Ρεπορτάζ από τον Κήπο του Προεδρικού Μεγάρου με προσκεκλημένους Ουκρανούς πολίτες

Ήταν ξεχωριστή η βραδιά στον Προεδρικό Κήπο προς τιμήν των Ουκρανών που βρίσκονται στην Ελλάδα, περίπου 100 πρόσφυγες σε σύνολο 120 προσκεκλημένων ουκρανικής καταγωγής. H Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και ο γενικός γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας, πρέσβης, Βασίλης Παπαδόπουλος, σκέφτηκαν να στρέψουν εν μέσω καλοκαιριού την προσοχή μας σε μια τραγωδία που τείνει να ξεχαστεί ενώ εξελίσσεται αμείωτη και να μας ευαισθητοποιήσουν υπενθυμίζοντας την ανάγκη να δείξουμε αλληλεγγύη. Και, βέβαια, να τιμήσουν αυτούς τους ανθρώπους και να τους δείξουν ότι η ελληνική πολιτεία δεν τους έχει ξεχάσει.

Οι προσκεκλημένοι και όλοι εμείς πήραμε τις θέσεις μας για να ακούσουμε τις ομιλίες, στο πρώτο κομμάτι της βραδιάς, με τον ήχο από τα τζιτζίκια να είναι εκκωφαντικός. Η αίσθηση, κάπως παράξενη. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε εκδήλωση για την Ουκρανία και το κοινό ήταν οι πρωταγωνιστές αυτού του πολέμου, κυρίως γυναίκες, παιδιά και έφηβοι που αναγκάστηκαν να αφήσουν το σπίτι τους, τους αγαπημένους τους, που ήρθαν σε έναν ξένο τόπο χωρίς τίποτα με την αγωνία αυτών που έμειναν πίσω. Όσα εκφώνησε η ΠτΔ στον λόγο της, και μετά η κ. Αλεξάνδρα Προτσένκο, Πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελληνικών συλλόγων Ουκρανίας, η κ. Μαργαρίτα Αρατζιώνη, επιστήμονας από την Κριμαία, στα ελληνικά, μεταφράζονταν από διερμηνέα στα ουκρανικά. Το πέρασμα από τη μία γλώσσα στην άλλη σε έκανε να συνειδητοποιείς ότι όσα ακούγαμε περιέγραφαν τα ίδια τα βιώματα και τα συναισθήματα των ανθρώπων εκεί. Μια ατμόσφαιρα κατανυκτική σαν να βρισκόμασταν σε πένθιμη τελετή, στη λειτουργία της Σταύρωσης του Χριστού Μεγάλη Πέμπτη ντυμένοι με τα καλά μας ρούχα.

Κανείς δεν μπορεί να έρθει στη θέση τους, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που ζουν. Σκεφτόμουν το κοριτσάκι που είχα δει στο βίντεο, λίγο πριν γίνει στόχος μιας οβίδας που το έστειλε στον τάφο και τη μητέρα του σοβαρά τραυματισμένη στο νοσοκομείο – θα το είχαν δει κι εκείνοι, μαζί με όλα όσα τους λένε καθημερινά οι δικοί τους που βρίσκονται εκεί. Νιώθεις ανήμπορος γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όπως είπε και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου στη μικρή εισαγωγή πριν εκφωνήσει τον λόγο της εξηγώντας μας ποιοι ήταν οι προσκεκλημένοι. Ουκρανοί που φιλοξενούνται σε δομές, στην Κιβωτό του Κόσμου και στα Παιδικά Χωριά SOS, και άλλοι διάσπαρτοι φιλοξενούμενοι ευαισθητοποιημένων πολιτών και οργανώσεων. «Μαζί και κάποιοι Έλληνες πολίτες που έχουν ασχοληθεί προσωπικά και αρκετοί δημοσιογράφοι, γιατί αυτοί μπορούν να αναδείξουν ένα θέμα. Κάπως έτσι σας δίνω μια απλή εξήγηση για το ποιοι είμαστε παρόντες εδώ… Αυτό που θέλαμε είναι αυτή η συμβολική κίνηση να αναδείξει ότι έχουν έρθει αυτοί οι άνθρωποι, είναι εδώ, αν μπορούμε κάτι να τους προσφέρουμε. Γιατί ξέρω ότι υπάρχουν προβλήματα, με ποιον τρόπο μπορούμε να τους βοηθήσουμε;»

