«Ανεπαισθήτως»

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ.Π. Καβάφης

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύμβατος με κάθε τι ευρωπαϊκό. Η συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη προϋποθέτει την αποδοχή και την τήρηση κάποιων κανόνων: κυρίως, ανοιχτή οικονομία, περιορισμένη κρατική παρέμβαση και δημοσιονομική εγκράτεια. Η συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προϋποθέτει επίσης την αποδοχή και την τήρηση κάποιων κανόνων: δημοκρατία, σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα, αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν εξέφραζε θέσεις ασύμβατες με αυτές τις παραδοχές: «κοινωνικοποίηση» της οικονομίας, μεγάλο παρεμβατικό κράτος, περιορισμός στις ελευθερίες. Όσο το εκλογικό ποσοστό του ήταν χαμηλό, αποτελούσε απλώς ακόμα ένα κόμμα με ακροαριστερές περιθωριακές θέσεις (το άλλο – και πιο ειλικρινές – είναι το ΚΚΕ). Όταν έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας απίστευτα δημαγωγική γλώσσα, ασύστολα ψέματα και μεθόδους προπαγάνδας που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς, οι θέσεις αυτές έγιναν επίσημες θέσεις του ελληνικού κράτους. Πολλοί εξεπλάγησαν όταν συνεργάστηκε με τους ακροδεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες, αλλά σήμερα είναι προφανές ότι αυτή η συνεργασία είναι συνήθως αρμονική, χωρίς εντάσεις και διαφωνίες (μόνη σημαντική διαφοροποίηση ήταν στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια). Διότι τα δύο κόμματα έχουν πολύ περισσότερα κοινά από όσα τα χωρίζουν.

Σήμερα, θεωρείται φυσιολογικό στελέχη της κυβέρνησης να απειλούν δημοσιογράφους (π.χ. ο Παναγ. Κουρουπλής είπε στην Όλγα Τρέμη «Αρκετή ανοχή δείξαμε!», 5/7), να αποχωρούν από εκπομπές όταν δεν τους αρέσουν οι ερωτήσεις (π.χ. ο Παναγ. Λαφαζάνης από το δελτίο του Star, 1/7), να λένε ψέματα ανερυθρίαστα (π.χ. μία μέρα πριν τα capital controls, ο Γ. Σακελλαρίδης διαβεβαίωνε ότι δεν θα επιβληθούν, 27/6). Ο Πρωθυπουργός δεν αντιδρά όταν ο υπουργός Άμυνας αναφέρει ότι "ο στρατός διασφαλίζει τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας" (2/7).

Αποδεχθήκαμε τη διοργάνωση ενός καθ’όλα προβληματικού, ανέντιμου δημοψηφίσματος, με ένα ερώτημα εν μέρει στα αγγλικά, για δημοσιονομικό θέμα επί πρότασης που δεν υπάρχει, εντός τόσο ασφυκτικού χρονικού περιθωρίου που προκάλεσε ανακοίνωση του Συμβουλίου της Ευρώπης, με εκ των υστέρων στρέβλωση των κανόνων εκπροσώπησης των πλευρών στα ΜΜΕ (ώστε να μην συνδεθεί η κυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή). Περάσαμε στα ψιλά τα συγχαρητήρια προς την κυβέρνηση των μεγαλύτερων αρνητών της Ευρωπαϊκής ιδέας και μερικών δικτατόρων για το αποτέλεσμα. Και βλέπουμε την προσπάθεια φίμωσης δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, την οποία η αντικειμενική Αυγή παρουσιάζει με τίτλο "Πρώτες 9 διώξεις κατά δημοσιογράφων"! (η υπογράμμιση δική μου, 7/7)).

Υπομένουμε στωικά τις κλειστές τράπεζες, μία κατάσταση που μας βγάζει de facto εκτός Ευρωζώνης - έστω και (ελπίζω) προσωρινά. Δεχόμαστε μαθήματα ηθικής από αυτούς που έχουν διορίσει όλο τους το σόι στο Δημόσιο, που έχουν τεράστιες περιουσίες ασφαλείς στο εξωτερικό, που μας προσβάλουν καθημερινά με τη στάση και τις δηλώσεις τους (βλ. δηλώσεις του κ. Φίλη για τα 300 ευρώ, 25/5, και τα μακαρόνια, 24/6, ή του κ. Βαρουφάκη για τις ουρές στα ΑΤΜ που δεν του αρμόζουν, 2/7).

