τραπέζι καμία άλλη αύξηση φόρου εκτός από την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά και στις διανυκτερεύσεις. Αντίθετα, θα παρέμενε η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και η μείωση της έκτακτης εισφοράς.
Σύμφωνα με το νέο μνημόνιο - που προσυπογράφει και η κυβέρνηση - η ύφεση προβλέπεται θα συνεχιστεί και το 2016 για το οποίο στο τέλος του 2014 προβλεπόταν ανάπτυξη πάνω από 3%. Αυτό σημαίνει λιγότερες δουλειές, μεγαλύτερη ανεργία και λιγότερα έσοδα για το κράτος, που θα αναπληρωθούν με τους φόρους που επιβάλλονται.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα μειώνουν την επιβάρυνση από το χρέος και η Ελλάδα τα πετύχαινε (έως 4,9% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την Eurostat) για οκτώ συνεχόμενα χρόνια, από το1994 έως και το 2002.
Για χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορούσε τα μνημόνια ότι αυξάνουν το χρέος. Τότε το χρέος ανέβαινε από τα ελλείμματα και ελάχιστα από τους τόκους. Τώρα ο ίδιος το αυξάνει απότομα και αναίτια. Αυτό που πραγματικά πετυχαίνει η κυβέρνησή του είναι περισσότερη λιτότητα για μικρότερο αποτέλεσμα.
Το κυβερνητικό non papper εμφανίζει σαν επιτυχία ότι θα μας δώσουν 86 δισ. νέα δάνεια. Από τα 86 δισ. που θα χρειαστούμε, ένα μέρος θα πάει για την εξόφληση δανείων. Το υπόλοιπο είναι νέο χρέος που θα προστεθεί στο παλιό. Είναι χρέος του Τσίπρα.
Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν υπήρχε ανάγκη για ανακεφαλαίωση των τραπεζών, τώρα χρειάζονται μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια. Η έμπνευση του δημοψηφίσματος θα στοιχίσει στο δημόσιο ταμείο αρκετές δεκάδες δισ. πέρα από αυτά που κόστισαν στην πραγματική οικονομία τα δημαγωγικά κόλπα του ΣΥΡΙΖΑ.
Καμιά κυβέρνηση δεν θέλει τα μνημόνια. Όλες προτιμούν να μοιράζουν χρήματα, αντί για περικοπές και φόρους. Ανεξάρτητα από τις δικές τους ευθύνες, οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν τα προηγούμενα μνημόνια το έκαναν μέσα σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και μεγάλων ελλειμμάτων, που δεν άφηναν πολλά περιθώρια.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε πρωτόγενες πλεόνασμα και μια οικονομία σε ανάπτυξη και κατάφερε σε ένα εξάμηνο να ξαναφέρει την ύφεση και να εξαφανίσει το πλεόνασμα.
Η έπαρση με την οποία περηφανεύεται για τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εφαρμογή της μεθόδου του Γκέμπελς «πες πες ψέματα, στο τέλος όλο και κάτι θα μείνει».
Δεν υπάρχει, όμως, πιο εύστοχο σχόλιο για τα τραγελαφικά που ζούμε από το σκίτσο του Αρκά που λέει: «Ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή, η οποία δεν θα ερχόταν αν δεν κυβερνούσε».
