Αυτή τη Δευτέρα όλοι στους δρόμους

Ήμουν μάλλον διστακτικός πριν τη συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης στο Σύνταγμα. Καταρχήν θεωρούσα πως δεν θα είχε συμμετοχή. Είναι γνωστό πως σε αυτή τη χώρα είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να μαζέψεις κόσμο αν δεν έχεις πλάι σου κάποιο κόμμα ή φορέα. Ωστόσο, όταν είδα τη μαζική προσέλευση στο event του Facebook ψυλλιάστηκα πως κάτι καλό θα μπορούσε να βγει και αναθεώρησα.

Πήγα, λοιπόν. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ο συνολικός αριθμός των διαδηλώσεων που έχω συμμετάσχει είναι αυστηρά μονοψήφιος. Δυο-τρεις πορείες για το Πολυτεχνείο όταν ήμουν έφηβος, δυο πορείες για τον Ολυμπιακό (αχ, ευτυχισμένες μέρες…) στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μία κατά του ρατσισμού, οργανωμένη από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα προ διετίας.

Ναι, υπήρξαν πράγματα που δεν μου άρεσαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις η γραφικότητα ξεχείλισε. Δεν μου άρεσαν τα πλακάτ (sic) με συνθήματα κάποιες φορές αφελή, άλλες ενοχλητικά. Δεν μου άρεσαν κάποια νεοφιλελεύθερα μοτίβα που επαναλαμβάνονται τα τελευταία χρόνια, όπως η συλλήβδην δαιμονοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων ή του συνδικαλισμού. Υπήρξε ένα σχετικό αντιαριστερό ρεύμα, άστοχο κατά τη γνώμη μου αφού, όπως έχω πει εκατοντάδες φορές, δεν θεωρώ την κυβέρνηση των Συριζανέλ αριστερή κυβέρνηση. Προφανώς υπάρχουν σε αυτή σταλινικοί, υπάρχουν όμως και ακροδεξιοί, εθνικιστές, αλλά και απολιτίκ αρριβίστες. Και, φυσικά, αναγκάστηκα να διαδηλώσω πλάι σε άτομα με τα οποία με χωρίζει ιδεολογική άβυσσος, κάποια από τα οποία μάλιστα απλώς ήθελαν να «καπελώσουν» την όλη προσπάθεια για προσωπικό όφελος. Τι να κάνουμε όμως… Δεν μπορούμε να επιβάλουμε face control σε μια διαδήλωση.

Πέρα από όλα αυτά, πάντως, επέστρεψα ευχαριστημένος σπίτι. Ένιωθα πως επιτέλους έγινε το πρώτο βήμα. Πως όλοι εμείς (η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) που πιστεύουμε πως η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη (χωρίς αυτό να σημαίνει πως η σημερινή είναι η Ευρώπη που θέλουμε) αποφασίσαμε επιτέλους να αντιδράσουμε. Να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί. Την Πέμπτη κανείς δεν διαδήλωσε υπέρ της λιτότητας. Η πιο σκληρή και απάνθρωπη λιτότητα θα προκύψει αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Την Πέμπτη δεν διαδήλωσαν «νεοδημοκράτες». Διαδήλωσαν Έλληνες πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας τους, το μέλλον των δικών τους ανθρώπων, το δικό τους μέλλον. Την Πέμπτη δεν διαδήλωσαν άτομα που βγάζουν πάνω από 200.000 ευρώ το χρόνο (όπως υπαινίχθηκε ο κύριος Πετράκος). Προσωπικά, αν έβγαζα τόσα θα μάζευα τα μπογαλάκια μου, θα πήγαινα να ζήσω στα Λονδίνα και τα Βερολίνα και από εκεί θα έλεγα στον ελληνικό λαό πόσο ωραία θα τα περνάει με τη δραχμούλα.

Η επιτυχία της συγκεκριμένης συγκέντρωσης, όμως, φάνηκε και από κάτι άλλο. Από τη λύσσα με την οποία καταπολεμήθηκε από τους «φιλοκυβερνητικούς». Δεν μιλάω φυσικά για το αναπόφευκτο, σε τέτοιες περιπτώσεις τρολάρισμα (και εδώ θα ήθελα να καταδικάσω απερίφραστα το πρωτοφανές διαδικτυακό λιντσάρισμα που δέχτηκε η νεαρή δημοσιογράφος της Αυγής, Νατάσσα Γιάμαλη, για ένα αμιγώς χιουμοριστικό κείμενο που και εγώ προσωπικά βρήκα άκρως διασκεδαστικό), αλλά για την πρωτοφανή επίθεση που εξαπολύθηκε από βουλευτές, δημοσιογράφους και τους γνωστούς ιντερνετικούς κάφρους με απειλές, στοχοποιήσεις και διασπορά ψευδών ειδήσεων, πολλές φορές σε προσωπικό επίπεδο και σε βάρος (και) ανώνυμων διαδηλωτών. Αποκορύφωμα η εσπευσμένη οργάνωση φιλοκυβερνητικής διαδήλωσης την Κυριακή το βράδυ. Ανατριχίλα προκάλεσε δε η ενέργεια συγκεκριμένων, δήθεν σατυρικών site να στείλουν φωτογράφους μέσα στη διαδήλωση, να φωτογραφίσουν διαδηλωτές και μετά να ανεβάσουν τις φωτογραφίες στο ίντερνετ καθώς και η έκκληση από σελίδες και site που ελέγχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ για αντισυγκέντρωση το βράδυ της Δευτέρας. Δηλαδή οι χαφιέδες και οι παρακρατικοί του 21ου αιώνα δηλώνουν «αριστεροί»;

Αυτή τη Δευτέρα οργανώνεται δεύτερη διαδήλωση υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. Στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα. Αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Είναι σημαντικό ο κόσμος να είναι περισσότερος. Διπλάσιος, τριπλάσιος, τετραπλάσιος από αυτόν της Πέμπτης. Το αίτημα αυτής της διαδήλωσης δεν είναι φυσικά μια άνευ όρων παράδοση της χώρας σε ένα σκληρό μνημόνιο, αλλά να πείσει επιτέλους ο Αλέξης Τσίπρας Έλληνες και ξένους πως και αυτός θέλει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα, πως ο ίδιος θα εργαστεί για να υπάρξει συμφωνία, πως η θέση της Ελλάδας στην Ε.Ε. θα εξασφαλιστεί μια για πάντα. Πως έχει καταλάβει πως το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο και όχι στη Μόσχα και το Καράκας και πως δεν σκοπεύει να πέσει θύμα ψευτομαρξιστικών εμμονών και «ψεκασμένων» αφελειών. Όλα αυτά ο Τσίπρας πρέπει να τα κάνει άμεσα γιατί πλέον δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χρήμα. Και η δυναμική παρουσία όλων μας αυτό το βράδυ της Δευτέρας θα του ξεκαθαρίσει πως δεν έχει άλλη επιλογή.