Παρατηρούσα τις εκφράσεις τους, ακόμα και των παιδιών τα πρόσωπα ήταν σκοτεινιασμένα, όσο άκουγαν τις ομιλίες. Ο καθένας που βρίσκονταν εκεί κουβαλούσε και μια τραγική ιστορία, και όλοι μαζί έφερναν μέσα τους την αγωνία για την πατρίδα τους που πολεμά να κρατηθεί στη ζωή. Πρώτη μίλησε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Σήμερα, είμαστε εδώ για να τιμήσουμε όλους εκείνους που συνεχίζουν να μάχονται θαρραλέα στις διακεκαυμένες ζώνες του πολέμου, όλους εκείνους που χάθηκαν, μαχητές και άμαχους, που βίωσαν τη βαρβαρότητα, τις εν ψυχρώ εκτελέσεις, τους εκτοπισμούς. Όλους όσους είδαν τη ζωή τους να θρυμματίζεται όπως εσείς, φίλοι Ουκρανοί. Βρίσκεστε εδώ, ξεριζωμένοι από τις εστίες σας, μετρώντας απώλειες, βλέπω όμως στα μάτια σας, παρά την αγωνία και τον σπαραγμό, τη δύναμη που δίνει η βεβαιότητα ότι ο αγώνας σας θα δικαιωθεί. (...) Είμαστε κι εμείς ένας λαός που έζησε την προσφυγιά και τον ξεριζωμό. Έχουμε κοινά ιστορικά βιώματα. Η αλληλεγγύη που αισθανόμαστε για σας δυναμώνει, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται βαθύς σεβασμός για το σθένος με το οποίο αντιστέκεστε σε μια τυφλή, ολοκληρωτική μηχανή, για το ήθος της συλλογικής σας αντίστασης στον εισβολέα. Γιατί σε μια εποχή γενικού εφησυχασμού, εσείς θυμίζετε τι σημαίνει υπερασπίζομαι τον τόπο μου από τον κατακτητή, υψώνω το ανάστημά μου απέναντι στην ωμή βία και τη συμπυκνωμένη σκληρότητα, διεκδικώ κάτι ανώτερο από την ίδια τη ζωή μου.

Μετά μίλησε η κ. Προτσένκο, που έζησε στη Μαριούπολη όλη της τη ζωή.

Η σημερινή βραδιά είναι ιδιαίτερη για τη χώρα μας, την Ουκρανία. Για εμάς είναι μεγάλη τιμή να παραβρισκόμαστε σήμερα εδώ. Εγκάρδια σας ευχαριστούμε, κυρία Πρόεδρε για την υποστήριξη του ουκρανικού λαού από την πρώτες μέρες της ρωσικής εισβολής την οποία έχετε καταδικάσει. Η Ελλάδα άνοιξε την αγκαλιά της για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, ανεξάρτητα από την εθνότητά τους. Εγώ ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας με μεγάλη μου λύπη σας αναφέρω ότι η Ομογένεια της Ουκρανίας έχει διασκορπιστεί σε όλον τον κόσμο. Σήμερα βρίσκονται εδώ εκπρόσωποι του Κιέβου, της Οδησσού, της Μαριούπολης, του Ντνιπρ, του Ζαπορίζια, ο καθένας από εμάς έχει μια ιστορία διάσωσης. Μετά από 20 μέρες που βρισκόμουν σε υπόγειο με έλλειψη νερού και φαγητού, ακούγοντας βομβαρδισμούς και πυροβολισμούς από βαριά όπλα και αεροπλάνα, ποτέ δεν πίστευα ότι θα ξαναδώ την όμορφη και αγαπημένη μας Ελλάδα… Ο πόνος και η ανησυχία μου για τους Έλληνες που έμειναν στα κατεχόμενα, και αυτοί είναι 60% στα ελληνικά χωριά, είναι μεγάλος. Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε ακόμα. Αυτή τη στιγμή έχουν καταργήσει από τα σχολεία μας ό,τι υπήρχε ουκρανικό μαζί με την ελληνική γλώσσα η οποία διδάσκονταν στα ελληνικά χωριά.Έχουν καταστραφεί τα κτίρια τα οποία χτίστηκαν με τη βοήθεια της Ελλάδας και της ελληνικής διασποράς... Ειλικρινά πιστεύω ότι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή δεν θα μας αφήσετε. Όλοι οι πόλεμοι κάποια στιγμή σταματάνε. Και αυτός ο πόλεμος με τον ρωσικό φασισμό κέρδισε τη συμπαράσταση από όλον τον κόσμο. Και εμείς, οι απλοί πολίτες της Ουκρανίας, ονειρευόμαστε μια ενωμένη και ελεύθερη χώρα. Μπορεί να είναι πληγωμένη, ματωμένη, κατεστραμμένη. Αλλά οπωσδήποτε, όπως ο φοίνικας, θα αναγεννηθεί από τις στάχτες.

