Κάτω τα χέρια από τον Μαζώ!

Έχει ή δεν έχει ψυχολογικά ο Μαζώ, είναι ένας μοναδικός καλλιτέχνης. Και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με περισσότερη ευγένεια οι μοναδικοί καλλιτέχνες, όπως και τα μοναδικά άτομα. Όπως και οι άνθρωποι γενικά, από τους συνανθρώπους μας.

Τους διάβασα όπως όλος ο κόσμος τους τρομαχτικούς τίτλους για τον Μαζώ, αν και δεν κάθισα να παρακολουθήσω τι λένε/κάνουν/δείχνουν στις πρωινές εκπομπές: όχι μόνον επειδή έχω ιδίαν άποψη, που έχω, αλλά κυρίως επειδή δεν θέλω να μπω σε αυτό το τριπάκι, του κουτσομπόλη θεατή. Δε θέλω να παίρνει το αυτί ή το μάτι μου κακίες, αρνητικά σχόλια, ειρωνικά, σαρκαστικά, ή κακά πράγματα για ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει, πόσο μάλλον για ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Όχι ότι είμαι κολλητή με τον Μαζώ, καμία σχέση. Του έχω κάνει συνεντεύξεις για περιοδικά, δύο φορές, μία στην αρχή και μία στη μέση της καριέρας του. Ο κάθε καλλιτέχνης ξέρει ότι σε μια συνέντευξη μπορεί να δείξει όποιον από τους πολλούς εαυτούς του θέλει, κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά: ο/η δημοσιογράφος με ανακούφιση δέχεται τον προσφερόμενο εαυτό χωρίς να ψάξει παραπέρα εκδοχές, επειδή έχει ένα σωρό δουλειές για να τα βγάλει πέρα και μια ώρα στη διάθεσή του μόνο, να πάρει μάνι-μάνι τη συνέντευξη και να γυρίσει σπίτι του να τη γράψει. Ο Μαζώ και τις δύο φορές μου είχε φανεί συμπαθητικός, όχι ψωνάρα, και όσο χρειάζεται ειλικρινής: τρία πράγματα που εκτιμάω πολύ σε κάθε καλλιτέχνη.

Μετά έμαθα από αγαπημένο φίλο μου ότι σε διάστημα μεγάλης οικονομικής στενότητας, πήγαινε μια φορά τη βδομάδα στο μαγαζί που τραγουδούσε τότε ο Μαζώ και του έδινε «από κανένα πεντακοσάρικο ή και χιλιάρικο, για να τη βγάλει». Είχαν υπάρξει συνεργάτες πριν από χρόνια αλλά δεν ήταν ποτέ κολλητοί, ο φίλος μου μέσα σε πανικό είχε στείλει ένα γραπτό μήνυμα στον καλλιτέχνη, ότι πνίγεται, κι ο καλλιτέχνης ανταποκρίθηκε με αυτόν τον γενναιόδωρο, απλόχερο τρόπο…

Το αναφέρω πληροφοριακά. Ο μπαμπάς μας έλεγε ότι τα λεφτά είναι ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις το ποιόν των ανθρώπων. Και είχε δίκιο: αν σε ρίξει, σε κλέψει ή επίσης αν αδιαφορήσει για σένα κάποιος όταν είσαι σε μεγάλα ζόρια, ξέρεις από κει και μετά με τι άτομο έχεις να κάνεις. Η κίνηση του Μαζώ προς τον φίλο μου (και όχι κολλητό του) ήταν καθοριστική – έδειξε τι είδους άτομο ήταν, εκτός συνεντεύξεων και δημοσίων σχέσεων, μάλιστα στα μουλωχτά, χωρίς να το πει σε κανέναν.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί λυπάμαι που γράφονται και λέγονται τόσες κακίες για τον Μαζώ. Δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που μην έχει αυτό που λέμε «ψυχολογικά προβλήματα», και κανέναν άνθρωπο στον γενικότερο χώρο της καλλιτεχνίας, που να μην είχε, και έχει, δαίμονες. Δεν έχω ιδέα τι έπαιξε με μέλη της οικογένειάς του, με οικονομικά θέματα, με προσωπικά τους. Απλώς καταθέτω την εντύπωσή μου για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη: είναι ιδιαίτερη φωνή, έχει απογειώσει ένα σωρό τραγούδια, έχει σταμπάρει τις δεκαετίες με τις επιτυχίες του. Δεν έκανε ποτέ σκέρτσα, για να βγει σε πρωινές εκπομπές, δεν είπε ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν, δεν φέρθηκε άσχημα (από όσο ξέρουμε) και δεν επεδίωξε τη δημοσιότητα πέρα από όσο ήταν απαραίτητο για να προωθήσει τα τραγούδια του, ή τα μαγαζιά στα οποία τραγουδάει. Και είναι ένα καλό άτομο. Εκτός από καλός, ιδιαίτερος, χαρισματικός καλλιτέχνης.