Γιατί είμαστε όλοι θυμωμένοι; Η ανατροφή των Ελλήνων, οι προσδοκίες τους και η πραγματικότητα.
Στις έρευνες που μετρούν τις διαθέσεις της κοινωνίας, τα ποσοστά των συμπολιτών που δηλώνουν «θυμωμένοι» αυξάνονται. Αλλά και χωρίς τις έρευνες μπορεί κανείς εύκολα να το διαπιστώσει στα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης και γύρω του (ευτυχώς εκεί λιγότερο από ό,τι στα διαδικτυακά φεστιβάλ ανοησίας). Οι Έλληνες είναι «θυμωμένοι» και «απογοητευμένοι». Δεν τους αρκεί που ζουν σε μια από τις 40 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη. Δεν τους αρκεί που αν συγκρίνεις το βιοτικό τους επίπεδο με αυτό των γονιών τους είναι σα να συγκρίνεις ένα καινούργιο Σκόντα με ένα παλιό Λάντα (για σύγκριση με την εποχή των παππούδων τους ας την αφήσουμε καθώς υπάρχει χάος). Δεν αρκεί που, παρότι η Ελλάδα χρεοκόπησε, κατάφερε να μη διαλυθεί (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών από τους κατοίκους της). Και καθόλου δεν φταίνε που όλα αυτά δεν τους αρκούν. Και είναι απολύτως λογικό να αισθάνονται θυμωμένοι αφού:
Μεγαλώνουν σαν παρακμιακοί πρίγκιπες, με μια ανατροφή πλήρη δικαιωμάτων και κενή υποχρεώσεων. Από τη νηπιακή ηλικία μαθαίνουν ότι ο κόσμος τούς ανήκει και ότι ο ρόλος των γύρω τους είναι να σπεύδουν να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία τους (ακόμα κι όταν τους επισημαίνουν ότι είναι παράλογη). Γονείς πολύ απορροφημένοι από τους εαυτούς τους και πολύ ανασφαλείς για να βάλουν όρια, μεγαλώνουν μικρούς δικτάτορες οι οποίοι από μικροί μαθαίνουν ότι δικαιούνται τα πάντα (χρήμα, υλικά αγαθά, χρόνο, σπουδές, κι άλλο χρήμα κι άλλα υλικά αγαθά κι άλλο χρόνο κι άλλες σπουδές).
Πάνε σε σχολεία στα οποία το βασικό μάθημα είναι αυτό που σε μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται όχι απλώς να κουραστείς αλλά ούτε καν να προσπαθήσεις για να προχωρήσεις στη ζωή.
Φοιτούν σε πανεπιστημιακές σχολές όπου το μάθημα «δικαιούμαι τα πάντα και δεν έχω καμία υποχρέωση» εξειδικεύεται και ιδεολογικοποιείται.
Ψυχαγωγούνται με σίριαλ και ριάλιτι στα οποία υστερικοί εγωκεντρικοί άνθρωποι τσακώνονται με τους πάντες γύρω τους. «Γλεντάνε» με τραγούδια γεμάτα μιζέρια και γκρίνια. Οι «πολιτιστικές» αναπαραστάσεις της ζωής που τους βομβαρδίζουν από μικρούς είναι γεμάτες «αδικία», «οργή» και θυματοποίηση.
Ενημερώνονται από ακαλλιέργητους δημοσιογράφους, των οποίων ο στόχος δεν είναι να ενημερώσουν αλλά να ικανοποιήσουν τις προκαταλήψεις των τηλεθεατών/ακροατών/αναγνωστών τους. Δημοσιογράφοι οι οποίοι με ευκολία ηρωοποιούν κακοποιούς, θαυμάζουν ισχυρούς ανεξαρτήτως τρόπου απόκτησης της ισχύος τους, κολακεύουν κάθε κακή συνήθεια του κοινού τους και γέρνουν προς όποια πλευρά φυσήξει ο άνεμος.
Βομβαρδίζονται από εξαγγελίες πολιτικών που τους υπόσχονται τα πάντα (που φυσικά θα αποκτηθούν χωρίς καμία προσπάθεια) επειδή δεν αντέχουν στην ιδέα των λίγων (που θα αποκτηθούν με κόπο).
Ακούνε διαρκώς ότι είναι οι κληρονόμοι του πολιτισμού που γέννησε τη Δύση και άρα απαιτούν τη Δύση στα πόδια τους (μην μπορώντας ταυτόχρονα να καταλάβουν ότι αν η χώρα μας δεν λεγόταν Ελλάδα δεν θα είχε σωθεί όσες φορές σώθηκε από τους – επίσης παγιδευμένους στην αρχαιολατρεία– ξένους).
Και μετά από όλα αυτά ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι δεν ζουν σαν πρίγκιπες. Ότι η εξουσία τους δεν έχει πέραση στον πραγματικό κόσμο. Ότι στην πραγματική ζωή κανείς δεν θα τους κάνει το χατίρι επειδή θα μουτρώσουν ή θα κλαψουρίσουν ή θα απειλήσουν και ότι η ζωή έχει και υποχρεώσεις. Πώς να μην απογοητευτούν και πώς να μη θυμώσουν που πρέπει να κουραστούν για να καταφέρουν το οτιδήποτε.
Με λίγα λόγια, όταν είσαι τόσο σπουδαίος, τόσο μοναδικός, τόσο υπέροχος, με τέτοια καταγωγή και είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις για να ζήσεις και δεν έρχονται όλα στο πιάτο σου και το σύμπαν όλο δεν συνωμοτεί για να αποκτήσεις αυτά που θέλεις, είναι να μην είσαι μέσα στον θυμό και την απογοήτευση; Και μπράβο σου.