Τον λόγο πήρε η κ. Μαργαρίτα Αρατζιώνη, επιστήμονας από την Κριμαία, και μάς περιέγραψε επίσης στα ελληνικά πώς βρέθηκε δύο φορές πρόσφυγας μέσα σε 8 χρόνια. Η Ρωσία της στέρησε το σπίτι της το 2014 από την Κριμαία, όπου υπήρξε μάρτυρας της ρωσικής κατοχής – «πολλά ψέματα, όπλα, προπαγάνδα, ψυχολογική βία». Και μετά από το Κίεβο, όπου είχε τότε καταφύγει.

Εκείνη την εποχή στην Ουκρανία υπήρχαν περισσότεροι από 1,5 εκ. εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της Ουκρανίας, από την Κριμαία, το Ντονιέσκ και το Λουγκάνσκ. Μέσα σε 8 χρόνια, δύο φορές πρόσφυγες επειδή θεωρούν τους εαυτούς τους Ουκρανούς ελληνικής καταγωγής και δεν θέλουν να είναι μέρος του ρωσικού κόσμου. … Το 2014 η παγκόσμια κοινότητα δεν τιμώρησε τη Ρωσία για την επιθετικότητά της εναντίον της Ουκρανίας. Όμως το ατιμώρητο κακό πάντα επιστρέφει. Το 2022 ξεκίνησε η δεύτερη φάση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, που είναι ο πόλεμος για το κράτος μας και την ταυτότητά μας. Έχω ακούσει πολλές φορές εδώ στην Ελλάδα ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένας λαός και ότι η Αμερική ευθύνεται για την κατάσταση. Αυτό προσπάθησε να αποδείξει και ο Πούτιν στις ψευδοϊστορικές ομιλίες του, αλλά δεν είναι έτσι. Έχουμε διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες, παραδόσεις, απλώς κάποτε ήμασταν αναγκασμένοι να ζούμε σε ένα κράτος, στη ρωσική αυτοκρατορία και αργότερα στη Σοβιετική Ένωση. Και όλο αυτό το διάστημα οι Ρώσοι προσπάθησαν να υποτιμήσουν και να ταπεινώσουν τον πολιτισμό και την ταυτότητά μας. Σήμερα η Ουκρανία έχει 8 εκ. εσωτερικά εκτοπισμένους και 5 εκ. πρόσφυγες στο εξωτερικό, συνολικά το 1/3 του πληθυσμού της χώρας, ανάμεσά τους εγώ και οι συγγενείς μου. (…) Νομίζω πως κάθε πολίτης Ουκρανός που είναι σήμερα εδώ μπορεί να σας πει για τις απώλειες που βίωσε η οικογένειά του.

Τέλος, η Oleksandra Shilina-Goncharuk, ζωγράφος, ήρθε τον Ιούνιο από την κατεχόμενη Χερσώνα με το μωρό της. Μας περιέγραψε, στα ρωσικά, πώς μπήκαν οι Ρώσοι στην πόλη της, πώς τους τρομοκράτησαν, πώς διέλυσαν τη ζωή τους σε μια μέρα. Και πώς διέφυγε δραπετεύοντας από τους Ρώσους.

Μας απελευθέρωσαν από τα πτυχία μας, την εμπειρία μας, τη δουλειά μας, την ειρηνική μας ζωή. Μου έκλεψαν τη ζωή μου, για να επιζήσω βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα. Εδώ μου έδωσαν στέγη στην Κιβωτό του Κόσμου για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων. Δεν έχω σχέδια, δεν έχω χρήματα να ζω, ζω μόνο με ένα όνειρο: τη νίκη. 