Δεν μπορώ να φανταστώ τόση ανοχή από τους πολίτες στο ψέμα, την ανικανότητα και την εξαπάτηση για κανένα άλλο πολιτικό κόμμα και κυβέρνηση. Η μόνη ευρεία αντίδραση ήταν συμφιλιωτική: στην αρχή «να στηρίξουμε όλοι μαζί την εθνική προσπάθεια» και αργότερα «όχι στον διχασμό», «και αύριο όλοι μαζί θα είμαστε», και άλλα τέτοια καλοπροαίρετα. Η αντιπολίτευση, εκτός λίγων μεμονωμένων στελεχών, έχει λουφάξει – μέχρι που παρείχε «συναίνεση» μετά το δημοψήφισμα στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης.

Έχουμε συνηθίσει και έχουμε υποταχθεί στη μοίρα μας. Βλέπουμε απαθείς την προσπάθεια απομάκρυνσης από την ευρωπαϊκή μας οικογένεια και προσέγγισης με διάφορα ανελεύθερα καθεστώτα. Βαδίζουμε πλησίστιοι στη διεθνή οικονομική, πολιτική και κοινωνική απομόνωση. Διολισθαίνουμε «ανεπαισθήτως» στον ολοκληρωτισμό.

Ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ έχουν αντιληφθεί ακριβώς με ποιους έχουν να κάνουν στην ελληνική κυβέρνηση. Στην παρέμβασή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στη συζήτηση για την Ελλάδα στις 7/7, ο πρόεδρος της ομάδας του ALDE, Γκυ Φερχόφσταντ, ένας ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είπε για πολλοστή φορά ότι αναμένει από τον κ. Τσίπρα «μία πλήρη λίστα μεταρρυθμιστικών προτάσεων, όχι λογιστικών μέτρων […] τερματισμό του πελατειακού κράτους […] μείωση του μεγέθους του Δημοσίου […] αποχώρηση του Δημοσίου από τον τραπεζικό κλάδο […] και άνοιγμα των αγορών...». Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και διάφοροι διεθνείς αναλυτές, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και σχολιαστές, όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες από τις δημοσιεύσεις και τις δημόσιες παρεμβάσεις τους. Τα ίδια έλεγαν και οι διατελέσαντες υπουργοί οικονομικών διαφόρων πρώην κομμουνιστικών χωρών, που συμμετείχαν στο πρόσφατο «Έκτακτο Οικονομικό Συνέδριο» για την Ελλάδα (19/5).

Κανείς από αυτούς δεν έχει καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν μπορούν να κάνουν καμία από τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα σήμερα, αναφορικά με την οργάνωση της οικονομίας της. Και σίγουρα κανείς δεν έχει καταλάβει ότι οι Έλληνες, με την ψήφο μας, φέραμε στην εξουσία ένα νέο-κομμουνιστικό κόμμα που δεν ανέχεται τη δημοκρατία, με αναφορές στη σοβιετική Ρωσία, τη Βενεζουέλα του Μαδούρο και την Κούβα του Κάστρο και του Τσε. Με πρωθυπουργό που έχει εκφράσει τον θαυμασμό του για τη σκέψη του Μάο και που αποκαλεί όσους ψηφίζουν αντίθετα από εκείνον «συνενόχους» των δανειστών.

Και δεν μπορούν να το καταλάβουν, επειδή όλα αυτά είναι εντελώς ασύμβατα με την Ευρώπη. Γι αυτό η σημερινή κυβέρνηση μας οδηγεί εκτός.

ΥΓ. Και τα κοινοβουλευτικά κόμματα του λεγόμενου φιλοευρωπαϊκού τόξου αντιδρούν στις δεσμεύσεις που συνεπάγεται η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στην Ευρωζώνη, κανενός όμως η απόσταση δεν είναι αγεφύρωτη και τόσο ακραία όσο των κομμάτων της συγκυβέρνησης.