Ξέρετε τη Walkabout της Equal Society, τη θεατρική ομάδα αστέγων;

Μια σκέψη ότι μπορεί τελικά κάποια πράγματα να πηγαίνουν καλά σε αυτή την πόλη και πολλοί αποδέκτες απρόσμενης αποδοχής. Στο συσσίτιο της ΜΚΟ «Equal Society» τα τελευταία δυόμισι χρόνια, πολλοί είναι αυτοί που κατάφεραν να δώσουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να νιώσει ίσος (αν όχι ανώτερος) με τους συμπολίτες τους. Τουλάχιστον ως προς το δικαίωμα της πρόσβασης στον πολιτισμό.

Παράλληλα με την ομάδα ο Χρήστος πήγαινε σχολείο το οποίο και τελείωσε με «17 και κάτι», όπως λέει κοιτώντας ντροπαλά το κέντρο του τραπεζιού. «Δεν το διάλεξα, οι άλλοι το έκαναν για μένα. Οι φίλοι μου ήταν αυτοί που συνέχεια μου έλεγαν “γιατί δεν γίνεσαι ηθοποιός”. Κάθε που ερχόμουν εδώ για φαγητό έβλεπα αυτή την ανακοίνωση. Κάποια στιγμή πήγα, έτσι για να δω τι γίνεται. Στην αρχή ήταν δύσκολο να μπω στο κλίμα. Οι ωφελούμενοι εδώ του συσσιτίου δεν το πήραν καλά και αυτό με κράτησε ακόμη πιο πολύ. Η πρώτη παράσταση δεν περίμενα ότι θα γίνει. Έγινε όμως και ήρθε ο κόσμος και μου έλεγε πάρα πολύ καλά λόγια. Το μαγευτικό είναι όταν βλέπεις ότι γελάνε και τα μάτια των άλλων, όταν σε παρακολουθούν. Είναι πάρα πολύ δύσκολο βέβαια. Στα δυόμισι χρόνια που είμαι εδώ δεν είχα τόσο θάρρος να εκτεθώ στον κόσμο. Ακόμα και τώρα σε αυτή την παράσταση, τα πόδια μου στον πρώτο μονόλογο άρχισαν να κόβονται τα γόνατά μου. Είπα “ώπα, τώρα τι γίνεται;”, έδωσα όμως δύναμη στον εαυτό μου και τα κατάφερα. Αυτό που δεν το περίμενα από το θέατρο είναι ότι σου δίνει δύναμη ψυχής, σε κάνει πιο ατσάλινο για να αντιμετωπίσεις τα πράγματα». - Χρήστος Ζαββός

Για τον Φώτη η κάθε φορά που βλέπει τη θεατρική ομάδα στο σανίδι είναι μία από τις πιο συγκινητικές της ζωής του. «Η θεατρική ομάδα ξεκίνησε το 2017 από μια εσωτερική ανάγκη της Equal Society να επενδύσει στον πολιτισμό. Έτσι δειλά-δειλά δημιουργήθηκε η μόνη αυτή τη στιγμή θεατρική ομάδα στην Ελλάδα με στόχο την ουσιαστική επανένταξη αυτών των ανθρώπων μέσα από τη δραματοθεραπεία. Πρόβα την πρόβα, έγιναν τεράστια βήματα και μπορώ να πω ότι ο πολιτισμός αποτελεί ένα από τα κορυφαία μέσα επανένταξης που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στα θέλω τους και να τους στηρίξει να ξεκινήσουν ξανά τη ζωή τους. Μέχρι σήμερα έχουμε κάνει 6 θεατρικές παραστάσεις, στο θέατρο “Σταθμός”, το ΚΠΙΣΝ, την Τεχνόπολη, έχουμε ταξιδέψει μέχρι τη Λευκάδα γι’ αυτόν το σκοπό». - Φώτης Σπυρόπουλος, στέλεχος της Equal Society

Η Ορθοδοξία δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθεί θέατρο πριν την ομάδα, γι’ αυτό και έβλεπε στο ίντερνετ παραστάσεις από το εξωτερικό. «Είχα έρθει να γραφτώ στο συσσίτιο και είδα μια αγγελία που έλεγε ότι ζητούνται άτομα για τη θεατρική ομάδα. Εκείνη την περίοδο δεν είχα δουλειά οπότε σκέφτηκα μέχρι να βρω κάτι, να δηλώσω συμμετοχή. Μέσα από τη θεατρική ομάδα μαθαίνουμε να καταπολεμάμε τα οποιαδήποτε προβλήματα έχουμε και να πηγαίνουμε παρακάτω. Γινόμαστε πιο δυνατοί, ενώ με τους ρόλους που μας δίνονται βλέπουμε δυνατότητες που δεν περιμέναμε ότι θα είχαμε. Μπορεί κάποιος μια μέρα να μην είναι καλά, συμβαίνει, επειδή όμως πρέπει να βγει ένα αποτέλεσμα θα το συζητήσουμε για να μπορέσουμε όσο γίνεται να πάμε παρακάτω». - Ορθοδοξία Σκούρα.