Κοκτέιλ στον Προεδρικό Κήπο

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης περάσαμε στα ενδότερα του Προεδρικού Κήπου, όπου οι σερβιτόροι περιφέρονταν με τα κεράσματα και ένα τρίο του Ωδείου Αθηνών έπαιζε μουσική. Η ζωή μπορεί να το κάνει αυτό, να περνάει από τη θλίψη στη χαρά. Ο Κήπος ζωντάνεψε, οι άνθρωποι σχημάτισαν συντροφιές, άλλοι συναντιούνταν μετά από καιρό, τα παιδιά ξεθάρρεψαν και άρχισαν να παίζουν, κάποιοι έψαχναν την Πρόεδρο να την ευχαριστήσουν και να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες.

Ανάμεσά τους ο Ουκρανός πρέσβης στην Ελλάδα κ. Sergii Shutenko, ο γενικός γραμματέας της Προεδρίας, πρέσβης κ. Βασίλης Παπαδόπουλος, ο πάτερ Αντώνιος που στην Κιβωτό του Κόσμου προσφέρει στέγη, ασφάλεια και θαλπωρή σε εκατοντάδες συνανθρώπους μας από την Ουκρανία, η εικαστικός Βάσια Βανέζη, εθελόντρια υποστηρίκτρια, και η Olia Rychagivska, βασική υπεύθυνη του κέντρου παροχής βοήθειας Οpora που προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες των Ουκρανών που είναι διασκορπισμένοι εκτός δομών (και κάνουν έκκληση για βοήθεια, τώρα που το ενδιαφέρον έχει ατονήσει, ακούω πως η Προεδρία θα τους στέλνει τρόφιμα και βοήθεια ανάλογα με τις ανάγκες). Κάποιοι λίγοι Έλληνες από την κοινωνία των πολιτών που έχουν ασχοληθεί προσωπικά, ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Χρήστος Χωμενίδης, ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, ο Σταύρος Θεοδωράκης, οι δημοσιογράφοι-ανταποκριτές της τηλεόρασης που μετέδωσαν με γενναιότητα τον πόλεμο ενώ μαίνονταν οι βομβαρδισμοί και που τώρα ήταν προσκεκλημένοι της Προεδρίας, και άλλοι που ξεχνώ.

Στέκομαι με την ελληνο-ουκρανή μεταφράστρια και διερμηνέα Όλγα Σαπολάγιεβα και τη Ναντια Τσαπνή, Πρόεδρο του Ελληνικού Συλλόγου της Μαριούπολης. «Η Μαριούπολη δεν υπάρχει πια, δεν υπάρχει σύστημα αποχέτευσης, δεν έχουν νερό στα διαμερίσματα… και έχουν μείνει περισσότεροι από 100.000 κατοίκους. Το τραγικό είναι πως όταν ο άνθρωπος περνάει όλα αυτά τα βάσανα, συνηθίζει».

Γιατί δεν έφυγαν; «Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο χαρακτήρα, δεν είχαν όλοι την  τόλμη να φύγουν, να αφήσουν τους τάφους των γονιών τους, τη μικρή ζωή τους, τον τόπο τους… Όταν ο άλλος δεν έχει πού να πάει, όταν δεν έχει με τι να πάει, κι όταν δεν βλέπει μπροστά του μέλλον… Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν τους Ρώσους, και που θέλουν να πιστέψουν ότι οι Ουκρανοί είναι αυτοί που έκαναν τα εγκλήματα, σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης. Και εγώ τους ρωτάω, αφού οι Ουκρανοί στρατιώτες δεν μπορούσαν να φύγουν από την πόλη, όλες αυτές τις τηλεοράσεις, το πλιάτσικο από τα σπίτια, ποιοι το έκαναν; Και με κοιτάνε…».

Ακούω την απελπισία στη φωνή τους, τα σπίτια που μεγάλωσαν έχουν καταστραφεί, δεν υπάρχει τίποτα. Ακούω στα πηγαδάκια να λένε για την Πρόεδρο, για τη συγκίνησή της όταν πήγαν να τη χαιρετήσουν, για την αμέριστη συμπαράστασή της από την πρώτη στιγμή. Λίγο πιο πέρα βλέπω που της χαρίζουν έναν πίνακα με τη Μαριούπολη, όταν ήταν ακόμα όμορφη και λαμπερή.

