Σχόλιο για τον θάνατο του 36χρονου Αντώνη Καργιώτη στον Πειραιά
Ο άνδρας με το άσπρο πουκάμισο και τις επωμίδες έσκυψε και κοίταξε με προσοχή πίσω από τον καταπέλτη ανιχνεύοντας με το βλέμμα του τα τέσσερα πέντε μέτρα που χώριζαν την πρύμνη από το τοιχίο του τσιμεντένιου προβλήτα. Είχε το κουμάντο της μανούβρας βλέπετε. Αντίκρισε το κορμί του Αντώνη να αναδεύεται από την δύναμη της δίνης που προκάλεσαν οι προπέλες, γύρισε και έδωσε την εντολή. Φεύγουμε. Πίσω του και πάνω από τα καταστρώματα ακούγονταν οι φωνές των έντρομων επιβατών. Το πλοίο τράβηξε για την μπούκα του λιμανιού σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Κάποιοι ενημέρωναν από το κινητό τους το Λιμενικό. Βλέπετε, ο μοναδικός εκπρόσωπος του Σώματος στο ντόκο παρέμενε συνειδητά αμέτοχος στο δράμα που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του. Στα Κεντρικά, λίγες εκατοντάδες μέτρα παρά πέρα, κάποιοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται το κακό. Μερικά λεπτά αργότερα ανασυρόταν από τα καφεπράσσινα νερά η σωρός του Αντώνη. Έφερε ένα τραύμα στο κεφάλι από «θλών όργανο» θα διαβάσουμε αργότερα στην ψυχρή αναφορά της νεκροψίας - νεκροτομής. Ο Αντώνης που τον ήξεραν όλοι στον Άγιο Νικόλαο στο Λασίθι, ψυχούλα το παλληκαράκι, πνίγηκε στα θολά νερά, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την στροφή της Δραπετσώνας. Τον είχαν σπρώξει δύο ναύτες και ο Ύπαρχος ή αλλιώς ο αξιωματικός καταστρώματος. Τον ήξεραν πολύ καλά οι διώκτες του. Εδώ και χρόνια πηγαινοερχόταν ο δύσμοιρος. Πάντα με το εισιτήριο στο χέρι. Καλοσυνάτος, χαμογελαστός. Δεν θα πείραζε ούτε μύγα.
Ο καπετάνιος δεν έδωσε σημασία. Έδιωξε τους επιβάτες που τον έψαχναν και μούγκρισε τις γνωστές εντολές του. Έξω από τις Φλέβες έλαβε εντολή να επιστρέψει. Τότε ίσως και να κατάλαβε πώς είχε τελειώσει η κανονική ζωή του. Λίγες ώρες αργότερα θα αντιμετώπιζε την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση και από κοινού, ενδεχομένως και με δόλο. Τι να το κάνεις. Η σκηνή της φρίκης είχε καταγραφεί τόσο ξεκάθαρα από τα κινητά των παρισταμένων.
Η χώρα έπιασε πάτο. Συμπολίτες μας όπως αυτοί οι 4 στο πλοίο για την Κρήτη, έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους συνανθρώπους τους. Χωρίς να το πολυσκεφτούν σπρώχνουν βάναυσα, κακομεταχειρίζονται, απειλούν , σκοτώνουν. Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Η προσωπική τους μιζέρια που τους οδήγησε σε αδιέξοδο; Η εταιρεία στην οποία εργάζονται; Η προσωπική τους φασιστική νοοτροπία; Η κτηνωδία που απορρέει της αμορφωσιάς τους; Η βαρβαρότητα ως κοινότυπο πλέον κοινωνικό χαρακτηριστικό; Αδιαφορώ. Η σκηνή που καταγράφτηκε επί του καταπέλτη του σκάφους καταδεικνύει πώς αυτή η κοινωνία έπιασε πάτο και πώς αποσυντίθεται με ρυθμούς γοργούς. Αν υπάρχει γιατριά θα αναρωτηθείτε αν και είναι κάπως αργά.
Λένε πως οι κοινωνίες αργοπεθαίνουν δηλητηριασμένες από το ίδιο τους το αίμα. Δηλητηριάζονται ακόμη και οι καλύτεροι ακόμη και οι ίδιοι οι «φρουροί» μας. Διαβάζω τον αμείλικτο στίχο:
Τί να σου κάνουν οι ταλαίπωρες παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα το αίμα το φαρμακερό των ερπετών. Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι».«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.
Τα έγραψε ο ποιητής όπως όφειλε. Δεν του έδωσαν σημασία ωστόσο, γιατί ποτέ δεν ακούν τους ποιητές παρά μόνον όταν πιάσουν πάτο.
Ε ναι, λοιπόν. Πολλές φορές οι κοινωνίες έπιασαν πάτο και επανήλθαν. Χρειάστηκαν θυσίες, χρόνος, υπερβολική υπομονή και κυρίως πολύ αίμα. Πάνω απ’ όλα χρειάστηκε να παντρευτούν η συντροφικότητα με την αλληλεγγύη. Δύσκολα πράγματα και απαιτητικά.
σ.σ.: Απόσπασμα από τις «Γάτες του Αι Νικόλα» του Γιώργου Σεφέρη
13°