Στον Παναγιώτη όλοι μιλούν στον πληθυντικό και τον κοιτούν στα μάτια σαν να είναι ο σωτήρας τους. «Είναι θέμα αξιοπρέπειας και αυτή την αξιοπρέπεια για να την έχουμε εσύ και εγώ χρειάζεται να υπάρχει μια συνθήκη. Γι’ αυτό παλεύουμε καθημερινά, γι αυτήν τη συνθήκη η οποία περιλαμβάνει την ασφάλεια και την αποδοχή. Τα μέλη της ομάδας μαθαίνουν να εκτίθενται πρώτα ο ένας στον άλλο και έπειτα σε μένα και στον εαυτό τους. Πόσοι από εμάς που μιλάμε τώρα το κάνουμε αυτό κάθε μέρα; Μου λένε “συγχαρητήρια” για τα παιδιά, για τη στάση που κρατούν. Ξέρεις, στην αρχή, όταν είσαι στην ίδια κοινωνική ομάδα, το σύνηθες είναι να υπάρξει αρνητικότητα, αυτό το “γιατί αυτοί και όχι εγώ”. Και υπήρξε. Είχαμε δηλαδή κοροϊδίες. Τους φώναζαν “ηθοποιούς” αντί με τα ονόματά τους. Ξεπεράστηκε όμως. Όταν είδαν τη δουλειά τους και τη συμπεριφορά τους». - Παναγιώτης Δορλής, σκηνοθέτης της ομάδας

Η Θεοδώρα παρά τα πολλά προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζει μπαίνει με το χαμόγελο κάθε φορά στις πρόβες. Και τους λέει ένα ανέκδοτο. «Έψαχνα έναν τρόπο διαφυγής. Το παιδί μου από μικρό το πήγαινα να παρακολουθεί θέατρο όσο μπορούσα και μου είχε μείνει σαν σκέψη. Όταν χώρισα με τον σύζυγό μου έμεινα τελείως μόνη μου. Οι φίλες μου δούλευαν και έτσι δεν είχα τι να κάνω ή πού να πάω. Η κοινωνική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων μού πρότεινε τη θεατρική ομάδα αστέγων. Είναι η ζωή μου όλη αυτή η ομάδα. Ήρθα και πρόπερσι αλλά δυστυχώς σταμάτησα. Όμως φέτος ξαναήρθα και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό». -Θεοδώρα Μπελέρη

Η Μαρκέλλα μπήκε στην ομάδα ένα μήνα πριν την τελευταία παράσταση. Μπορεί να μην είχε ιδέα, όπως λέει από θέατρο, όμως έπαιξε και τα πήγε περίφημα σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της. «Έτυχε να κερδίσω ένα πρόγραμμα αγγλικών της Equal Society και εκεί μια κοπέλα με ενημέρωσε για το συσσίτιο και τη θεατρική ομάδα. Γράφτηκα και στα δύο. Έπρεπε να μάθω ανάσες, τεχνικές. Ξέρεις, όταν δεν έχεις μάθει να εκτίθεσαι καθόλου, είναι μεγάλη πρόκληση. Όταν είσαι στον αέρα τελείως και δεν έχεις κανένα να σε βοηθήσει χτίζεις μια εσωτερική συναισθηματική ασφάλεια πολύ πιο δυνατή. Σαν ομάδα πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε αν υπήρχε κάτι πιο επισφαλές μεταξύ μας. Επιπλέον, όταν ακούς από παντού το “hate speech” είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι υπάρχει κάπου μια νησίδα που θα σε βοηθήσει. Σε κάθε κοινωνική ομάδα υπάρχουν οι καχύποπτοι και οι κακοπροαίρετοι. Μπορεί και εμείς οι ίδιοι να μην μπορούσαμε να διαχειριστούμε την απόρριψη πριν έρθουμε εδώ. Είναι ένα στάδιο ωρίμανσης όλο αυτό για εμάς». - Μαρκέλλα Στυλιαρά

Ο Χριστόφορος είναι μαθηματικός και το πιο νέο μέλος της ομάδας. «Μένω δίπλα, στους Γιατρούς του Κόσμου. Με το που είδα στον πίνακα ανακοινώσεων ότι ζητούνται άτομα για τη θεατρική ομάδα, επικοινώνησα σχεδόν αμέσως. Ήμουν σε μια άλλη δομή στη Νίκαια και μου έλειπε αυτό το εξωστρεφές κομμάτι. Εκεί, καθόμουν μόνος μου και τους έκανα σκετς, μου είχε γίνει απωθημένο. Ήδη στεναχωριέμαι αν βρω μια δουλειά πώς θα μπορέσω να συνδυάσω αυτά τα δύο». - Χριστόφορος Παπαντάκος