Δεν χρειάζεται να σκοτεινιάσει για να αγοράσεις πρέζα, χάπια ή φούντα στην πλατεία της Ροτόντας. Μέρα μεσημέρι, μη σου πω και ντάλα πρωί, 24 hour πάρτι πρεζαλίσιους people είναι η σκηνή γύρω από το μνημείο. Το αναπαλαιωμένο, το κόσμημα, το σύμβολο κάποιων πολιτισμών που πέρασαν ή άκμασαν κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Ρωμαϊκός, Βυζαντινός, Αλγερινός, Αφγανικός, ουπς, σόρι, οι δυο τελευταίοι είναι πρόσφατοι. Οι νέοι κατακτητές της πλατείας ή και οι νέες αφίξεις ή και πόσο πάει; Φτηνά! Τα φοιτητάκια του Εράσμους το ζητάνε στα διεθνή. Γιατί τα αλλοεθνή βαποράκια τους το προσφέρουν στα διεθνή.
Αυτόπτης μάρτυρας, ακούω «Would you like some weed, boys and girls? Got cheap, got a lot». Κι εκείνα αγοράζουν. Θεσσαλονίκη είναι, εξότικ and σπουδάστικ city, μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά, yeah, let's have a party. Σκέφτομαι πως το παραμύθι περί άγριας νεότητας που θέλει να τα ζήσει όλα και στο ροκ είναι διαρκές, δεν τελειώνει ποτέ ούτε του Μόρισον ούτε της Γουάινχαουζ ο θρύλος. Ερασμιτάκια και βαποράκια. Τους βλέπεις παντού, έχουν καταλάβει την πλατεία και κάνουν μπίζνες. Κι όχι μόνο με πιτσιρίκια. Λίγο αργότερα, και μάντεψε, ούτε να σέρνονται, ούτε να νταγκλάρουν, καθωσπρέπει και κοστουμαρισμένοι ηλικιωμένοι σκάνε κι αυτοί για «ψώνια». Έτσι όπως σου τα γράφω. Πλατεία Ροτόντας, πού είχες πάει κυρ-Κωνσταντή; Παιδί μου, πήγα «λαϊκή».
Few minutes later. Μια θωρακισμένη Μερσεντές, η ίδια όπως μου τη δείχνει φίλος μου περίοικος και «ξεναγός», με τέρμα σε ένταση ηχείων μια ντρόγκα τρανς φουλ τέκνο, περνάει και ξεφορτώνει σακιά. Με πραμάτεια. Ο έμπορας. Κι ύστερα αναλαμβάνουν τα βαποράκια. Που παίρνουν το πράμα, το μοιράζουν σε χαρτάκια και το κρύβουν. Σε γλάστρες, στο χώμα, κάτω από τις ζαρντινιέρες, σε μύριες καβάτζες αυτοσχέδιες, μπορεί και στο εκκλησάκι απέναντι. Αθεόφοβοι. Ή καλύτερα, ατιμώρητοι. Για να μην το έχουν πάνω τους, σε περίπτωση ντου, αν και πέραν μεμονωμένων εφόδων και συλλήψεων η κατάσταση στην Ροτόντα είναι... yolo!
Στο δημοτικό συμβούλιο βγάζουν ανακοινώσεις. Πως το θέμα πρέπει να λυθεί, μπλα, πως η κατάσταση δεν πάει άλλο, μπλα, μπλα, πως η αστυνομία πρέπει να επέμβει, μπλα, μπλα, μπλα. Το λόγο έχει ο ξεναγός μου. «Πήγα προσωπικά μέχρι το Αστυνομικό Μέγαρο, μίλησα με τη Δίωξη. Δεν μπορούν πλην μεμονωμένων μικρών επιχειρήσεων να επέμβουν χωρίς άνωθεν διαταγή. Απαιτείται άνωθεν έγκριση και ειδικός σχεδιασμός» του είπαν. Άνωθεν; Χμ. Δεν συνεχίζει, καταλαβαίνω. Μια πολιτική απόφαση χρειάζεται για να καθαρίσει ο τόπος. Κι όχι μόνο μια μόνιμη δύναμη από μια κλούβα και έξι άντρες των ΜΑΤ που ζητά ο Μπουτάρης. Κι αυτό αμφίβολο αν θα συμμαζέψει τα πράγματα. Με το πανεπιστήμιο απέναντι και τη γνωστή βεντέτα με το «χώρο», είναι σίγουρο πως θα αποτελέσουν κόκκινο πανί, και δίπλα στις σκόνες και τις φούντες, θα σκάσουν μολότοφ, δακρυγόνα και λοιπά γκατζετάκια του επισήμως κηρυγμένου πολέμου.
Κι έτσι παγιδευμένη η πλατεία, ανάμεσα σε πολιτική απαιτούμενη βούληση, ευχολόγια, σενάρια πολεμικών επιχειρήσεων, έμπορους, «καταναλωτές», αναρχοαυτόνομους Ρομπέν και Ρόμποκομπ δυνάμεις της Τάξης, βουλιάζει καθημερινά με όλη αυτήν την έκρηξη «νέας επιχειρηματικότητας». Γιατί, μη γελάς, επιχειρηματικότητα είναι και νέες θέσεις εργασίας. Με 15 ευρώ μεροκάματο, όπως μου λέει ο σύνδεσμός μου, στρατολογούν μεταναστάκια από τα hot spot, που και γρήγορα είναι στο τρέξιμο και «δουλειά» ψάχνουν και εγγυημένα δεν θα υπάρξει ποτέ «έλλειψη εξειδικευμένου στελεχιακού δυναμικού». Μη γελάς, γιατί πιο σοβαρά δεν θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα στη Ροτόντα.
Κι άκου αυτό, όπως συνεχίζει να μου διηγείται η πηγή μου: «Τις προάλλες, ένα πρεζόνι-βαπόρι έκλεψε με σαλταμπούκα κάτι πολύτιμα από το διαμέρισμα μια κυρίας που μένει σε ένα ημιυπόγειο. Σε δέκα λεπτά της τα βρήκαν και της τα επέστρεψαν οι “στεγνοί” έμποροι, οι οποίοι μάλιστα της ζήτησαν και συγνώμη, διατεινόμενοι πως δεν είναι κλέφτες, αλλά μπίζνεσμαν. Έτσι ακριβώς: εδώ είμαστε για να κάνουμε μπίζνες».
Ήταν άλλο ένα ρεπορταζάκι, φίλοι και φίλες, από την καθημερινή ζωή στην πλατεία. Έμποροι, χρήστες, περίοικοι, εξαγριωμένοι καταστηματάρχες που βλέπουν τη γειτονιά τους να έχει καταληφθεί αλλά και εγκαταλειφθεί στο έλεος των «Και κοκίτσα έχω», όλοι μαζί σε ένα τρελό παιχνίδι βίας, μιας και μαχαιρώματα πέφτουν και τσαμπουκάδες ξεσπάνε για ψύλλου πήδημα. Ή καλύτερα για σκέτο πήδημα, μιας και είναι θέμα χρόνου να σκάσει και η εκπόρνευση. Είναι γνωστό το παιχνίδι, δίπλα στη «ζουζού» και τις «ψιλές», φτάνουν και μερικές δυστυχισμένες κοπελιές, που για μια δόση θα τα «κάνουν» όλα. Θεσσαλονίκη, τώρα, για περάστε, για περάστε. Τέλος πλάνου.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