Οι ιστορίες της Τατιάνας και ο Μπόρις το καναρίνι

Ψάχνω κάποιον για να μας πει ιστορίες. Πώς είναι να έχεις αφήσει την πατρίδα σου και να έχεις έρθει στην Ελλάδα χωρίς τίποτα; Βρίσκω την Tetiana Liubchenko. Μεγάλωσε στη Μαριούπολη αλλά σπούδασε στο Κίεβο, είναι καθηγήτρια ελληνικής γλώσσας. Εκεί, στην πρωτεύουσα, είχαν αγοράσει ένα διαμέρισμα με τον άντρα της. Ήρθε στην Ελλάδα τον Μάρτιο και μέχρι τέλη Ιουνίου έψαχνε τους συγγενείς της. Μου είπε την ιστορία της σε άρτια ελληνικά.

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μαριούπολη, είμαι ελληνικής καταγωγής με μεγάλη ελληνική οικογένεια. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα με τη μητέρα μου, το παιδί μου και τον σκύλο μας, νοικιάσαμε ένα μεγάλο σπίτι σε ένα χωριό της Χαλκιδικής, γιατί περιμέναμε να έρθουν οι συγγενείς μας από Μαριούπολη. Αλλά επειδή με ήξερε πολύς κόσμος στη Μαριούπολη και είχαν το τηλέφωνό μου, με έπαιρναν διάφοροι που έρχονταν στην Ελλάδα, γνωστοί, άγνωστοι, παιδιά, σκυλιά, ζούσαμε 12 με 15 άτομα, το σπίτι μας έγινε κάτι σαν Κιβωτός, τους βοηθούσα να εγκατασταθούν σε άλλα σπίτια και μετά έρχονταν άλλοι. Πόσες ιστορίες άκουσα… Ένα βράδυ πέρασε ένα αεροπλάνο τη νύχτα και μέσα σε 5 λεπτά σηκώθηκαν και μάζεψαν τα πράγματά τους, νόμιζαν πως θα μας βομβαρδίσουν. Είναι άνθρωποι τρομαγμένοι. Ο ανιψιός μου, 13 χρονών, μου έλεγε πως τις τελευταίες μέρες πριν φύγει από τη Μαριούπολη οι άνθρωποι που σκοτώνονταν έμεναν πεταμένοι στους δρόμους. Είδε να τους τρώνε τα σκυλιά. Αυτός έζησε, αλλά αυτό τώρα πώς να το ξεχάσει; Είναι δύσκολη η ψυχολογική του κατάσταση, η μητέρα του, η ξαδέλφη μου, βρήκε δουλειά σε κατασκήνωση στην Καβάλα και θα είναι κάπως καλύτερα εκεί.

Πώς είναι οι άνθρωποι; Το ξεχνούν; Προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους;

Φιλοξενήσαμε μια γυναικολόγο από το μαιευτήριο της Μαριούπολης, με την οικογένειά της. Τις πρώτες μέρες ο εγγονός της, 2 χρονών, δεν μιλούσε καθόλου, και δεν άφηνε τη μαμά του να πάει ούτε στην τουαλέτα. Τώρα τους βρήκαμε ένα σπίτι, πήγαμε και είδαμε το παιδάκι και είχε αρχίσει να χαμογελάει και να μιλάει λίγο, κι εκείνη ήταν κάπως πιο ήσυχη.

Όταν ήρθαμε μας έδωσαν κάρτες με ΑΦΜ και ΑΜΚΑ, και έτσι μπορούσαν οι άνθρωποι να δουλέψουν. Η ξαδέρφη μου ήταν δικηγόρος, τώρα καθαρίζει τα σπίτια και τουαλέτες, και αυτό είναι δύσκολο ψυχολογικά, αλλά πάλι καλά. Υπάρχουν πολλοί μεγαλύτερης ηλικίας που δεν μπορούν να δουλέψουν. Στη Γερμανία, μια οικογένεια μπορεί να πάρει συνολικά 600-700 ευρώ και να ζήσει, εδώ δεν υπάρχει οικονομική υποστήριξη. Εγώ πάντα τους λέω μην το βλέπετε ότι δεν σας δίνουν, βλέπετε πόσο δύσκολα ζουν και οι ίδιοι. Τώρα που είναι η σεζόν υπάρχουν περισσότερες δουλειές, όσοι μιλούν αγγλικά και ελληνικά μπορούν να δουλέψουν στα ξενοδοχεία.

Εγώ διδάσκω ελληνικά στο πανεπιστήμιο εξ αποστάσεως, ή σε Ουκρανούς στην Ελλάδα. Ο άντρας μου δουλεύει πρώτος μηχανικός σε καράβι. Για αυτό είπαμε, τώρα που έχουμε δουλειά και οι δύο, πόλεμος είναι, πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, αν μπορούμε να τους φιλοξενήσουμε, να τους προσφέρουμε φαγητό, πήραμε αυτή την απόφαση.

Το χωριό που μένουμε είναι πολύ όμορφο, λέγεται Κασσανδρινό, ένα μικρό χωριό στα βουνά της Χαλκιδικής. Διαλέξαμε να έρθουμε εδώ για πιο ήσυχα, ακόμα και η παραμικρή φασαρία ταράζει τους ανθρώπους, τους τρομάζει. Το σπίτι έχει μεγάλη αυλή, έρχονται συνέχεια παιδιά, ζώα... Στην αρχή είχα αγωνία τι θα πει ο ιδιοκτήτης, πώς θα το πάρει, είναι όμως πολύ καλός, μια μέρα μου είπε, αν περιμένεις να έρθουν παιδιά αύριο θα σας φέρω παιδική χαρά!

 Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον, θα γυρίσεις ή όχι; θα βρεις δουλειά εδώ; Την προσωρινή προστασία θα την έχουμε μέχρι Μάρτιο, τι θα γίνει μετά; Μας αρέσει η Ελλάδα, αλλά θέλουμε να γυρίσουμε σπίτι. Και αυτό είναι το τραγικό, αυτοί που είναι από τη Μαριούπολη, όλοι σχεδόν ελληνικής καταγωγής, δεν έχουν πού να γυρίσουν. Εμείς, αν μείνει το διαμέρισμα στο Κίεβο, θα πάμε. Προσπαθούμε να σκεφτόμαστε μόνο το τώρα, και εντάξει, οι νέοι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, αυτοί όμως που είναι μιας ηλικίας λένε, η ζωή μου πέρασε...

Το χειρότερο είναι ότι μας πήραν τη μνήμη, δεν έχουμε καμία φωτογραφία, από τον γάμο, όταν γεννήθηκε το παιδί, τα πτυχία μας...

Δεν έχουν τίποτα, πώς θα ζήσουν; Είναι το μεγάλο ερώτημα. Και το άλλο είναι ότι ο κόσμος συνηθίζει στον πόλεμο… και αυτοί που έμειναν στην Ουκρανία βγαίνουν έξω, με κίνδυνο πάντα να πέσει κάποια βόμβα… Και από την άλλη στην αρχή όλοι μιλούσαν για τον πόλεμο, μετά ο κόσμος ξεχνάει, γιατί, εντάξει, υπάρχουν και άλλα προβλήματα, οικονομική κρίση σε όλη την Ευρώπη…Αλλά ο πόλεμος δεν σταματάει, και είναι κίνδυνος για όλους. Γιατί αυτός που έχει αυτή την τρελή ιδέα να χτίσει τον καινούργιο Ρωσικό Κόσμο, και να πολεμάει την Αμερική, δεν θα σταματήσει. Ποιος ξέρει τι θα γίνει; Αν τώρα η Ουκρανία πέσει, θα πάει και στις άλλες χώρες και θα γίνει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Ο γιος μου περίμενε πώς και πώς να έχει το δικό του δωμάτιο, στο διαμέρισμα που αγοράσαμε, τώρα φύγαμε και δεν ξέρει αν θα γυρίσει. Για αυτούς που κουβαλάνε τραγικές ιστορίες δεν το συζητάμε, ποια είναι η ψυχολογική τους κατάσταση, αλλά και για τα άλλα παιδιά που ήρθαν από τα άλλα μέρη είναι πολύ δύσκολο, άλλαξε η ζωή τους σε μια νύχτα. Όμως ακόμα και αυτοί που ήρθαν από τη Μαριούπολη δεν χάνουν την ελπίδα. Μια μέρα πήγα στους δικούς μου, τους λέω δικούς μου αλλά δεν είμαστε συγγενείς, και τους είδα στο μικρό τους κουζινάκι που έφτιαχναν γλυκά. Με κάλεσαν και είχα σκεφτεί πως κάτι θα χρειάζονται… αλλά πήγα και ήταν χαρούμενοι, η ζωή συνεχίζεται. Και αυτό που βοηθάει πολύ είναι οι απλοί άνθρωποι, είναι πολύ ανοιχτόκαρδοι, και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά. Στη Γερμανία παίρνουν χρήματα από το κράτος αλλά είναι μόνοι τους.  Εδώ τους καλούν στα σπίτια, τους κερνούν το φαγητό... Σε εμάς κάθε εβδομάδα έρχεται ο μπαρμπα-Λάκης από το διπλανό σπίτι, 80 χρονών είναι, και μας φέρνει αυγά, εγώ δίνω χρήματα κι αυτός δεν τα παίρνει, του λέω ψέματα ότι έχουμε και αυτός μετράει κεφάλια και κάνει υπολογισμούς και μου τα δίνει με το ζόρι.

Θέλω να σας ευχαριστήσω, γιατί παρότι στην Ελλάδα είχατε προπαγάνδα ρωσική, και ήταν πολλά τα χρήματα που ξόδεψαν οι Ρώσοι, από τις πρώτες μέρες καταλάβατε ποιος είναι ποιος και μας βοηθήσατε.

Και θέλω να λέω συνεχώς ένα μεγάλο ευχαριστώ στους απλούς ανθρώπους και στους δημοσιογράφους. Γιατί οι δημοσιογράφοι με εντυπωσίασαν, που τα γράφουν όλα αυτά, που ασχολήθηκαν, ενώ ήταν δύσκολα με την προπαγάνδα, και συνεχίζουν να γράφουν, σε ευχαριστούμε πολύ.

Τον Σεπτέμβριο θα μετακομίσουμε Θεσσαλονίκη για να πάει το παιδί σχολείο. Βρήκα δουλειά και σπίτια σε όσους ήρθαν σε εμένα και τώρα μπορώ να σκεφτώ για τον εαυτό μου και τη δική μου οικογένεια, να σου πως την αλήθεια,  κουράστηκα… Θα πάμε με τη μητέρα μου, το παιδί μου, το σκύλο μας και το πουλάκι. Όταν φύγαμε, έπρεπε να διαλέξουμε, να πάρουμε το σκυλάκι ή τη βαλίτσα, και πήραμε το ζώο. Εδώ αγοράσαμε κι ένα καναρίνι και τα παιδιά το ονόμασαν Μπόρις, από τον Μπόρις Τζόνσον επειδή βοηθάει την Ουκρανία, γιατί έχει ένα τσουλούφι κίτρινο και του μοιάζει (γελάμε). Και ένα μπλε κλουβάκι, στα χρώματα της Ελλάδας.

Η Τατιάνα ήταν λαμπερός και ζεστός άνθρωπος, με έβαλε στον κόσμο της κάνοντάς με να ξεχάσω το υπόλοιπο σκηνικό στον Κήπο. Αλλά αυτό ήταν και το νόημα της εκδήλωσης, οι δημοσιογράφοι να μεταφέρουν τις ιστορίες των ανθρώπων. Η ώρα είχε περάσει, η βραδιά τελείωνε. Κάποιες τελευταίες φωτογραφίες, και αυτό που ακούσαμε και είπαμε όλοι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται και ότι ο καθένας από εμάς να βοηθήσει όπως μπορεί τους ανθρώπους που είναι σε ανάγκη. 

Ινφο: Όποιος θέλει να υποστηρίξει την OPORΑ (Φερρών 8, Πλατεία Βικτωρίας) και να παρέχει οποιασδήποτε μορφής βοήθειας σε είδη ή χρήματα, μπορεί να επικοινωνήσει με την κ. Βάσια Βανέζη τηλ. 6972704346 ή την κ. Olia Rychagivska, 6948090196. Ώρες λειτουργίας του OPORA: Δευτέρα - Σάββατο 10.00-16.00